Laat maar zien ✓

40. Niets gaat boven de vertrouwde omgeving van je thuis

Maandagmiddag- Viënna pov.

Smekend kijk ik directrice Jenkins aan. Met haar hand op haar rug gevouwen, ijsbeert ze door haar kantoor heen. In haar voorhoofd staat een diepe frons, wat duidelijk maakt dat ze hard aan het nadenken is. Uiteindelijk zucht ze en kijkt ze me twijfelend aan.

'Viënna, we kunnen niet zomaar iemand met verlof sturen. Het is maandag, de week is net begonnen,' begint ze moeizaam.

Ik slik de brok in mijn keel weg en knik dat ik het begrijp.

'Dat snap ik, mevrouw, echt waar. Maar ik kan hier nu niet langer blijven. Ik moet gewoon even naar huis, weg van hier. Al is het maar voor eventjes. Ik moet alles weer even op een rijtje krijgen en dat lukt niet als ik hier blijf,' smeek ik wanhopig. Ik kijk haar aan met alles wat ik in me heb. Ik moet hier nu gewoon weg, zeker na wat Aiden me een uur geleden opgebiecht heeft.

Ik wist dat er iets groots aan de hand was, maar dat alles een grote grap was, had ik niet zien aankomen. Ik ben gewoon een stomme weddenschap voor hem, niets meer dan dat. Een pijnlijke steek trekt door mijn hart als ik dat besef.

Hij kan zeggen dat het nu anders is, dat hij me nu echt leuk vindt, maar dat is nu te laat. Als de basis niet oprecht is, wat betekent onze relatie dan?

Want ondanks dat ik mijn eigen gevoelens voor hem heb verborgen, kan ik niets anders dan toegeven dat ik hem al die tijd leuk heb gevonden. Aiden heeft stukje bij beetje mijn hart weten te veroveren. Hij heeft er zelfs voor gezorgd dat ik ben gestopt met roken. En nu stampt hij erop, en maakt hij breuken die nooit meer te genezen zijn.

'Zou je willen vertellen wat er aan de hand is?' vraagt Jenkins met een zorgzame blik in haar ogen.

Ik weet dat ze me alleen maar wil helpen, maar ik kan het niet. Ik wil nu nog niet vertellen wat er gebeurd is de afgelopen weken. Eerst moet alles op een rijtje staan.

Ik schud spijtig mijn hoofd. 'I-ik ben er nog niet klaar voor. Nadat ik rust heb gevonden, kan ik alles aan u uitleggen. Maar nu lukt dat gewoon nog niet'.

Het zou me niets verbazen als ze al het één of ander gehoord heeft in de gangen, maar het echte verhaal zal ze nog niet weten.

Ze knikt. 'Goed. Omdat ik denk dat het je goed zal doen om even in een andere omgeving te zijn, geef ik je toestemming voor verlof. Ik verwacht je volgende week maandag weer in de lessen te zien,' zegt ze met een zachte stem vol medelijden.

Toen Aiden zei dat ze soms best oké kan zijn, had hij gelijk. Jenkins is niet altijd de strenge en goed opgeleidde vrouw die een internaat runt.

Dankbaar kijk ik haar aan. 'Duizend maal dank, mevrouw'.

Ze glimlacht en wuift mijn dank af. Ik sta op uit mijn stoel en wordt naar de deur van het kantoor geleid. In deze ruimte ben de ik afgelopen weken vaak geweest, en het is vertrouwd gaan voelen. Ik wil de deur uitlopen, maar wordt tegengehouden door een hand op mijn schouder. Jenkins kijkt me met een glimlach aan.

'Ik hoop dat je er weer bovenop komt, Viënna. Neem je rust de komende tijd'.

-

De zwarte taxi stopt pal voor mijn huis. Het oude vertrouwde grindpad, de fietsen die tegen de buitenmuur leunen, de vrolijke hortensia's waar mijn moeder altijd zo dol op is, alles voelt meteen weer aan zoals vroeger. Ik voel de kriebels in mijn buik tot rust komen en ik neem een diepe ademteug, waarna ik de deur opengooi en het voertuig uit stap.