Between yearning and obsession

Chapter 24

Το κεφάλι μου ακόμα πονάει... τα αυτιά μου ακόμα βουίζουν... το σώμα μου δεν έχει πάψει ακόμα να τρέμει... βρίσκομαι ακόμα κλεισμένη μέσα στο μπάνιο... καθομαι στο κλειστό καπάκι της λεκάνης κοιτάζοντας με βλέμμα κενό την λευκή πόρτα.... Όλο μου το σώμα έχει ιδρώσει... δεν μπορώ να πάω πουθενά σε αυτά τα χάλια... σκέφτομαι καθώς κάνω προσπάθεια να σηκωθώ... πιάνομαι στους πλαστικούς τοίχους δεξιά και αριστερά μου προσπαθώντας να στηρίξω το σώμα μου... τα πόδια μου τρέμουν... προσπαθώ να κάνω ενα βήμα αλλά καταλήγω να ξανά κάθομαι απότομα πάλι στο κλειστό καπάκι πίσω μου... αμέσως πιάνω την τσάντα μου και αρχίζω να ψάχνω... είχα ήδη πετάξει τα μισά πράγματα που είχα μέσα στο πάτωμα... για λίγη ώρα έψαχνα με τρεμάμενα χέρια... μετά από λίγο επιτέλους τα βρίσκω... πιάνω δυο χάπια και τα τοποθετώ στο χέρι μου... ήξερα πως αν δεν έπαιρνα και αλλά δεν θα έφευγα ποτέ από εδώ μέσα... τοποθετώ τα χάπια μέσα στο στόμα μου και αμέσως πιάνω το μπουκάλι και τα καταπίνω με τη βοήθεια του νερού... το στόμα μου είχε ήδη στεγνώσει... όσο νερό και να έπινα ένιωθα την ξηρότητα του να γίνεται όλο και πιο έντονη... απότομα ο ηχος από το κινητό μου να χτυπάει ήχησε στα αφτια μου...κοίταξα την οθόνη και το όνομα που αναγραφόταν ήταν του ανθρώπου που έπρεπε να ειχα συναντήσει μια ώρα πριν... δεν είμαι σε κατάσταση ακόμα να μιλήσω... το σημερινό σοκ που υπεστει ήταν αρκετά βαρυ για να μπορέσω να το διαχειριστώ... δεν τον ειχα ξανά δει ποτέ έτσι... και μόνο στην σκέψη του τι είχε προηγηθεί ένιωθα να ξανά ανακατεύομαι... όσο και να ήθελα δεν είχε μείνει τίποτα μέσα στο στομάχι μου για να βγάλω... μόλις έπαψε το κινητό μου να χτυπάει έβγαλα μια ανάσα από μέσα μου και έκλεισα τα μάτια μου... προσπάθησα να ηρεμήσω... πάλεψα με τον εαυτό μου για να μην σκέφτομαι... να αδειάσω το μυαλό μου... πως μπορούσα και τον αντιμετώπιζα στο παρελθόν;...

[...]

Λίγη ώρα μετά το μυαλό μου είχε αδειάσει τελείως... ένιωθα το σώμα μου να έχει χαλαρώσει... όλα τα νεύρα μου είχαν ελαφρύνει... δεν ένιωθα πια τόσο βαρυ το κεφάλι μου... αποφάσισα να ξανά σηκωθώ... άνοιξα την πόρτα και ευτυχώς δεν υπήρχε ψυχή γύρω... πλησίασα προς τον καθρέπτη και για λίγο πάγωσα... δεν μπορούσα να πιστέψω πως αυτό που έβλεπα μπροστά μου ήταν η αντανάκλαση μου... τα ρούχα μου τσαλακωμένα... η μπλούζα μου μισάνοιχτη... τα μαλλιά μου ανακατεμένα και μπλεγμένα... το πρόσωπο μου πασαλημενο από το μεικαπ που φορούσα... όλα αυτά που προσπαθούσα να κρύψω από κάτω του είχαν βγει στην επιφάνεια... μαύρα από την αϋπνία μάτια... κόκκινα από το κλάμα... χείλη ματωμένα από δαγκωματιές... μύτη κατακόκκινη και το αποκορύφωμα... ο λαιμός μου είχε γίνει μωβ... τα σημάδια που είχε αφήσει επάνω μου άρχισαν να φαίνονται ακόμα πιο πολύ... χωρίς να μπορέσω να το ελέγξω με τα χέρια μου ξεκίνησα να ξύνω το λαιμό μου... εμπηγα τα νύχια μου με δύναμη γδέρνοντας το δέρμα μου προσπαθώντας απεγνωσμένα... να διώξω τα σημάδια του από πάνω μου... μηχανικά  με σπασμωδικές και βιαστικές κινήσεις συνέχισα να γδέρνω την σάρκα μου μέχρι που ένιωσα ένα ζεστό υγρό να αγγίζει το δέρμα μου... φέρνω τα χέρια μου στο οπτικό μου πεδίο και πλεον καταλαβαίνω τι είχα κάνει... δεν άργησαν και τα ρούχα μου να βαφτούν κόκκινα.... Χαα... τι διάολο κανείς Freya?.... Κοιτάζω την αντανάκλαση μου στον καθρέπτη... το βλέμμα μου κενό... τα μάτια μου άχρωμα... η έκφραση μου σχεδόν άψυχη... νεκρή... όπως και ότι ένιωθε εκείνη τη στιγμή μέσα μου... προσπαθώντας να μαζέψω το χαμό που είχα κάνει ξεκίνησα να καθαρίζω το λαιμό μου και τα ρούχα μου... αναγκάστηκα να βγάλω το πουκάμισο μου και να το σκίσω με αποτέλεσμα να φτιάξω ένα κάλυμμα για να τυλίξω το λαιμό μου... φόρεσα το μαύρο σακακι μου πάνω από το λευκό κοντομάνικο μπλουζάκι και πήρα το πλέον αχρηστευμένο πουκάμισου στα χέρια μου...