Between yearning and obsession

Chapter 28

POV Alexander

Άλλη μια κουραστική και μεγάλη μέρα ξημέρωσε... αυτή τη φορά το πρωί με βρήκε καθισμένο στην δερμάτινη μαύρη μου καρέκλα... με αργές κινήσεις τεντώνω το σώμα μου και σηκώνομαι επάνω αρχίζοντας να περπατάω προς την τεράστια γυάλινη τζαμαρία.... Για λίγο κοντοστέκομαι.... Καθομαι και κοιτάζω τον καθαρό γαλάζιο ουρανό... το μυαλό μου κενό.... Ξεκινάω να κάνω μερικά βήματα για να ξεπιαστω... πέρασαν αρκετά βραδιά από την τελευταία φορά που γύρισα στην έπαυλη.... Για άλλη μια φορά οι εποχές αλλάζουν... ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα αλλά ταυτόχρονα και τόσο αργά... για λίγο χαζεύω έξω από την τεράστια γυάλινη τζαμαρία μου... καιρο είχε να βγάλει τόσο έντονη λιακάδα.... Τέτοιες μέρες σαν και αυτές το μυαλό κου τρέχει... τρέχει σε μια εποχή... που ήθελα να ξεχάσω... σε μνήμες που ήθελα να απλώς να θάψω... ήταν σχεδόν καλοκαίρι και τότε... την πρώτη φορά που εμφανίστηκε αυτή η... γυναίκα στην ζωή μου....

Θυμάμαι... δεν είχα προλάβει να πατήσω το πόδι μου πίσω στη χώρα μετα από αρκετά χρόνια σπουδών μου στο εξωτερικό.... Θυμάμαι τον τρόπο που με 'υποδέχτηκαν' οι δικοί μου όταν πάτησα το πόδι μου στο πατρικό μου μετα από χρόνια απουσίας... την μάνα μου να τρέχει προς το μέρος μου με δάκρυα... απελπισίας.... Και πόνου στα μάτια.... φωνάζοντας και λέγοντας μου πως όλα είχαν καταρρεύσει μέσα σε μερικά κλάσματα δευτερολέπτου.... Δεν πίστευα πως εκεί  που νόμιζα πως αυτό που θα με περίμενε  ήταν μια ζέστη αγγελία και χαμόγελα χαράς στη θέση τους θα υπήρχε μια σκοτεινή και θλιβερή ατμόσφαιρα γεμάτη δάκρυα και πόνο.... Και όλα αυτά εξ αιτίας της.... Εξ αιτίας της οικογένειας της.... Νιώθω το σώμα μου να τσιτώνεται... νευριάζω με το μυαλό μου... που πάει κόντρα στη θέληση μου.... Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν... σε ένα παρελθόν που θέλω για πάντα να μη θυμάμαι και όμως... για άλλη μια φορά γυρίζω πίσω... Χαα... αντί να αναλώνεσαι σε άσκοπα πράγματα καλύτερα να δουλεύεις... υπενθυμίζω στον εαυτό μου πριν καθίσω πάλι στην δερμάτινη μου καρέκλα... για λίγο κλείνω τα μάτια μου και ρίχνω το σώμα μου πίσω... η ελειψη ύπνου αρχίζει να με επηρεάζει...

[...]

Εδώ και λίγη ώρα είχα απορροφηθεί ξανά στην δουλειά μου... τόσα πολλά χαρτιά... τόσες πολλές δουλειές... και καθόλου χρόνος... επιτέλους... επιτέλους είμαι κοντά... μετα από τρία ολόκληρα χρόνια... επιτέλους είμαι κοντά στο να απαλλάξω μια για πάντα την οικογένεια μου από αυτά τα καθάρματα... για λίγο παγώνω... για άλλη μια φορά η εικόνα της ξεπροβάλλει στο μυαλό μου... τι διάολο Alexander?... χα.... Ποτε τα πράγματα ξέφυγαν τόσο πολύ;.... σκέφτομαι και πετάω ελαφρά από μπροστά μου τα χαρτιά τα οποία διάβαζα... πριν προλάβω να κάνω το οτιδήποτε ακούω την πόρτα του γραφείου μου να χτυπάει... δεν προλαβαίνω να αντιδράσω καθώς εκείνη ανοίγει κατευθείαν... πίσω της ξεπροβάλλε ενα άτομο το οποία δεν περίμενα να δω... τουλάχιστον όχι τοσο σύντομα...