Between yearning and obsession

Chapter 15

Είχε σχεδόν βραδιάσει... η ώρα πλησίαζε όλο και περισσότερο... η ώρα που έπρεπε να αντιμετωπίσω για άλλη μια φορά ένα σορό αγνώστους... το μισώ... αυτές οι μαζώξεις μου προκαλούν άγχος και αποπνιξια... δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να πάω μαζί του... ήταν ξεκάθαρο από την πρόσκληση που μου πέταξε να διαβάσω πως το όνομα μου δεν αναγραφόταν πουθενά... δεν τον καταλαβαίνω... αυτός ο άντρας είναι απρόβλεπτος... σχεδόν σπάνια έως ποτέ δεν εμφανιζόμαστε σε μαζώξεις μαζί... μόνο αν τύχει... ποτέ του δεν με συνόδευε ούτε νοιαζόταν να έρθει μαζί μου σε μέρη στα οποία είχαν καλέσει και τους δυο μας... δεν καταλαβαίνω λοιπόν... σε τι διαφέρει το σημερινό;... από την στάση του εκείνο το βράδυ και από τη στάση του γραμματέα του σήμερα το πρωί κατάλαβα πως πρέπει να είναι αρκετά σοβαρή η αποψινή συνάντηση... στην πρόσκληση δεν φαινόταν καθαρά ποιος ήταν ο διοργανωτής ούτε που θα γινόταν... το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο κόκκινο φόρεμα το οποίο πλέον ήταν απλωμένο  και συγυρισμένο επάνω στο κρεββάτι μου.... Φαίνεται πως οι υπάλληλοι το μάζεψαν από το πάτωμα και το επανέφεραν στην αρχική του κατάσταση... χαα... δεν πιστεύω να περιμένει πως θα φορέσω κάτι τέτοιο;.... Το φόρεμα από των κορυφή ως τα νύχια ηταν διακοσμημένο με κρύσταλλα τα οποία φαινόντουσαν πανάκριβα... αν εμφανιζόμουν με κάτι τέτοιο ήταν δεδομένο πως όλοι θα με σχολίαζαν για το ποσό άπληστη είμαι και το ποσό θέλω να τους τρίψω στη μούρη πως έχω λεφτά!... δεν μπορεί να το επέλεξε αυτός ο άντρας αυτό το φόρεμα... είμαι σίγουρη πως δεν θα ήθελε να τραβήξω την προσοχή κανενός... είναι δεδομένο πως με σέρνει μαζί του απλώς και μόνο για να κρατήσει τα τυπικά... αλλιώς... αλλιώς δεν υπάρχει άλλος λόγος να με πάρει μαζί του... με το χέρι μου ζουλάω της πετσέτα στο κεφάλι μου για να τραβήξει όλα τα νερά από τα μαλλιά μου... όπως και να έχει δεν μπορώ να φορέσω κάτι τόσο προκλητικό... άσε που... με μια μάτια μπορείς να καταλάβεις πως αυτό το φόρεμα δεν είναι καν στο νούμερο μου... είμαι σίγουρη πως το αγόρασε ο γραμματέας του... ότι βρήκε μπροστά του απλά το πήρε και έφυγε... είμαι σίγουρη πως θα ζήτησε το πιο ακριβό κομμάτι που έχουν... το φόρεμα αυτό φαίνεται από χιλιόμετρα ότι είναι πανάκριβο... χα... δεν μπορώ να το πιστέψω... αλλά αυτό παραπάει... κάτι μέσα μου νιώθω να σφίγγεται... για κάποιο περίεργο λόγο... η καρδιά μου... πονάει;... γιατί... γιατί έπρεπε να θυμηθώ κάτι τόσο άσχημο πάλι;... «η πολύτιμη κούκλα του οίκου Rossetti».. είναι ολοφάνερος ο λόγος που αυτό το φόρεμα βρίσκεται μπροστά μου... πριν παντρευτώ τον Alexander... σε κάθε είδους συγκέντρωση της υψηλής κοινωνίας πάντα... πάντα ντυνόμουν με τα πιο ακριβά φορέματα.... Με τα πιο πολύτιμα κοσμήματα... σα να φωνάζω σε όλους... πως η οικογένεια Rossetti είναι σε άλλο επίπεδο... πως όσο και να προσπαθούν να την φτάσουν κανείς δεν θα το καταφέρει ποτέ... το στολίδι της υψηλής κοινωνίας... καμία γυναίκα δεν τολμούσε να φορέσει κάτι το οποίο θα με επισκίαζε... όλες με κοιτούσαν με δόλο και ζήλια.... καμία δεν τολμούσε να με πλησιάσει... τα σχόλια που άκουγα ήταν από τα χειρότερα και παρ όλα αυτά... προσπηουμουν πως τίποτα από αυτά δεν με άγγιζε... και στο κάτω κάτω... δεν ήταν ποτέ δίκη μου η επιλογή να φοράω κάτι τέτοιο!... ποτέ δεν μου άρεσαν τα υπερβολικά αυτά φορέματα... δεν ταίριαζαν ούτε στην προσωπικότητα μου ούτε στην αισθητική μου αλλά προφανώς και ο πατέρας μου .... δεν νοιαζόταν για το πως ένιωθα... το μόνο που ήθελε ήταν ένα πολυτελές στολίδι... και αυτός ήταν ο ρόλος μου... μια βιτρίνα που υπενθύμιζε πως έχει τα λεφτά και την εξουσία στην υψηλή κοινωνία.... και γώ τι έκανα;... συμπεριφερόμουν ως μια αντάξια βιτρίνα... φορούσα ένα ψεύτικο χαμόγελο και έδειχνα σε όλους αυτό που ήθελε ο πατέρας μου να περάσει... το μήνυμα που ήθελε να δώσει σε όλους όσους τολμούσαν να περιφρονήσουνε το όνομα του... δεν είχα και πολλές επιλογές... το μονοπάτι μου ήταν μονόδρομος... κάθε φορά που έφερνα αντίρρηση οι διάλογοι μας κατέληγαν μόνο σε καυγά... τώρα που το σκέφτομαι τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε σε σχέση με τώρα... όλα έχουν μείνει ίδια... η βίαιη του στάση προς εμένα και η μόνη μου επιλογή να υπακούω σα καλό πιόνι τις εντολές του...    Δεν θέλω να το βλέπω μπροστά μου αυτό το φόρεμα!... με μια κίνηση το πετάω ξανά στο πάτωμα... από την ήχο και μόνο φαινόταν ποσό βαρυ ήταν... όλα αυτά τα κρύσταλλα και οι πέτρες έκανα το φόρεμα ασήκωτο.... με αργά βήματα προχωράω προς την ντουλάπα μου... ποσό πολύ θέλω απλώς να βάλω ένα κοστούμι και να πάω... αλλά δεν μπορώ.... κοιτάζω με λεπτομέρεια τα ρούχα μου με την ελπίδα να βρω κάτι να ταιριάζει με την περίσταση...