Between yearning and obsession

Chapter 23

Ήμουν συνηθισμένη σε αυτή του τη στάση... νόμιζα πως πλέον το είχα συνηθίσει... τον ψυχρο του τόνο... το βλέμμα του το οποίο με κοιτούσε με μίσος...πως άλλαξαν έτσι απότομα όλα;... πως από την μια μέρα στην άλλην η στάση και η συμπεριφορά κάποιου μπορούν να πάρουν τροπή προς το χειρότερο;.. λες και κάποιος δαίμονας αποφάσισε να εισβάλει στο σώμα τους μετατρέποντας τους... σε τέρατα;... από εκεί και έπειτα.... το βλέμμα που με κοιτούσε με απέχθεια άρχισε να αλλάζει... να πέρνει μια μορφή που δεν πίστευα πως θα με τρόμαζε και αηδιάζε τόσο πολύ ταυτόχρονα... πως τα πράγματα έφτασαν μέχρι εδώ;... πως ο άνθρωπος που κάποτε νόμιζα πως ήταν ο μόνος που στεκόταν στο πλευρό μου και νοιαζόταν για μένα... τώρα είναι εδώ ακριβώς απέναντι μου αντιμετωπίζοντας με χειρότερα και από το τέρας που μας μεγάλωσε;... τι πήγε τόσο λάθος;... Freya σταματά!... υποσχέθηκες πως θα έσβηνες μια και καλή το παρελθόν από τη μνήμη σου !... δεν έχει νόημα... ότι νόμιζες τότε έχει αλλάξει... εκείνος τα γκρέμισε όλα... όλες αυτές οι 'ωραίες' αναμνήσεις που έζησες δεν υπάρχουν πια... έχουν καλυφθεί όλες από επίπονες και θλιβερές αναμνήσεις πλέον... δεν ήθελα να πιστέψω τότε.... πως όλα όσα είχα ζήσει ήταν ένα ψέμα... πως όλη αυτή η καλοσύνη ήταν μια μάσκα... εγώ η ίδια επέλεξα να τα θάψω όλα μέσα μου τότε γιατί;.... γιατί αυτά επιλέγουν να βγουν ξανά στην επιφάνεια κάνοντας με να νιώθω ακόμα πιο απαίσια από ποτέ;.... δημιουργώντας μου δεύτερες σκέψεις;.... κάθε φορά που με φόβο... κοιτάζω το βλέμμα του... όσο και να βλέπω πως αυτός ο άνθρωπος έχει αλλάξει προς το χειρότερο κατά βάθος ακόμα πιστεύω πως κάπου εκεί μέσα μπορεί να υπάρχει... τι λες Freya?... το έχεις χάσει;... δεν βλέπεις ποιον έχεις μπροστά σου;... η φωνή στο κεφάλι μου με επανέφερε στην πραγματικότητα... φέρνοντας με αντιμέτωπη και θυμίζοντας μου με τι είδους άνθρωπο έχω να κάνω... τι είδος τέρας στεκόταν ακριβώς μπροστά μου... στραγγαλίζοντας με....

F:Άφησε με Roderic!... η φωνή μου κόφτη... όλο το οξυγόνο που είχα κρατήσει μέσα στα πνευμονία μου μόλις είχε εξατμιστεί... ένιωθα τα μάτια μου υγρά... επιτέλους είχα επανέλθει στα λογικά μου... πως γίνεται να είμαι τόσο ηλίθια!..... όσο εγώ πάλευα να βρω έστω και ένα ίχνος από αέρα εκείνος απλός με κοιτούσε... το βλέμμα του τόσο κενό... τόσο ανέκφραστο και άψυχο... με κοιτούσε σαν .... κάποιου είδους αβοήθητο πλάσμα... σαν κάτι λιγότερο από ένα ενοχλητικό έντομο που τριγύριζε γύρω από τα αυτιά του ενοχλώντας την ήρεμη ζωή του...

R:Να σε αφήσω; Δεν νομίζω πως πηρες το μάθημα σου ακόμα... ο τόνος του απότομος... «κάποιος πρέπει να σου θυμίσει ποια είναι η θέση σου ».... η φωνή του άχρωμη... τα μάτια του γυάλιζαν... ο τροπος του... η στάση του... είχαν κάνει το σώμα μου να παγώσει... δεν είχα καταλάβει για ποτέ είχα πάψει να αντιστέκομαι .... Η στάση του με τρόμαζε.... Ο τροπος που με κοιτούσε με μάτια πιο άψυχα και από κούκλας.... δεν είχα καταλάβει για ποτε κρύος ιδρώτας έλουζε το κορμί μου... η καρδιά μου είχε σφιχτει.... «αλλιώς δεν θα έκανες έναν ολόκληρο χρόνο να επικοινωνήσεις μαζί μου»... «πέρασες ωραία μακρυά μου;».... «Νόμιζες πως θα γλιτώνες από την παρουσία μου τόσο εύκολα;».... ωχ όχι... το ήξερα αυτό το βλέμμα...