Laat maar zien ✓

42. Vraag het de sterren, en je krijgt altijd antwoord

Zondagavond- Viënna pov.

De frisse avondbries zorgt ervoor dat mijn haren speels in de wind dansen. Ik staar naar de vijver in de verte, waar ik kikkers hoor kwaken. Ik zit naast Quentin, zittend op te rugleuning van een bankje. Mijn voeten steunen op het eigenlijke zitvlak.

Ik hef mijn blik op en kijk naar de miljoenen sterren die aan de hemel twinkelen. Vroeger dacht ik altijd dat als iemand overleed, diegene een ster werd. Ondanks dat ik nu niet meer in dat sprookje geloof, blijf ik het een mooie gedachte vinden.

'Heb je zin om morgen terug te gaan?' doorbreekt Quentin de aangename stilte. Hij houdt zijn blik op de donkere hemel gericht, maar ik weet dat zijn aandacht bij mij ligt.

Ik haal twijfelend mijn schouders op. 'Ik mis mijn vrienden, maar ik weet niet of het nog wel mijn vrienden zijn als ik terug kom,' zeg ik eerlijk. Het voelt goed om de waarheid uit te spreken.

Quentin knikt begrijpend. 'Heb je er al met ze over gepraat?'

Ik schud zuchtend mijn hoofd. 'Nee. Ze lieten duidelijk merken dat ze boos op me waren, dus ik heb ze ontweken'.

'Maar jullie delen een kamer, toch?' vraagt hij fronsend.

Ik grinnik onhandig. 'Ja, maar ik heb op zolder geslapen. Je hebt een geheime ruimte waar enkele banken staan. Het ligt er best comfortabel'.

Hij zucht medelevend. 'Je hebt jezelf wel zwaar in de nesten gewerkt'.

'Dat weet ik,' mompel ik zacht.

Er valt weer een stilte en we kijken beide naar de lucht. Het is een prachtige nacht om de week af te sluiten. De afgelopen dagen heb ik veel tijd met mijn ouders en Quentin door gebracht. Ik voel dat de band tussen ons veel sterker is geworden, en dat besef doet me goed.

Omdat het de laatste avond is dat ik nog thuis ben, heb ik besloten samen met Quentin naar het park te gaan. Het is een heldere avond, en er waait een aangenaam briesje. Het park is bijna helemaal verlaten, afgezien van de kikkers in de vijver en enkele verliefde stelletjes die nog een laatste wandeling door het park maken. Iets verderop zit ook een groepje tieners in het gras. Één ervan kan aardig gitaar spelen, en het geluid dient als fijne achtergrondmuziek.

'Misschien valt het allemaal best mee. Doordat je een week naar huis bent gekomen, hebben jullie allemaal tijd gehad om na te denken. Misschien zijn ze erachter gekomen dat ze het bij het verkeerde eind hadden,' suggereert hij.

Ik haal enkel mijn schouders op.

'Maar wat als ik Luciën nou weer tegen kom?' mompel ik en ik merk dat de paniek bijna mijn lichaam overneemt. Alleen al het idee van hem in mijn buurt, maakt mijn lichaam rillen van angst.

'Vie, het komt allemaal goed. Echt waar. We komen er wel uit. Des noods laat ik hem hoogst persoonlijk weten wat er gebeurd als hij iets bij je flikt'.

Ik lach even dankbaar. 'Dank je, Quentin'.

Hij glimlacht en slaat zijn arm om me heen. Ik zucht genietend en leg mijn hoofd tegen zijn schouder.

'Ik wou dat ik de tijd gewoon terug kon draaien,' verzucht ik. 'Dan had ik alles anders gedaan. Ik had totaal andere beslissingen gemaakt'.

Quentin schudt zijn hoofd. 'Nee, natuurlijk niet. Juist hierdoor wordt je sterker. Als je geen fouten maakt, leer je ook niets'.

Zijn wijze woorden zetten me aan het denken. Wat hij zegt is waar. Ik word sterker door fouten te maken. Zo zit het leven nu eenmaal in elkaar. Je probeert dingen uit, en als het anders loopt dan verwacht, doe je het de volgende keer niet meer. Het leven draait om het uitproberen van dingen, het ervaren van dingen en het oplossen van problemen.

'Je bent hier echt goed in,' lach ik zacht.

Hij kijkt me fronsend aan. 'Waarin?'

'Gewoon, in het opvrolijken van mensen. Je weet altijd precies hoe je me weer blij moet maken. En daar ben ik je eeuwig dankbaar voor,' vertel ik hem naar de waarheid. 'Ik wou dat je ook op het internaat was'.

'Hé, ik ga morgen met je mee. Om die leuke jongen te ontmoeten. En dan blijf ik tot 's avonds laat. Dat is leuk, toch?'

Ik knik lachend. 'Ja, dat zeker. Misschien mag je wel een nachtje blijven slapen, als ik directrice Jenkins lief aankijk. En anders breng ik je stiekem ergens onder'.

'Misschien slaap ik wel bij Nathan in bed,' grijnst hij plagend.

Ik schud hevig mijn hoofd. 'Ik dacht het niet. De jongens slapen in de kamer naast de onze, en de muren zijn dun'.

We grinniken even en raken vervolgens verdiept in onze eigen gedachten. Ik wil niet weten waar Quentin op dit moment aan moet denken, en besluit wijs hem dat ook niet te vragen. Maar aan de blik in zijn ogen kan ik wel raden aan wie hij denkt.

Ik denk echt dat hij en Nathan een goede match zullen worden. Beide zijn niet te uitbundig, en ergens wel gevoelige personen. En toch verschillen ze ook erg van elkaar. Maar tegenpolen trekken elkaar aan, zeggen ze toch altijd? Morgen zal ik zien of het klikt tussen hen.

Ik voel de zenuwen door mijn buik trekken als ik aan morgen denk. In de ochtend zal ik aankomen op het internaat, en ik ben benieuwd wat er is gebeurd de afgelopen dagen. Quentins woorden komen weer in me op. Misschien hebben de meiden inderdaad wel beseft wat er is gebeurd, en zullen ze er voor me zijn.

Ik heb alleen geen idee wat ik aanmoet met Aiden. Zuchtend werpt ik een blik op Quentin.

'Wat moet ik nu met Aiden?' vraag ik nogal direct. Ik weet dat ik er bij hem toch niet omheen hoef te draaien.

Hij lijkt even na te denken, maar al snel geeft hij antwoord.

'Hij had gezegd dat het allemaal begonnen was als een grap, toch?' Als ik knik, gaat hij verder met zijn verhaal. 'Dan toont dat dus aan dat hij genoeg om je geeft om je de waarheid te vertellen. Hij had het ook voor je achter kunnen houden'.

'Maar,' begin ik peinzend. 'Als alles gebaseerd is op een weddenschap, dan kan er toch nooit een toekomst voor ons inzitten?'

Hij haalt zijn schouders op. 'Ik zou niet weten waarom niet. Ja, hij heeft een fout gemaakt, maar daar valt nu niets meer aan te doen. Hij wist niet wat er zou gebeuren als hij je beter zou leren kennen. Als jij bereid bent om hem te vergeven, ben ik ervan overtuigd dat het wel goed komt tussen jullie'.

Ik laat zijn woorden tot me bezinken en overdenk ze nog een keer. Wat hij zegt is waar: Aiden kon niet van tevoren weten wat er tussen ons zou gebeuren. Maar hij had het me eerder moeten vertellen. Er zijn zoveel momenten geweest waarop hij de waarheid had kunnen uitspreken.

Maar diep vanbinnen weet ik dat ik het hem allang vergeven heb.

-

Nog twee hoofdstukken, en dan is dit boek officieel ten einde! Ik kan niet wachten om het laatste hoofdstuk erop te zetten, ookal doet het ergens ook wel pijn om te beseffen dat dit echt het einde van het verhaal is.

Liefs,
nachtgedaante.