Old but gold (Dutch Niall Horan fanfiction)

Hoofdstuk 30. Nachtmerrie

(Ff weet niemand antwoord op de vraag in t vorige hoofdstuk?)

Langzaam zag ik Kate op me aflopen. Haar grijze ogen boorde recht door me heen. Gevuld met haat, haat naar mij. Het maakt me bang. Rillingen van angst schoten door me heen en ik bleef daar aan de grond genageld staan. Al mijn spieren waren volledig uitgeschakeld terwijl ik haar langzaam mijn kant op zag komen.

Een grijns speelde rond haar mond en mijn angst groeide nog groter. Ik kende die grijns, ik kende die afgrijselijke grijns zo goed. Elke dag vlak voor ze me in elkaar sloeg keek ze me zo aan. Met langzame en grote passen kwam ze dichterbij.

Een stemmetje in mijn achterhoofd bleef maar gillen: rennen! rennen! Alleen ik stond daar, aan de grind genageld en hoe graag ik ook wou doen wat het stemmetje mij beval het lukte gewoon niet.

Kate stak haar hand in haar zak, haar bijna duivelse blik verliet mijn blik niet. Ze haalde een klein voorwerp uit haar zak en ik schrok me helemaal kapot. Met moeite nam ik een hap adem terwijl ik met alle moeite probeerde te zeggen: "kate alsjeblieft niet."

Alleen veel kwam er niet uit.

Kate lachte met een zeer valse stem en keek me daarna met haar met haat gevulde kijkers. Het zilvere lemmet lichte op door het maanlicht. We stonden in een groot bos, waar niemand ons kon zien of horen. Haar passen werden steeds sneller en mijn hart klopte in mijn keel.

De angst was al een sterke hand die al mijn luchtwegen blokkeerde en me tegen de grond aan duwde. Het had me in zijn macht en ook al wou ik wegrennen het lukte nog steeds niet. Vol angst keek ik naar het glimmende ding in de hand van Kate.

"N-nee.. Ka-kate," stotterde ik vol angst. Ze stond nu vlak voor me en ze greep naar mijn keel. Tranen rolde over mijn wangen en met moeite haalde ik nog adem. Kate schonk me een van haar duivelse lachjes voor ze uithaalde met het mes.

"Wraak is zoet."

Ik gilde het uit.

'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''

Ik schoot overeind en meteen voelde ik een koud briesje mijn wangen raken. Met een bonkend hart keek ik de kamer rond. Gelukkig, mijn eigen kamer, het was maar een droom. Ik wreef over mijn voorhoofd, die ongeveer net zo bezweet was als de rest van mijn lichaam.

Ik voelde tranen opwellen, maar vlug duwde ik ze weg. Nee Iona, niet zo'n watje zijn, sprak ik mezelf streng toe. Ik liet mezelf weer achterover op mijn bed vallen en ik krulde mezelf op tot een bal. Het gaf me iets rust, maar helaas niet zo heel veel.

Ik sloot mijn ogen en luisterde ingespannen naar de geluiden om mij heen. Ik voelde mijn handen nog steeds trillen. Om heel eerlijk te zijn, ja ik ben bang. Ik ben echt super bang. Die droom was zo levensecht, angstaanjagend.

*Kraak*

Ik sprong bijna een meter de lucht in en ik keek volledig gevuld met angst de kamer rond, verwachtend dat Kate ergens me zat op te wachten met het glimmende zilvere mes. Klaar om me te laten lijden.

Ik sloeg de dekens om me heen voor wat bescherming. Wacht, ik heb nog wel een idee.

Niall.

Hij was er nog steeds. Hij bleef slapen en hij was ook gelijk de enigste die ik op het moment onder ogen durfde te komen, ondanks dat hij maar een klein beetje wist over Kate.

Langzaam speurde ik nog een extra keer de kamer rond voor ik de dekens opensloeg en uit mijn bed klom, richting de logeerkamer waar Niall sliep. Ik liep over mijn lichtjes krakende vloer en schrok elke keer dat ik een stukje van het laminaat hoorde kraken. De beelden van de nachtmerrie, die ik meestal vergat, zaten vast in mijn hoofd.