Laat maar zien ✓

3. Kom maar op met dat verdomde internaat

'We zijn er, Viënna,' hoor ik iemand in de verte zeggen. Ik hou echter mijn ogen koppig gesloten. Als het echt belangrijk is, merk ik dat vanzelf wel.

'Viënna, wakker worden,' zegt een tweede persoon nu. Ik kreun chagrijnig en open met tegenzin mijn ogen. Ik zit in een stilstaande auto. Pap en mam zitten omgedraaid in de stoelen voor me en kijken me glimlachend aan.

'Waar zijn we?' brom ik met een schorre stem. Ik kom overeind uit mijn leunende positie en kijk naar buiten. We staan midden in een bos. Het hoge bladerendek houdt meerdendeel van het zonlicht tegen en het is hier dan ook een paar graden koeler.

'We zijn aangekomen bij het internaat,' legt pap uit. Door die woorden ben ik ineens klaar wakker. Het was dus toch geen nare droom, ik moet echt naar een internaat. Stiekem had ik gehoopt dat dit één of andere zieke grap was, en dat ik helemaal niet weggestuurd was. Maar dit is het keiharde bewijs dat dat wel het geval is. 

Ik kijk door de voorruit naar buiten en kijk recht tegen een immens groot gebouw aan. Ik laat een ademteug lucht aan mijn lippen ontsnappen. Het gebouw is mooi, dat moet ik toegeven, maar het is veel te netjes. De grasvelden om het gebouw heen zijn keurig gemaaid en er lopen rechte paden door het gras heen richting het gebouw. Ik zie geen enkele leerling, dus ik ga ervan uit dat er nu lessen zijn. Het is dan ook twee uur 's middags, dus dat is niet zo gek.

'En, wat vind je ervan?' vraagt mam met een grote glimlach. Ik kan zien dat ze het zelf over de top geweldig vindt. Ik rol mijn ogen.

'Ik heb zin om te roken,' is mijn geniale antwoord.

Haar gezicht betrekt en ze schudt haar hoofd. 'Ik ben bang dat dat hier niet mag. Ze proberen je hier goede manieren aan te leren en ik denk dat roken daar niet bij hoort'.

'Dan wens ik ze daar veel succes mee,' grinnik ik. Alsof mensen niet al zo vaak hebben geprobeerd om me te laten afkicken.

Ik ben nooit echt een persoon geweest die zich bezighield met haar toekomst. Ik denk niet eens aan de rest van de week, laat staan aan alle mogelijke wendingen in mijn leven. Ik leef bij de dag en zie wel wat morgen me brengt. Ik snap nooit dat mensen zich daar zo druk over kunnen maken. Wat heb je er nou aan als je hele leven uitgestippeld is, maar je nergens van kunt genieten?

We stappen alledrie uit de auto en pap tilt mijn koffer uit de kofferbak. Mijn moeder kijkt me vriendelijk aan.

'Moeten we meelopen naar binnen?' vraagt ze. Ik schud kort mijn hoofd.

'Ik denk dat het me wel lukt om alleen te lopen,' reageer ik bot.

Mijn vader komt met mijn koffer naar me toelopen en zet die naast me neer. Hij legt glimlachend een hand op mijn schouder. Ik heb mijn vader altijd al relaxter gevonden dan mijn moeder.

'Ik wens je veel plezier hier,' begint hij. 'Of succes, hoe je het ook wilt noemen'.

Ik grinnik zacht. 'Dank, dat gaat vast en zeker lukken,' zeg ik, deels sarcastisch, deels gemeend. Ik zou liegen als ik zeg dat ik er zin in heb. Een heel jaar lang tussen allemaal nette mensen rondlopen en me houden aan de regels. Ik weet niet of ik dat vol ga houden. Of beter gezegd: of anderen dat met mij gaan volhouden.

'En gedraag je een beetje, hè,' zegt mam.

Ik knik, ookal weten we beiden dat ik dat niet van plan ben. Na enkele seconden loop ik onder de poort door. Ik hoor mijn ouders achter me in de auto stappen, maar ik kijk niet meer om. Ik blijf stug doorlopen, richting het gebouw.

Moedeloos kijk ik naar het gebouw. Het komt nu ineens wel heel dichtbij. Ik haal even diep adem en loop dan naar de ingang van het gebouw. Ik sleep mijn koffer achter me aan over het keurige pad heen. Het maakt herrie, maar ik negeer het geluid.

Ik heb besloten het gewoon allemaal over me heen te laten komen. Ik zie wel wat ze gaan proberen om iets van me te maken.

* * *

De Netflixserie 'Baby' is echt gewoon geweldig. En ik heb zojuist voor de tweede keer in twee dagen 'How to lose a guy in 10 days' gezien en die film is zelfs nog beter.

Anyways, hoofdstuk 3 alweer! Laat weten wat je ervan vond!

Liefs,
nachtgedaante