Between yearning and obsession

Chapter 29

Το κινητό μου δεν έχει πάψει να χτυπάει... χα... υποθέτω πως αυτός ο άνθρωπος δεν θα το βάλει κάτω μέχρι να απαντήσω... σηκώνω  το βλέμμα μου και κοιτάζω τον καθρέπτη του αυτοκινήτου... τα μάτια μου κοιτάζουν τον οδηγό... καλύτερα να βγω από εδώ και μετά να απαντήσω... σκέφτομαι και αμέσως δίνω εντολή στον οδηγό μου να σταματήσει το αυτοκίνητο για να κατέβω... ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω... έχω ακόμα μια ώρα μέχρι την επόμενη μου επαγγελματική συνάντηση... το κινητό μου είχε σταματήσει επιτέλους να χτυπάει... το παιρνω στα χέρια μου και πατάω να ανοίξω την οθόνη του...

«6 αναπάντητες κλήσεις»

Οποίος και να είναι ο λόγος που καλεί σίγουρα δεν είναι καλός... πρέπει να απαντήσω... κατάφερα για δυο ολόκληρες βδομάδες να τον αποφύγω... μετά από εκείνη την εφιαλτική συνάντηση στο γραφείο του δεν μπορεσα.... Δεν μπόρεσα να ξανά πατήσω το πόδι μου εκεί μέσα... όσο και να θέλω να μην το σκέφτομαι... το σώμα μου ακόμα δέν έχει συνέλθει... για άλλη μια φορά νιώθω το κινητό μου να δονείται... παιρνω μια βαθιά ανάσα και το πλησιάζω στο αφτί μου... πατάω την αποδοχή της κλήσης και σε κλάσματα δευτερολέπτου μια γνώριμη τσιριχτή φωνή διαπερνάει το τύμπανο μου...

«ΤΩΡΑ ΤΟΛΜΑΣ ΚΑΙ ΑΓΝΟΕΙΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ; ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥ ΠΩΣ ΠΛΕΟΝ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΑΣΤΕΙΟ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΣΟΥ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΓΡΑΦΕΙΣ ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΕΙΣ ΕΤΣΙ;...» ... ο τόνος του έξαλλος... μπορούσα να καταλάβω από το τηλέφωνο και μόνο πως είχε διαλύσει όλο του το γραφείο... δεν μιλούσα... απλώς άκουγα... δεν ήξερα τι να πω... ή μάλλον... ότι και να έλεγα θα γυρνούσε εναντίον μου... σιγή... μια νεκρική σιγή Ακουγόταν από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου κάνοντας με απλώς να περιμένω.... μέχρι που... λίγα λεπτά αργότερα η φωνή του ακούστηκε για άλλη μια φορά από την απέναντι γραμμή...  «που είσαι;».... Ο τόνος του απότομα ηρέμησε... η ερώτηση του με έκανε να παγωσω... τι στο....  Για λίγο είχα μείνει απλός κοιτάζοντας το κενό...

F:Έξω σε δουλειά... ο τόνος μου και μένα σταθερός... ήρεμος...τι στο καλό κανείς Freya?... ξέχασες με ποιον μιλάς;... δεν σε πέρνει να κανείς λάθος.... Και ειδικά τώρα... επιτέλους ξανά συντόνισα τον εαυτό μου... κάτι δεν πάει καλά... δεν ήταν στον χαρακτήρα του να με ρωτάει ερωτήσεις... κάτι μέσα μου με έτρωγε... ήξερα πως κάτι είχε συμβεί αλλά δεν ήξερα τι... και πλέον με την αλλαγή στη στάση του επιβεβαιώθηκα...

«Χαα... Εμ βέβαια! ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΤΟΥ ΚΙΝΗΣΗ ΤΟ ΠΑΙΖΕΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ! ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΠΑΤΗΣΕ ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΣΗΜΕΡΑ;».... Ο τόνος του αγρίεψε ξανά... τα λόγια του ειρωνικά και σκληρά... δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω... είχα απλώς μείνει ακίνητη ακούγοντας τον ... εκείνη τη στιγμή το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω ήταν αυτό... «Ο LUTHER CASTELLO! ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ;»... η ερώτηση του φαινόταν πιο πολύ ρητορική... ήξερα... η εποχή... ο χρόνος... φαντάστηκα για πιο λόγο μπορεί να τον επισκέφτηκε... « ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΠΗΓΕ ΝΑ ΤΟΝ ΠΙΕΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ! ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΟΣΟ ΑΝΗΚΑΝΗ ΕΙΣΑΙ! ΠΟΣΟ ΑΧΡΗΣΤΗ! ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΧΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ! ΟΥΤΕ ΕΓΚΥΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ! ΑΧΡΗΣΤΟ ΠΛΑΣΜΑ!....»... τα λόγια του... ένα προς ένα έφταναν σα μαχαίρια καρφώνοντας την καρδιά μου... περίμενα πως η οικογένεια μου θα μου φαινόταν έτσι... πίστευα πως πλέον τα λόγια του δεν θα με άγγιζαν.... Νόμιζα πως ο δρόμος για την καρδιά μου ήταν κλειστός... τότε... πως τα λόγια του βρήκαν τη δίοδο τους προς τα εκεί;... πληγώνοντας με για άλλη μια φορά θανάσιμα;... του είχα εξηγήσει ξανά και ξανά... δεν ήθελε ούτε θέλει να καταλάβει.... μια ερώτηση κυριαρχούσε στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή... αλήθεια το αξίζω όλο αυτό;.... απότομα ο ηχος της φωνής του ήχησε για άλλη μια φορά στα αφτια μου «Κοίταξε να περάσεις από το γραφείο μου· μη με αναγκάσεις να σε φέρω σηκωτή».... Ο τόνος του άγριος... επιβλητικός... ο ηχος της κλειστής γραμμής από την άλλη πλευρά με έκανε να κατεβάσω πλέον το ακουστικό από το αυτί μου... για λίγο εμεινα να κοιτάζω το κενό... τα λόγια του έπαιζαν ξανά και ξανά στο μυαλό μου... άχρηστο πλάσμα ε;... δεν μπορούσε να βρει κάτι καλύτερο για να περιγράψει αυτό ακριβώς που είμαι... ένα άχρηστο και ελαττωματικό προϊόν... για λίγο κοιτάζω το κινητό μου... το βλέμμα μου νεκρό...

F: Άραγε· πως θα αντιδρούσε αν ήξερε πως δεν μπορώ να μείνω έγκυος;....

Βάζω το κινητό στην τσάντα μου και ξεκινάω να περπατάω προς το σημείο όπου είχα την επόμενη μου συνάντηση...

[...]

Η ώρα πέρασε... το μίτινγκ είχε τελειώσει... και γώ.. δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τίποτα... το μυαλό μου ήταν έτοιμο να εκραγεί από τις τόσες σκέψεις που το βομβάρδιζαν... νιώθω το σώμα μου βαρυ... τις τελευταίες μέρες το σώμα μου με εγκαταλείπει... οι αντοχές μου έχουν μειωθεί.... Σε σημείο που πλέον δυσκολεύομαι και να περπατάω μεγάλες αποστάσεις χωρίς να κουράζομαι...  οι πονοκέφαλοι... οι ημικρανίες... η αϋπνία... με έχουν φέρει στο χείλος του γκρεμού... με κάθε βήμα που κάνω το σώμα μου ουρλιάζει από τον πόνο... ακόμα θυμάμαι τα λόγια της Diana's όταν πήρε τις εξετάσεις μου στα χέρια της...

Εκείνο το απόγευμα δεν είχα δουλειά... είχα κλείσει να βρεθώ μαζί της για να μου γράψει καινούργια χάπια βοηθητικά για τον ύπνο γιατί τα αλλά δεν έκαναν απωλειτως τίποτα ... εκείνη την ημέρα θα έβγαιναν και τα αποτελέσματα των εξετάσεων που είχα κάνει όποτε θα ήταν και ευκαιρία να δούμε και τι έγραφαν... το βλέμμα της όταν άνοιξε το φάκελο μου έχει χαραχτεί ακόμα στο μυαλό.... δεν την είχα ξανά δει αυτή της την έκφραση... μια έκφραση τρόμου... και έπειτα...  τα λόγια της... η ένταση της φωνής της... ήταν κάτι το οποίο δεν περίμενα ποτέ να δω ή να ακούσω...

«Πως.. πως είναι δυνατόν; ΤΙ ΖΩΗ ΕΚΑΝΕΣ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΝΑ ΣΕ ΔΩ; Με τέτοιες εξετάσεις θα πρέπει να νοσηλεύεσαι! ΟΧΙ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙΣ ΕΞΩ!»....

Ακόμα θυμάμαι τον τρόπο που με κοιταξε μετά από τα λόγια που εξέφρασε... και εμένα... θυμάμαι και εμένα να την καθησυχάζω με ένα χαμόγελο που ήταν ικανό να κρύψει τον πόνο που ένιωθα μέσα μου... δεν ήξερα τι συναίσθημα ήταν αυτό που ένιωθα εκείνη τη στιγμή... όταν την κοιτούσα ... συναισθήματα που δεν ήξερα πως να περιγράψω έκαναν την καρδιά μου να σφιχτει... όλη αυτή της η ανησυχία... ο φόβος στα μάτια της... με έκανε να καταλάβω πως... έχω έναν άνθρωπο σε αυτή τη ζωή να νοιάζεται πραγματικά για μένα ...

Κατά βάθος ήξερα πως στα λόγια της εκείνη την ημέρα υπήρχε μια υπερβολή... δεν είχα φτάσει ακόμα στο σημείο το οποίο περιέγραφε αλλά ήμουν αρκετά κοντά... ακόμα και εγώ... το είχα καταλάβει... ήξερα... το ένιωθα... το σώμα μου με εγκατέλειπε μέρα με την μέρα.... Ένιωθα πως όσο προχωρούσα η κλωστή που με κρατούσε όρθια τέντωνε όλο και περισσότερο έτοιμη από λεπτό σε λεπτό να σπάσει...

[...]