Between yearning and obsession

Chapter 22

D:Με έχετε κουράσει και οι δυο σας! ΑΡΚΕΤΑ·.... η δυνατή φωνή του πατέρα μας για άλλη μια φορά ήχησε σε όλο το χώρο... ο δυνατός ηχος από το χέρι του να χτυπάει επάνω στο ξύλινο έπιπλο του γραφείου του έσκασε σαν κρότος στα αφτια μου... το κεφάλι μου ήταν ήδη έτοιμο να εκραγεί... όλες αυτές οι εντάσεις... οι φωνές... με είχαν φέρει σε σημείο πλέον να μην μπορώ να παρακολουθήσω την 'συζήτηση' από ένα σημείο και μετά.... Βλέπω την στάση του πατέρα μου ακόμα σφιγμένη ενώ μετά από λίγο τον ακούω να ξεφυσάει... για λίγο στο χώρο επικρατούσε μια άβολη σιγή... κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει... είχα μείνει με κολλημένο το βλέμμα στο πάτωμα... η ανάσα μου ήταν κόφτη έως ανύπαρκτη... το σώμα μου σα να προσπαθούσε από μόνο του να κάνει όσο το δυνατόν λιγότερο αισθητή την παρουσία μου... «Περάστε έξω!».... ο τόνος του απότομος... κοφτος... από το ύφος του και μόνο μπορούσα να καταλάβω πως δεν έπαιρνε από αλλά λόγια... όχι!... δεν μπορώ... δεν θέλω να φύγω... δεν θέλω να βρεθώ ούτε δευτερόλεπτο μόνη μου μαζί του... αμέσως το σώμα μου από μόνο του , μη μπορώντας να το ελέγξω είχε πεταχτεί από την καρέκλα... τα χείλη μου έληξαν από μόνα τους την σιωπή τους έχοντας αποφασίσει να κινηθούν πριν το μυαλό μου καταφέρει να σκεφτεί κάτι άλλο για να με βγάλει από αυτήν την κατάσταση...

F:Πατερ-... πριν προλάβω να μιλήσω η δυνατή και νευριασμενη του φωνή με διέκοψε

D:ΣΚΑΣΜΟΣ! ΕΙΠΑ ΠΕΡΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΞΩ ΜΗ ΣΑΣ ΒΛΕΠΩ!.... απότομα ότι χαρτί και αντικείμενο υπήρχε επάνω στο γραφείο είχε γίνει ένα με το πάτωμα... με την τελευταία μου ελπίδα να σβήνει μπροστά στη στάση του δεν μπόρεσα παρα να σκύψω το κεφάλι και να κατευθυνθώ προς την πόρτα... πίσω μου ένιωθα μια παρουσία να με ακολουθεί σε αρκετά κοντινή απόσταση... ήθελα να τρέξω... να φύγω μακριά... στο άκουσμα της πόρτας πίσω μου να κλείνει ήθελα μόνο να εξαφανιστω όσο το δυνατότερο πιο γρήγορα από εκεί .... το βλέμμα μου με το που πέρασα το κατοφλι της πόρτας έπεσε στον χώρο γύρω μου... δεν υπήρχε ψυχή γύρω... το γραφείο του γραμματέα ήταν κενό.... Γύρω μου σιγή.... η οποία δεν κράτησε για πολύ όταν η βαριά φωνή του ήχησε σε απόσταση αναπνοής από πίσω μου...

R:Απ ότι φαίνεται η πολυαγαπημένη μου αδερφή δεν με πεθύμησε καθόλου... πριν προλάβω να κάνω το οτιδήποτε νιώθω τα χέρια του να μπλέκονται μέσα στα μαλλιά μου και έπειτα το σώμα μου να κολλάει βίαια στον τοίχο λίγο πιο πίσω μου... το βλέμμα του σκληρό... το πρόσωπο του ανέκφραστο... τα μάτια του ψυχρά... ο τρόπος που με κοιτούσε έκανε όλο μου το σώμα να ανατριχιάσει από... φόβο... το αίμα μου είχε παγώσει... πονούσα... ήθελα να φωνάξω αλλά δεν μπορούσα... προσπάθησα να πνίξω όλα όσα ένιωθα σφίγγοντας τα δόντια μου με δύναμη... άλλωστε πλέον αυτή μου η πράξη μου είχε γίνει συνήθειο...