Laat maar zien ✓

7. Goden kunnen wel degelijk idioot zijn

Quentin:
Mooi zo! Heb je al leuke mensen ontmoet?

U:
Zeker. Ik heb drie kamergenoten die volgens mij wel leuk zijn. En wat jongens die denken dat ze heel wat zijn.

Hij komt meteen online en ik glimlach. Quentin is echt verslaafd aan zijn mobiel en het zal nooit lang duren voordat hij je berichtjes leest. Meestal is het strontirritant dat hij altijd bezig is met zijn telefoon. Zeker als we een film aan het kijken zijn. Maar in sommige gevallen is het geweldig, zoals nu bijvoorbeeld.

Quentin:
Leuke jongens? ;)

U:
Nee, en durf dat niet nog een keer te zeggen. Het waren eikels, niets meer dan dat.

'Wie is Quentin?' vraagt Brianna die over mijn schouder meekijkt op mijn mobiel. Ik glimlach en stop hem weer weg in mijn broekzak.

'Mijn beste vriend van thuis. De enige die ik ga missen,' geef ik antwoord op haar vraagt.

Ze kijk me nieuwsgierig aan. 'Heb je een foto?' vraagt ze lachend. Ik grinnik en pak mijn mobiel er weer bij, waarna ik haar een foto van hem laat zien. Deze was gemaakt afgelopen voorjaar in zijn achtertuin. 

'Hij is leuk,' lacht ze.

'Nu wil ik hem ook zien!' roept Kazuna en ook haar laat ik de foto zien. Ik heb in de afgelopen uren gemerkt dat de Koreaanse haast een soort jongens-verslaving heeft.

'En je weet zeker dat hij alleen je beste vriend is, niets meer?' grijnst ze ondeugend. Ik schiet in de lach en schud hevig mijn hoofd.

'Quentin en ik zijn echt alleen vrienden. Ik zou er niet eens aan kunnen denken een relatie met hem te hebben op dat gebied'.

Ze haalt lachend haar schouders op. 'Het had gekund,' lacht ze.

We blijven voor het gebouw staan en vragend kijk ik de meiden aan. 'Gaan jullie me nog een rondleiding geven, of niet?'

Brianna grinnikt en kijkt Sabya en Kazuna aan. 'Laten we Viënna de sportvelden zien?' stelt ze voor. 'Dan kunnen we daarna naar de picknicktafels'.

We stemmen in en lopen om het hoofdgebouw heen naar de achterkant van het terrein, waar ik een laag gebouw zie opdoemen. Daar omheen zie ik allemaal sportvelden liggen. Ik kan een voetbalveld, tennisveld en basketbalveld onderscheiden. Met grote ogen kijk ik rond.

'Hier zijn de sportvelden en in dat lage gebouw zijn de kleedkamers te vinden,' vertelt Sabya. Haar rode haren zitten nog steeds in een vlecht en die zwiert sierlijk mee met elke stap die ze zet.

'Iedere leerling moet een sport kiezen hier. Dus als ik jou was zou ik alvast gaan nadenken over welke je wilt doen,' zegt Kazuna.

'Wat doen jullie?' vraag ik nieuwsgierig. 

Ik kom erachter dat Kazuna aan atletiek doet en dat verbaasd me niets. Ze is lang en slank, maar ik kan zien dat ze redelijk wat spieren heeft. Ze ziet eruit als een typische atleet.

Sabya doet aan handbal. Ze vertelt dat dat zo ongeveer de enige sport is waar jongens en meiden gescheiden spelen, en waar je ook in de avonden kan trainen.

Brianna vertelt dat ze aan voetbal doet. Ik knik grinnikend. Het valt me op dat alledrie een sport hebben die echt bij ze past. 

'In welke sport ben jij goed?' vraagt Sabya nieuwsgierig. Drie paar ogen kijken me afwachtend aan.

Ik haal mijn schouders op. 'Geen enkele,' mompel ik. 'Maar ik heb veel met mijn vrienden gevoetbald, dus ik denk dat ik daar het beste in ben'. Dat is wel een voordeel als je alleen maar met jongens omgaat: je wordt er nogal sportief van.

'Eindelijk!' roept Brianna uit. Ze slaat dankbaar haar armen om me heen en ik lach even, niet wetend waar deze spontane knuffel vandaan komt. Het is even wennen om ineens armen om me heen te voelen. 'Ik dacht dat ik het enige meisje was dat van voetbal hield. Ik moet hier in m'n eentje meetrainen met de jongens,' legt ze uit met een gezicht vol horror.

Ik trek verbaasd mijn wenkbrauwen op. 'Was je serieus het enige meisje hier dat aan voetbal deed?'

Ze knikt hevig. 'Nou, dan zijn er vanaf nu twee meisjes,' grinnik ik. 'Maar we moeten dus meetrainen met de jongens?'

Ze knik triest. Ikzelf vind het niet zo'n probleem. Zoals ik al zei: ik heb veel met jongens gevoetbald en ben wel gewend geraakt aan hun manier van spelen. Het komt vast goed.

We naderen de sportvelden en ik zie dat enkele mensen bezig zijn met sporten.

'Waar is het voetbalveld?' vraag ik Brianna. De opgewekte brunette wijst met haar armen naar rechts, waar ik het veld zie liggen. Momenteel zijn er wat jongens bezig met voetballen en geïnteresseerd kijk ik toe.

'Oh, zij zijn het,' hoor ik Sabya mompelen. Ik kijk haar vragend aan, niet wetend wat ze bedoelt. Ze lacht zachtjes en wijst met haar hoofd naar de jongens die aan het voetballen zijn. Fronsend volg ik haar blik en nu pas zie ik ze.

Aiden, Nathaniel, Seb en Justus staan in de felle zon te voetballen. Aiden en Nathan hebben zelfs hun shirt uitgetrokken en rennen in ontbloot bovenlijf over het veld. Mijn blik wordt naar Aidens torso gezogen en ik voel mijn wangen warm worden. Zijn spieren spannen zich hevig aan als hij de bal richting het doel schiet.

Als de bal hard in het net achter de doelman terechtkomt, steekt hij zijn armen triomfantelijk in de lucht. Hij roept wat dingen en loopt lachend naar zijn vrienden toe, die hem aanmoedigende kloppen op zijn rug geven.

Zijn blik glijdt onze richting op en zodra hij ons aan de zijkant van het veld ziet staan, trekt hij verbaasd zijn wenkbrauwen op. Ik zie dat hij wat tegen zijn vrienden zegt, die vervolgens ook allemaal onze kant op kijken. Naast me hoor ik Sabya naar adem happen als ze onze richting op komen lopen.

'Dat is de tweede keer vandaag. Je doet wonderen, Viënna,' plaagt Brianna. Ik rol mijn ogen en sla mijn armen over elkaar. Ik wacht geduldig af tot de jongens bij ons aankomen.

* * *

Ik zit te twijfelen aan de lengte van de hoofdstukken. Hebben jullie suggesties? Willen jullie ze langer of korter of zijn zo zo prima? Laat weten wat je vindt!

Liefs,
nachtgedaante