Laat maar zien ✓

3. Kom maar op met dat verdomde internaat

Maandagochtend- Viënna pov.

'Ik ga je zo missen,' mompelt Quentin met zijn gezicht in mijn haren. Ik sla mijn armen stevig om zijn schouders heen en begraaf mijn gezicht in zijn nek. Het is drie dagen later en vandaag is de dag dat ik naar het internaat vertrek. Mijn koffer ligt al in de kofferbak en mijn ouders wachten nu tot ik afscheid heb genomen van mijn beste vriend. Ik doe er expres extra lang over.

'Ik jou ook,' mompel ik zuchtend.

'We gaan elke dag videobellen, toch?' vraagt hij. Ik trek me terug uit de omhelzing en pak zijn schouders beet. Hij kijkt me met zijn felblauwe ogen afwachtend aan. Er hangt een flauwe glimlach rond zijn lichtroze lippen, en alleen die glimlach al laat me weten dat hij me echt gaat missen.

Ik grijns licht. 'Natuurlijk'.

Hij zucht en knikt goedkeurend. Toen ik hem vertelde dat ik naar een internaat moest, kon hij het nauwelijks geloven. Het is ook niets voor mijn ouders om me zomaar weg te sturen. Normaal gesproken bemoeien ze zich niet zo met de praktijken die ik uithaal. En dit betekent dat of ik te ver ben gegaan, of mijn ouders plotseling van mening zijn veranderd. Maar uiteindelijk is dit toch echt de harde realiteit. Ook ik moet daar nog aan wennen.

'Hoelang is het rijden?'

Ik tuit mijn lippen. 'Twee uur geloof ik'. Ik blik kort op onze auto, waar mijn ouders al klaar zitten om te vertrekken. Ze wachten geduldig af tot ik ook plaatsneem op de achterbank. Ik ben blij dat ze me alle tijd geven, want dat laat zien dat ze toch wel met me meeleven. Dat ze het toch wel een beetje begrijpen dat dit gewoon een klotesituatie is.

'Laat je me over twee uur dan weten hoe het daar is?' vraagt hij.

Ik knik hevig. 'Zal ik doen'.

We zuchten beiden nogmaals en kijken elkaar in stilte aan. Dat is ook zo fijn aan Quentin, we hoeven niet altijd te praten. Soms zitten we gewoon naast elkaar zonder diepe gesprekken te hebben. Soms hebben we daar beiden gewoon geen behoefte aan.

'Dan ga ik maar,' mompel ik na een halve minuut.

Hij glimlacht klein. 'Veel plezier daar, als dat kan'.

Ik grinnik zacht. 'Daar zorg ik anders wel voor. Die mensen daar zullen niet meer weten wat ze met me aanmoeten'.

Hij lacht. 'Dat weet ik wel zeker'.

Ik loop naar de auto en stap in bij de achterbank. Ik klik de gordel vast en draai vervolgens het raampje naar beneden. Quentin staat naast de auto en steekt zijn arm door het raam heen.

'Kunnen we gaan?' vraagt mijn vader vriendelijk. Hij zit op de bijrijdersstoel en kijkt me via de spiegel aan.

Ik knik zuchtend. Mijn moeder start de auto en langzaam beginnen we te rijden. Quentin loopt nog een stukje mee, maar blijft na enkele meters staan. Hij zwaait hevig naar me.

'Ik zie je snel!'

'Tot snel!' roep ik terug en we rijden de straat uit. Snel draai ik het raampje weer dicht en leun met mijn kin op mijn handpalm.

'Nou, kom maar op met dat verdomde internaat'.

* * *