Between yearning and obsession

Chapter 20

Τι στο καλό συμβαίνει;... δεν μπορεί... ας με ξυπνήσει κάποιος από αυτόν τον απαίσιο εφιάλτη... γιατί αν αυτό δεν είναι εφιάλτης τότε τι σκατα μπορεί να είναι;... δεν γίνεται αυτή τη στιγμή ο άντρας που μισώ πιο πολύ και από τον εαυτό μου να με φιλάει... και όχι μόνο αυτό... όχι απλώς με φιλάει αλλά και το ίδιο μου το σώμα δεν έχει την παραμικρή επιθυμία να αντισταθεί.... πρέπει να το σπρώξω... πρέπει να τον διώξω μακριά μου... νιώθω απότομα να δόντια του να δαγκώνουν ελαφρά το κάτω χείλος μου και αμέσως μέγα  τη γλώσσα του να γίνεται να με τη δίκη μου... έχει τρελαθεί;... πως μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο;... και ποσό μάλλον στην γυναίκα που πριν λίγο μείωνε κάνοντας τη να νιώθει ένα σκουπίδι!.... Freya σύνελθε!... σπροξ τον!... διοξτον μακρυά σου τώρα αμέσως!... το μυαλό μου φωνάζει... ουρλιάζει να τον σταματήσω αλλά το σώμα μου δεν μπορεί... έχει παγώσει... έχει παγώσει και απλώς τον αφήνει να κάνει ότι θέλει... σαν να το περίμενε... σα να περίμενε το άγγιγμα αυτού του άντρα απεγνωσμένα... η καρδιά μου πάει να σπάσει... τα πνευμονία μου είναι σχεδόν άδεια... το οξυγόνο μου λιγοστεύει λεπτό με το λεπτό αλλά δεν θέλω... όσο και να μην θέλω να το παραδεχτώ... δεν θέλω να σταματήσει... ποσό αξιολύπητη είσαι Freya?... ποσό πιο χαμηλά θα πέσεις ακόμα;... νιώθω το γεροδεμένο σωμα του να κολλάει επάνω στο δικό μου... τα χέρια του βρίσκονται τοποθετημένα δεξιά και αριστερά μου επάνω στο μαρμάρινο μπαλκόνι... το σώμα του πιέζει όλο και πιο πολύ το δικό μου φέρνοντας μας όσο πιο κοντά γινόταν... λίγο πριν το οξυγονο μου τελειώσει βρίσκω επιτέλους το κουράγιο και τοποθετώ τα χέρια μου επάνω στο στέρνο του προσπαθώντας να τον απομακρύνω... εκείνος για λίγο φαίνεται να σταματάει αυτό το αποπνικτικα παθιασμένο και βίαιο φιλί... χωρίς να κουνηθεί από κοντά μου τον ακούω  να ψιθυρίζει επάνω στα χείλη μου «ανάπνευσε».... Πριν προλάβω να αντιδράσω νιώθω τα χείλη του να επιτίθεται για δεύτερη φορά επάνω στα δικά μου... δεν μπόρεσα παρα να κλείσω τα μάτια μου και να αφεθώ για άλλη μια φορά... δεν είναι δυνατόν να το κάνω αυτό στο εαυτό μου...

Ένιωθα το χρόνο να περνάει αργά και βασανίστηκα μέχρι που πλέον τη σιγή που επικρατούσε γύρω μας την έσπασε ο ηχος από τις εξουθένωνες ανάσες μας που απεγνωσμένα έψαχνα οξυγόνο... το μυαλό μου είχε θολώσει... το σώμα μου είχε κοκαλωσει.... Δεν μπορεί όλο αυτό που έγινε να ήταν αληθινό... ποσά ακόμα ανελέητα χτυπήματα πρέπει να υποστώ για να σπάσω;.... δεν αντέχω άλλο... πρέπει να το βρω το κουράγιο και την δύναμη να τον σπρώξω μακρυά μου.... πως μπορεσε να κάνει κάτι τέτοιο;... πως;... συνείδηση δεν έχει;... πρώτα μου ξεριζώνει την καρδιά με τα σκληρά του λόγια και τώρα αυτό;... και γώ;... τι στο διάολο  πρέπει να κάνω;...