Το κεφάλι μου έχει αρχίσει να σβουρίζει... πρώτη φορά μετά από έναν ολόκληρο χρόνο νιώθω το σώμα μου να μην πονάει πια... το μυαλό μου επιτέλους έχει σταματήσει να σκέφτεται... δεν αισθάνομαι τίποτα πια... είναι όντως αυτή η ανακούφιση που έψαχνα;... αυτή η λύση που αναζητούσα ικανή να παγώσει το μυαλό μου και τα συναισθήματα μου;... χα... ποιον κοροϊδεύω;... όλα αυτά είναι απλά παιχνίδια του μυαλού μου... τίποτα δεν έχει αλλάξει... ακόμα πονάω... ακόμα σκέφτομαι... το ποτό δεν έχει αλλάξει τίποτα... ίσα ίσα που σκέψεις που δεν μου είχαν δημιουργηθεί ποτέ πριν έχουν καταβάλλει το μυαλό μου... πιάνω στα χέρια μου το μπουκάλι με το ουίσκι και γεμίζω το ποτήρι μου μέχρι πάνω πριν το πάρω στα χέρια μου και αρχίζω να το πίνω λες και είναι νερό... απότομα νιώθω μια αντρική φιγούρα να με πλησιάζει πίσω από το μπαρ... το βλέμμα μου πέφτει στον άντρα μπροστά μου... αμέσως σηκώνω το μισοάδειο μπουκάλι που είχα μπροστά μου δείχνοντας το...
F:Θέλω και άλλο από αυτό... του λέω με σταθερή φωνή... εκείνος για λίγο κοντοστέκεται... σουφρώνει τα φρύδια του κοιτάζοντας με περίεργα...
«Τι εννοείς missy? Ήδη μου έχεις αδειάσει δυο από τα πιο ακριβά μου μπουκάλια»... λέει και τον βλέπω να με πλησιάζει απειλητικά... εκείνος στηρίζει τα χέρια του δεξιά και αριστερά πάνω στον πάγκο ενώ σκύβει ελαφρά προς το μέρος μου «πως ακριβώς σκοπεύεις να τα πληρώσεις αυτά;»... λέει απόλυτα σοβαρός κοιτάζοντας με με ένα βλέμμα κάπως παράξενο... εγώ αμέσως ακουμπάω το μπουκάλι που κρατούσα επάνω στο πάγκο και απλώνω το χέρι μου μπροστά του σταματώντας το λίγα εκατοστά μακρυά από το πρόσωπο του... «τι στο-.»... εκείνος τραβιέται πίσω απότομα... κοιτάζει μπερδεμένος μια εμένα και μια το χέρι μου
F:Το βλέπεις αυτό; Κοστίζει όσο και το μαγαζί σου.... Του λέω και με το αριστερό μου χέρι που ήταν ελεύθερο έφερα το ποτήρι ξανά στα χείλη μου πίνοντας και τη τελευταία γουλιά που είχε απομείνει... εκείνος ακόμα κοιτούσε παραξενευμένος το χέρι μου
«Μας κοροϊδεύεις missy?»... λέει και ξεφυσάει... «αυτό είναι δαχτυλίδι γάμου»... λέει και πιάνει ένα ποτήρι ξεκινώντας να το καθαρίζει με το πανί που κρατούσε στα χέρια του...
F:Ακριβώς! Μου είναι άχρηστο πλέον αλλά αξίζει μια περιουσία».... Του λέω καθώς συνεχίζω να πίνω... νιώθω το κεφάλι μου για άλλη μια φορά να γυρίζει... το στόμα μου έχει πάρει φωτιά... ο λαιμός μου καίει... το στομάχι μου έχει σφιχτει...
«Δεν δέχομαι κοσμήματα για πληρωμή»... λέει και γυρίζει πλάτη... λίγο πριν προλάβει να απομακρυνθεί είχα ανασηκωθεί από το σκαμπό μου πιάνοντας τον από τον ώμο σταματώντας τον... εκείνος γύρισε απότομα πράγμα που με έκανε να ταρακουνηθώ επάνω στο σκαμπό και παραλίγο να χάσω την ισορροπία μου...
YOU ARE READING
Between yearning and obsession
RomantikkΜου λες πως για να μην καταστραφούμε όχι μόνο δεν θα πρέπει να πάρω διαζύγιο αλλά να μείνω και έγκυος στο παιδί του;.... Μια σχέση χωρίς ελπίδα, ένας γάμος χωρίς συναισθήματα και ένα μέλλον που φαντάζει πιο μαύρο και από υγρή πίσσα... Γάμος γεμάτο...
