Between yearning and obsession

Chapter 27

Alexander's POV

Οι μέρες περνούσαν τόσο γρήγορα που δεν είχα καταλάβει για ποτέ είχε ξεκινήσει νέα βδομάδα... πάνε μέρες από την τελευταία φορά που γύρισα στην έπαυλη... όσο και να θέλω να γυρίσω εκεί μέσα αυτό το μέρος πέρα από αποπνικτικό το αισθάνομαι και σα φυλακή... μπορεί να  έχω καταφέρει να ξανά φέρω τον κολοσσό σε ένα σημείο που πλέον δεν έχει ανάγκη τους Rossetti αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να δείωξω τα αγκάθια γύρω μου.... Οι ρίζες τους είναι τόσο βαθιές  που για να τις ξεριζώσω θέλω ακόμα χρόνο... σκέφτομαι καθώς κατευθύνομαι προς το μαύρο αυτοκίνητο μου... σήμερα η μέρα μου είναι αρκετά γεμάτη... όσο και να απεχθάνομαι όμως εκείνο το μέρος πρέπει το βράδυ να περάσω από εκεί... έχω αφήσει ένα σημαντικό χαρτί στο γραφείο μου... από την βιασύνη μου εκείνη τη νύχτα παράτησα τη δουλειά μου και κατέβηκα κάτω με το που.... Με το που άκουσα τον ήχο της εξώπορτας να ανοίγει... τι στο διάολο περίμενα εκείνη τη νύχτα;... γιατί εκνευρίστηκα τόσο πολύ όταν άκουσα από τον οδηγό της πως εξαφανίστηκε αφότου επισκέφτηκε την εταιρία του πατέρα της;... γιατί... με πείραξε  τόσο πολύ που έμαθα πως συναντήθηκε με τον αδερφό της;.... Χα... γαμωτο μου.... Από τα νεύρα μου κοπανάω με δύναμη το τιμόνι ακριβώς μπροστά μου... γιατί το μυαλό μου επιμένει να τριγυρίζει γύρω από τη φιγούρα της;... τι διάολο μου συμβαίνει πια;....

Α:Χα... ξεφυσάω και για λίγο μένω απλά εκεί να κοιτάζω μπροστά μου το κενό... κλείνω τα μάτια  μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα.... Αφού αποβάλλω όλες τις άχρηστες σκέψεις από το μυαλό μου βάζω μπρος και ξεκινάω να κατευθύνομαι προς το σημείο όπου είχα την συνάντηση.... Δεν με έπαιρνε  να ασχολούμαι με αλλά θέματα εκτός από τη δουλειά μου και όμως εκεί... εξακολουθούσε να μου αποσπάει την προσοχή... ενώ δεν ήταν καν μπροστά μου...

[....]

Η ώρα ήταν ήδη περασμένες δυο... δεν κατάλαβα για ποτέ είχε έρθει το μεσημέρι... μόλις πάτησα το πόδι μου στην εταιρία από την εξωτερική δουλειά που είχα το πρωί... διάφοροι υπάλληλοι στο διαβα μου με σταματούσαν για να με χαιρετήσουν... η στάση του σώματος τους φαινόταν σφιγμένη... ώρες ώρες απορώ γιατί με κοιτάζουν έτσι... ξέρω πως φαίνομαι αρκετά δυσπρόσιτους αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί με φοβούνται... καθώς μπαίνω στο ασανσέρ κοιτάζω για λίγο την αντανάκλαση μου στον καθρέπτη... για λίγο απλώς καθομαι και παρατηρώ τον εαυτό μου... το πρόσωπο μου είναι αρκετά σφιγμενο... οι γωνιές στην άκρη του σαγονιου μου με κάνουν όντως να φαίνομαι αγριεμένος ... τώρα καταλαβαίνω γιατί οι εργαζόμενοι με κοιτάζουν περίεργα.... Επιτέλους οι πόρτες ανοίγουν και με το που φτάνω στον όροφο μου αντικρίζω τον fraiser να κάθεται στο γραφείο του πνιγμένος στα τηλεφωνήματα αλλά και τα διαφορά έγγραφα.... Ένας χαμός επικρατούσε γύρω του που έκανε την όλη εικόνα να μοιάζει πιο πολύ με σταυλο παρα με γραφείο γραμματέα αν και δεν είμαι σε θέση εγώ να το κρίνω αυτό καθώς κοιτάζω το δικό μου γραφείο που ήταν ακόμα πιο χάλια από το δικό του.... Καθώς μπαίνω μέσα κλείνω την πόρτα και αφήνω το χαρτοφύλακα μου επάνω στην καρέκλα... βγάζω το σακάκι μου και ξεκουμπωνω τα κουμπιά στα μανίκια του πουκάμισου μου... με αργές κινήσεις τα σηκώνω μέχρι λίγο πιο κάτω από τους αγκώνες μου και αμέσως ξεσφίγγω και βγάζω τη γραβάτα μου τοποθετώντας τη μέσα στο πρώτο συρτάρι του γραφείου μου.... Καθομαι αμέσως την δερμάτινη καρέκλα μου και ξεκινάω να δουλεύω...

[...]

Δεν είχα καταλάβει για ποτέ είχε νυχτώσει... το βλέμμα μου έπεσε στο ρολόι που είχα επάνω στο γραφείο μου.... Κουρασμένος πλέον  έριξα το σώμα μου πίσω στην καρέκλα μου και έκλεισα ελαφρά τα μάτια μου.... Είχα να κοιμηθώ δυο μέρες.... Δεν μπορώ να αναβάλω άλλο την επιστροφή μου σε εκείνο το μέρος ... σκέφτομαι και αμέσως ακούω τον ήχο της πόρτα του γραφείου μου να χτυπάει... δεν απάντησα αφού μετά από λίγο άνοιξε από μόνη της... πίσω της βρισκόταν ο fraiser ο οποίος αμέσως ξεκίνησε να πλησιάζει προς το μέρος μου

F:Τελείωσα για σήμερα· με χρειάζεστε κάτι άλλο;... ο τόνος του επαγγελματικός... η στάση του για άλλη μια φορά σφιγμένη... εγώ του νευω αρνητικά και αφού με χαιρέτησε έφυγε με σταθερό βήμα από το γραφείο μου αφήνοντας με μόνο... καιρός να μαζέψω και γώ τα πράγματα μου και να πηγαίνω... σκέφτομαι καθώς μαζεύω ελάχιστα το χαρτομάνι επάνω στο γραφείο μου... παίρνω το σακάκι στα χέρια μου και ξεκινάω να κατευθύνομαι προς την πόρτα ώστε να φύγω...

[...]

Μόλις είχα φτάσει έξω από την έπαυλη... για κάποιο περίεργο λόγο όμως δίσταζα... δεν ήθελα να ανοίξω την πόρτα και να κατέβω από το αμάξι μου... όσο και να το τρέναρα δεν είχα και πολλές επιλογές... για λίγο το μυαλό μου έτρεξε σε εκείνη... έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν έχει γυρίσει... απότομα βλέπω μια γυναικεία φιγούρα να πλησιάζει την είσοδο της έπαυλης... από την στάση της μπορούσα να καταλάβω αμέσως πως ήταν εκείνη... έπιασα τον εαυτό μου να την κοιτάζει επίμονα... άπλωσα το χέρι μου να πιάσω το κινητό μου... κοίταξα την ώρα και για άλλη μια φορά ήταν περασμένα μεσάνυχτα... τι στο διάολο μπορεί να κάνει και να γυρίζει τόσο αργά κάθε νύχτα;... έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα πλέον γνωρίζω που βρίσκεται και τι κάνει... τι ώρες σχολαει... ποιους συναντάει... όποτε... τι ΔΙΟΛΟ έκανε τέσσερεις ολόκληρες ώρες έξω ενώ θα έπρεπε να ήταν ήδη στην έπαυλη;.... Νιώθω το σώμα μου να σφίγγεται... με τα χέρια μου πιάνω με δύναμη το τιμόνι σφίγγοντας το επικίνδυνα πολύ.... Τι σε νοιάζει γαμω;... μια φωνή μέσα μου με ρωτούσε αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να της απαντήσω... δεν μπορούσα να φέρω τον εαυτό μου να απαντήσει 'δεν με νοιαζει'.... Και αυτό ήταν που με τρελαίνε ακόμα περισσότερο.... τι έχω πάθει γαμω.... κλείνω με δύναμη τα μάτια μου και ξεφυσάω... για αυτό δεν ήθελα να γυρίσω εδώ... μια βδομάδα τώρα το μυαλό μου είχε ηρεμήσει... γιατί έπρεπε να πέσω πάνω της;... αυτή η γυναίκα είναι επικίνδυνη... έχει εισβάλει στο μυαλό μου και νιώθω τόσο ηλίθιος που έχω πέσει στην παγίδα της.... σκέφτομαι και για λίγο μένω απλώς να κοιτάζω τον άδειο και σκοτεινό δρόμο μπροστά μου.... Απλώνω το χέρι μου στο κάθισμα του συνοδηγού και παίρνω τα πράγματα μου ενώ βγαίνω από το αμάξι μου... με σταθερά βήματα κατευθύνομαι προς την έπαυλη... φοράω το πιο σκληρό μου προσωπείο καθώς με αργές κινήσεις περναω το κατώφλι αυτής της τεράστιας σιδερένιας πόρτας....