Laat maar zien ✓

1. Weet je, suiker is even schadelijk als roken

Vrijdagmiddag - Viënna pov.

'Wat een kloteaansteker,' brom ik geïrriteerd als de aansteker maar niet aan wil blijven. Ik doe nog een poging, maar tevergeefs: de rode aansteker werkt niet mee vandaag. Gefrustreerd gooi ik het ding op de grond en steek ik de sigaret weer in de verpakking. Binnenkort ga ik tien nieuwe aanstekers kopen, voor het geval ze weer niet gaan meewerken. Op één of andere manier lijken ze altijd kapot te gaan op de momenten dat ik ze het hardst nodig heb. En nu is zo'n moment, namelijk de wekelijkse, verplichte boodschappen.

'Weet je,' zegt mijn moeder, die zojuist de supermarkt uit komt lopen. In haar handen heeft ze drie blauwe Albert Heijn tassen, die haar bijna uit haar evenwicht trekken. 'Je zou eigenlijk moeten stoppen met roken. Het verpest je longen'.

Ik rol met mijn ogen. Alsof ik haar preek niet al duizend keer heb moeten aanhoren. Ik heb er nog nooit naar geluisterd, dus waarom zou ik dat nu wel doen?

'Weet ik, ma. Suiker propt je bloedvaten ook op, en toch blijf je dat ook eten,' kaats ik terug. Ik gris een zak snoep uit de boodschappentas als voorbeeld. Ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen aan, klaar om mijn gelijk te krijgen.

Ze zucht en tilt de drie zware tassen in de kofferbak. Ze strekt even vermoeid haar rug en kijkt me dan moedeloos aan.

'Dat is iets totaal anders,' mompelt ze. Ze reikt naar de autoklep en trekt deze naar beneden, waardoor deze met veel kabaal dichtklapt.

Haar stem is zoet, bijna even zoet als de rozen-parfum die ze altijd draagt. Mijn moeder is niet echt iemand die veel geeft om haar uiterlijk, maar ze wil er op z'n minst verzorgd uitzien. Wat inhoudt: haren netjes geborsteld, nagels keurig gelakt, altijd een zorgvuldig aangebrachte crème -één voor overdag en één voor in de nacht- en als laatste: nette, niet al te opvallende kleding. Vaak gaat ze de deur uit met een standaard broek, nette blouse en enkele subtiele sieraden.

Ik frons en zet mijn handen in mijn zij. Als ze een discussie wil winnen, moet ze wel met goede argumenten komen. Als ze me een les wil leren, moet ze dat doen op basis van kloppende uitspraken. Niet met een simpele: "dat is iets totaal anders".

'Nee, dat is het niet,' ga ik tegen haar in. 'Noem één verschil tussen suiker eten en roken'.

'Laat maar zitten, Viënna, ik weet dat je er toch niet mee gaat stoppen,' kreunt ze. In stilte loopt ze om de auto heen naar de bestuurderskant, waar ze instapt en de deur achter zich dichtgooit.

Ik grijns, tevreden met mijn kleine overwinning, en loop naar mijn kant van de auto. Ook ik stap in en trek de deur weer dicht. We klikken onze gordels vast en zonder wat te zeggen rijden we de parkeerplaats af.

Tijdens de hele rit is het stil, enkel de muziek van de radio speelt zacht op de achtergrond. Ik leun op mijn handpalm en staar naar de voorbijflitsende bomen en huizen. Ik tik geïrriteerd met mijn voet op de grond, verlangend naar een sigaret. Ik bijt op mijn lip om de drang tegen te houden.

Na een klein kwartiertje rijden we onze straat binnen. Mam rijdt de oprit op en parkeert de auto voor ons huis. Het is een vrijstaand huis, maar niet al te groot. We wonen er ook maar met z'n drieën, dus een echt groot huis hebben we niet nodig. Ik heb geen broertjes of zusjes, maar heb daar ook nooit behoefte aan gehad. Ik weet hoe druk het kan zijn met meerdere kinderen in huis.

'Ik ben bij Quentin,' deel ik mee als ik uitstap.

Mam knikt kort en laadt alle boodschappen weer uit de auto. Nog voordat ik weg kan lopen, draait ze zich vragend naar me om.