Laat maar zien ✓

35. Vragen zijn er om te beantwoorden

Vrijdagochtend- Viënna pov.

Zoekend kijk ik de kantine rond. Het is net pauze, en als het goed is moeten Aiden en de jongens hier ergens zitten. Vanavond is het Zomergala, maar eerste wil ik het met hem nog hebben over Billie.

Na een tijdje zie ik hem in de hoek zitten, de gebruikelijk plek. Ik pak de band van mijn rugzak steviger vast en stamp dan zijn kant op. Hij ziet me al vanaf enkele meters aankomen, en houdt lachend zijn armen open.

Ik schud mijn hoofd.

'Kom mee, we moeten praten,' vertel ik hem. Ik sla mijn armen over elkaar en kijkt hem ongeduldig aan. Ik wil nog voor het gala antwoorden op mijn vragen. Anders zoek ik wel een nieuwe partner.

Aiden bromt geïrriteerd door mijn humeur, en laat zijn armen weer langs zijn lichaam vallen. Hij kijkt me fronsende wenkbrauwen aan.

'Ik zit wel prima hier, eigenlijk,' reageert hij afstandelijk.

Ik rol mijn ogen. Typisch Aiden dit. 'Fijn, dan praten we wel waar iedereen bij zit,' zucht ik. 'Waarom spreek je stiekem met Billie af?'

Aiden fronst diep en kijkt me aan alsof hij nog nooit van die naam heeft gehoord. Echter weet ik wel degelijk dat hij haar kent, aangezien Nathan naast hem hard begint te lachen.

'Gast,' lacht hij. 'Spreek je stiekem af met Billie? Dat had ik niet zien aankomen, maat'.

Blijkbaar ben ik niet de enige voor wie Aiden het geheim heeft gehouden. Door dit besef trekt er een pijnlijke steek door mijn lichaam heen. Ik wil niet dat Aiden me heeft bedrogen, maar het is nu eenmaal de harde werkelijkheid. Er is nu niets meer aan te doen, behalve hier op anticiperen. En reken maar dat ik dat ga doen.

'Nee,' bromt Aiden laag. 'Ik heb haar al maanden niet meer gezien.  Hoe ken je haar?' vraagt hij. Hij kijkt me strak in mijn ogen aan en ik heb het idee dat hij recht door mijn ziel heen kijkt.

Ik zucht gefrustreerd. Gaat hij dan ook nog in de ontken-modus?

'Ik kwam haar gisteren tegen toen ik met de meiden naar jurken aan het zoeken was. Jurken voor het Zomergala waar wij samen heen zouden gaan!' roep ik uit. Mijn stem slaat over tijdens het praten. Ik zie dat mensen verbaasd omkijken door mijn geroep, maar ik trek me er niets van aan. Aiden moet weten hoe ik me voel.

'Viënna,' verzucht Aiden en hij staat op. Hij loopt met grote passen om de tafel heen en gaat recht voor me staan. Zijn bruine ogen priemen vastbesloten in de mijne. 'Geloof me als ik zeg dat ik Billie al heel lang niet meer heb gezien. Ik heb sowieso geen interesse meer in haar'.

Door alleen al zijn blik, zou ik hem het liefste geloven. Maar ik moet sterk blijven. Als Aiden haar al zo lang niet heeft gezien, hoe wist ze dan van mij af? Ik ben hier pas enkele weken, dus Aiden moet op één of andere manier met haar gepraat hebben.

'En hoe verklaar je dan dat ze wist wie ik ben? Ze zei dat ze het leuk vond om me eindelijk eens in het echt te zien'.

Als Aiden mijn woorden hoort, grinnikt hij even. Ik zou niet weten wat er grappig is, en ik sta precies op het punt om hem dat te vragen, maar dan begint hij al met praten. Er hangt een kleine grijns rond zijn lippen. Mijn blik wordt er kort naartoe gezogen, waarna ik hem snel weer in zijn ogen aankijk.

'Billie is een echte instagramfreak. Ze zal wel gezien hebben dat we elkaar volgen, waarna ze wat meer informatie over je heeft opgezocht,' legt hij uit.

Ik zucht kort. 'Dus je hebt niets met Billie?' vraag ik voor de zekerheid.

Hij lacht en schudt zijn hoofd. Hij buigt langzaam naar voren en strijkt met zijn lippen over mijn oor. Ik slik hoorbaar en kijk hem ontzet aan. Mijn knieën worden meteen slap door zijn aanrakingen.

'Nee. Moet ik het je bewijzen?'

Ik rol mijn ogen en vind dan eindelijk de moed om hem van me af te duwen.

'Je bewijst het me door vanavond op het gala te zijn. Je moet iets met donkerblauw in je kleding hebben,' zeg ik.

Hij leunt tevreden naar achteren en knikt. Zijn ogen verlaten de mijne geen seconden en het lijkt wel of hij mijn blik gevangen houdt. Ik voel mijn hartslag aanzienlijk stijgen.

'Aye aye, kapitein,' zegt Aiden met een diepe stem. Gelach volgt, wat betekent dat de spanning weer is weggezakt.

Ik voel me stom dat ik meteen weer een drama moet maken van alles. De gedachte dat Billie misschien wel de waarheid verdraait heeft -of ik haar woorden verkeerd heb geïnterpreteerd- is geen seconde bij me op gekomen. Ik zucht en plof neer aan de tafel. Sabya, Kazuna en Brianna doen hetzelfde.

'Zijn jullie zenuwachtig voor vanavond?' vraagt Brianna met een glimlach. Ze neemt een hap van haar koffiebroodje en kijkt ons met oprechte nieuwsgierigheid aan.

'Het is maar een gala hoor. Ik snap niet waarom iedereen daar zo mee bezig is,' zegt Seb nonchalant.

Ik trek verbaasd mijn wenkbrauw op. Fronsend kijk ik hem aan.

'Als je er met zo'n mentaliteit naartoe gaat, is er inderdaad niets aan,' vertel ik hem.

'Het is maar één keer per jaar!' voegt Kazuna eraan toe. 'En het wordt een echt spektakelstuk. Ze gaan ze hele kantine ombouwen tot een feestplek'.

Ik tuit goedkeurend mijn lippen. 'Ik kan me niet inbeelden dat we hier vanavond staan te dansen,' geef ik eerlijk toe. Maar desalniettemin heb ik onwijs veel zin in het gala. En stiekem komt dat ook deels doordat ik samen met Aiden daar naartoe ga.

Ik zie iemand vanuit mijn ooghoek naar ons toelopen. Niet veel later ploft de blauwharige Dustin aan onze tafel, naast Brianna. Zodra zij hem in de gaten heeft, beginnen haar blauwe ogen vrolijk te stralen. Ze schenkt hem een brede glimlach.

'Hey!'

Ook rond zijn lippen komt een kleine glimlach tevoorschijn. Ik kijk naar de jongens om hun reactie te peilen. Dustin is en blijft een vriend van Luciën, de vijand van de jongens.

Nathan is de enige die het heel normaal lijkt te vinden dat Dustin bij ons aan tafel komt zitten. Dat zal wel komen omdat zij best wel goede vrienden zijn. De rest van de jongens kijkt Dustin wantrouwend aan, en groeten hem brommend.

'Ik wilde even zeggen dat ik uitkijk naar vanavond,' zegt Dustin.

De meiden laten een hoge "awh" horen en ik grinnik zacht. Ondanks zijn afstandelijke houding tegenover iedereen, is Dustin best wel lief. Of hij kan ten minste doen alsof hij lief is. Voor Brianna in ieder geval.

'Ik ook!' reageert ze enthousiast. 'Ik heb geen jurk aan, dus bereid je daarop voor'.

Dustins verraste uitdrukking laat zien dat hij dat niet verwacht had.

'Ik ben benieuwd,' zegt hij. Zijn blik glijdt naar de overkant van de tafel, waar de rest van de jongens hem ietswat chagrijnig aankijkt. 'Ik zal maar eens gaan'.

Brianna glimlacht en knikt. Ze geven elkaar een voorzichtige knuffel -waardoor haar wangen overigens knalrood worden. Hij staat op van de tafel en steekt zijn hand nog even op, waarna hij weer terugloopt naar zijn vrienden. Ik volg hem met mijn blik, tot deze bij zijn vriendengroep beland.

Tot mijn schrik staart Luciën me aan. Zijn donkere ogen stralen maar één ding uit: gevaar. Ik herinner mezelf eraan dat ik uit zijn buurt moet blijven, en zo min mogelijk contact met hem moet hebben. Ik wend dan ook snel mijn blik af en kijk weer voor me.

'Ik kan niet wachten tot vanavond'.

-

Ik ben nog nooit naar een gala geweest, maar het lijkt me echt fantastisch. Mooie jurken, prachtige zaal, leuke mensen. Helaas moet ik nog even wachten haha.

Liefs,
nachtgedaante