Old but gold (Dutch Niall Horan fanfiction)

Hoofdstuk 41. nog geen naam

Dedication gaat naar degene voor de leukste titel!!!

LAATSTE HOOFDSTUK 1/2

~~~~~~~~~~~~~

(Niall's p.o.v.)

Ik zat op de bank in de lange witte gangen. Mijn benen zaten opgetrokken tegen mijn borstkast en mijn armen er strak omheen geklemd. De ziekenhuisgeur maakte me nog misselijker dan ik al was door mijn angst.

Ik leunde mijn voorhooft op mijn handen en liet een lange vermoeide zucht. Ik zat net buiten de operatiekamer waar Iona nu met spoed werd geopereerd.

Ze was sterk gebleven, zoals altijd, maar haar leven was nog altijd in gevaar. De angstaanjagende beelden van haar bebloedde levenloze lichaam bleven me achtervolgen en leken maar niet uit mijn pijnlijke hoofd te verdwijnen. Haar lijkbleke gezicht met opgedroogde bloed op haar voorhoofd en vers bloed in haar eens glanzende haren. Haar armen slap langs haar lichaam en- stop.

Ik trok zo hard als ik kon aan mijn haren en tranen sprongen in mijn ogen. De pijn hielp, het hielp me de pijn van binnen even te vergeten.

Met die gedachten trok ik nog harder aan mijn haren en ik voelde hoe mijn nagels kraste op mijn hoofd. Tranen stoomde alweer binnen een mum van tijd over mijn wangen. Mijn ademhaling werd steeds zwaarder en langzaam wiegde ik heen en weer.

Ik voelde hoe ik mezelf langzaam verloor en ik slaakte en gefrustreerde kreet. Ga weg, weg uit deze kille witte gangen.

"Nee," piepte ik en ik hoorde het stemmetje in mijn hoofd lachen.

Ze zal toch het toch niet meer overleven.

"Stop!" schreeuwde ik en ik sprong op. Mijn vuisten raakte uit zichzelf de witte stenen muren en een stekende pijn schoot door mijn handen, maar ik stopte niet.

Ineens voelde ik een warme hand op mijn schouder en verschrikt stopte ik met slaan.

"Niall?" vroeg een bekende stem en ik liet mijn hoofd vallen. Mijn armen verslapte en ik begon weer te huilen in mijn handen. Dit gedoe at me op van binnen.

"Niall?" vroeg Liam weer, zijn zachte stem overheerst door bezorgdheid, maar ik bleef stil. "Niall gaat het?" vroeg Liam terwijl hij zijn hand van mijn schouder afhaalde en ik schudde mijn hoofd als antwoord.

Uit het niets werd ik omhelsd door meerdere mensen, het voelde fijn.

"Het komt goed Niall," fluisterde een andere stem, die ik herkende als Louis. Ik snikte en de armen verdwenen. Ik draaide me om en mijn vrienden stonden allemaal voor me.

Harry stond vlak voor me, zijn ogen gevuld met tranen en medelijden. Vlak achter hem Liam met Chantal in zijn armen; haar schouders schokte en ze was luid aan het snikken. Louis en Eleanor stonden daar weer naast, ook in tranen en Mona en Nessa waren elkaar aan het omhelsen. Allebei met zwarte wangen van de uitgelopen mascara. Zayn stond naast me en legde, net zoals Liam eerder, zijn hand op mijn schouder, maar ging daarna naar beneden naar mijn naar gevoel brandende hand.

"Dit helpt niks Niall," zei Zayn, zijn stem kraakte en zijn ogen glommen door de tranen die dregen te vallen. Ik keek zelf naar mijn handen, mijn knokkels waren rood van bloed en daar omheen zaten schrammen.

"Weet ik," gaf ik toe en ik staarde naar de punten van mijn schoenen.

"Waarom deed je het dan? Dit zou Iona toch niet willen?" vroeg hij en de anderen knikten instemmend. Ik voelde mezelf boos worden. Hoe durfde hij Iona erbij te halen terwijl ze nu in de kamer twee meter van ons verwijderd voor haar leven vocht!