Old but gold (Dutch Niall Horan fanfiction)

Hoofdstuk 5. Verleden

(Iona's p.o.v.)

"Heyyyy gurll!" gilde Nessa door de telefoon waardoor ik snel de telefoon van mijn oor afhaalde. "Hey babe, how are you?" vroeg ik na ze uitgegild was. Ik hoorde een diepe zucht vanuit de telefoon komen en kort daarna begon Nessa te vertellen wat haar dwars zat.

"Nou je weet toch dat Mona en ik twee kaartjes hebben geboekt voor het One Direction concert, op de eerste rij?" "Ja, hoe kan ik dat vergeten Nessa, jullie gilde bijna mijn oren eraf!" lachte ik en ik hoorde haar grinniken.

"En je weet dat het al over een week is, toch?" Hoorde is Nessa een beetje aarzelend vragen. "Ehm ja?" zei ik vragend, ow nee, waar ging dit nou weer heen?

"Nou ehm, Mona ging mee en.. ehm ja," stamelde ze en ze begon nu wel een beetje op mijn zenuwen te werken. "Nessa, stop hiermee en vertel gewoon gelijk wat er aan de hand is. Je begint me op mijn zenuwen te werken schat." zei ik geïrriteerd tegen haar.

"Goed dan." *Zucht* Eindelijk. "De oom van Mona ligt in het ziekenhuis." "Ow nee, wat erg voor haar. Ze is vast super verdrietig!" Ik schrok ervan, Mona hield altijd zo veel van haar oom, wat zou er aan de hand zijn? Ik moet Mona bellen, of even naar haar toe gaan om haar te troosten!

"Nee, nee geen zorgen Iona! Er is niet veel aan de hand, hij is alleen van de trap gevallen en heeft zijn been gebroken, vervelend maar gelukkig niks ernstigs." zei Nessa vlug en een zucht ontsnapte bij mij, gelukkig niks ernstig, ook al moet is haar nog steeds opbellen om haar wel een beetje te steunen, dacht ik.

"Maar waarom bel je me dan?" vroeg ik argwanend. "Nou ik vroeg me af, aangezien Mona precies op de dag van het concert naar Nieuw-Zeeland gaat voor haar oom en ze dus niet meekan." Ze pauzeerde even, uch nu begon ze me te irriteren.

"Ik dacht dat jij misschien mee kon? Please zeg nu niet meteen nee, ik wil zo graag naar het concert en niemand kan mee van mijn andere directioner vrienden!" plakte ze nog vlug voordat ik nee kon antwoorden op de vraag, waar ik trouwens echt heeeeel erg graag nee op wou zeggen.

Ik zuchtte, ik wou al meteen nee zeggen. Ik wil Niall niet zien! Ik wil niet dat Niall mij ziet, dacht ik gestressd, maar ik kan Nessa niet zo laten zitten. Ze is wel mijn allerbeste vriendin en ik wist gewoon dat ze letterlijk hier heen zou rennen op haar knieën smeken of ik mee wou komen als ik nee zou zeggen.

"Uhm, nou ik weet niet of ik kan.." zei ik uiteindelijk. Natuurlijk kon ik, het was tenslotte vakantie! "Ow ja natuurlijk, maar kan je me please opbellen zodra je het gevraagd hebt?" Ik keek naar mijn schoenen, wetend dat ze me niet kon zien.

"Ja, ja doe ik," zei ik zacht en kort daarna werd opgehangen. Ugh wat had ik een hekel aan liegen, maar het laatste wat ik zou willen is Niall zien, de verrader. Ik begon meteen weer boos te worden.

We hadden alles, de beste vriendschap die er bestaat, we waren er voor elkaar, altijd en nog belangrijker... we hadden een belofte. Een belofte die jaren lang stand hield! Ik dacht dat we samen zouden blijven voor altijd, elkaar zouden steunen, maar dat had ik goed fout.

Hij liet me gewoon vallen, de roem is tenslotte belangrijker voor hem dan zijn beste vriendin!

Ik voelde de behoefte om iets te breken. Ik staarde naar de telefoon in mijn hand en gooide het vervolgens met een noodvaart door de kamer.

"De klootzak!" gilde ik, al de gevoelens die ik de afgelopen paar JAAR had ingehouden kwamen nu naar buiten en ik voelde een traan over mijn wang glijden. "De klootzak," zei ik weer, maar nu wat zachter. Mijn stem brak.

Ik liet mezelf op de grond zakken en begroef mijn gezicht in mijn handen. De tranen bleven maar doorstromen en ik begon te snikken.

Nee wacht, waarom huil ik over Niall? Hij heeft me in de steek gelaten en door hem ben ik letterlijk door hel gegaan. Hij was mijn enigste vriend, degene die mij beschermde toen ik gepest werd door mijn beugel en omdat ik dikker was dan de rest uit mijn klas. (ow ja nog niet verteld, maar ik werd gepest door mijn overgewicht, bril, acne en beugel. Kortom alles waar mensen je voor konden pesten had ik en ze maakten er ook nog eens gebruik van!)

Na zijn vertrek had ik niemand meer, het gepest werd alleen maar erger nadat degene die mij altijd beschermde verdween. Ik kon het niet meer aan, het dagelijkse gescheld, mijn ouders die daarna ook nog eens gingen scheiden, maar boven al..

het alleen zijn.

Een jaar nadat hij vertrok heb ik geprobeerd zelfmoord te plegen.. Het werkte gewoon niet meer, mijn leven was een ramp. Niemand hield van mij!

(A/N zelfmoord is natuurlijk nooit een optie, je bent nooit alleen en de wereld is nooit zo hard als het lijkt. Er zijn veel mensen met verhalen, soms zelfs erger dan dit, maar geef de moed nooit op! respect voor deze mensen!)

Opnieuw barste ik in tranen uit, hij had zo'n mooi leven. Zijn droom was uitgekomen en ik.. ik.. ik verachtte hem met heel mijn hart!

Maar gelukkig na die afgrijselijke periode van mijn leven kwam bijna alles weer goed. Ik begon een nieuw leven en tot nu is alles goed gegaan, maar waarom blijf ik toch aan hem terug denken. Hij is verleden tijd Iona.

Hij maakt geen deel meer uit van je leven..

Mijn hoofd begon te bonken, dus liep ik naar de keuken om een nat washandje te pakken. Helaas op dat moment ging de bel. Ik pakte mezelf weer bij elkaar, veegde alle tranen weg en liep de trap af.

Ik opende de deur.

-------------------------------------------------------

(Niall's p.o.v.)

Aarzelend stond ik voor de deur van mijn oude beste vriendin Iona. Ik keek louis zenuwachtig aan en hij gaf me een bemoedigende knik. Langzaam drukte ik op de bel en wachtte tot er iemand open deed.

Wat zal je doen als ze mij ziet? Zal ze de deur in mijn gezicht dichtgooien, nog altijd bos op mij vanwege wat ik haar heb aangedaan of zal ze vol vreugde zich in mijn armen werpen, blij om haar beste vriend terg te zien na al die jaren?

Of zal ze gewoon onverschillig in de deuropening blijven staan. Vragen waarom ik er ben en mij volledig vergeten zijn?

En daarna? Worden we weer vrienden, zijn we nog vrienden? Wat dan?

Ik voelde een hand op mijn schouder en ik keek om naar Louis. Hij gaf me een bemoedigend kneepje in mijn schouder en toen hoorde ik voetstappen. Ze kwamen dichterbij en uiteindelijk ging de deur open..

Ik haalde diep adem en keek naar de opengaande deur.

In de opening stond en meisje, haar mond viel open toen ze mij zag.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

heyy,

ik wil even alle lezers bedanken voor het lezen van mijn verhaal en alle super lieve reacties!!! Gisteravond waren er nog maar 12 ofzo en 5 votes en nu zijn dat er 55 en 20 votes!!!! Mijn dag is echt helemaal volmaakt ondanks dat mijn stem weg is van het schreeuwen bij het concert van gisteravond.. Ik kan het nogsteeds niet geloven dat ik zoveel lees en votes heb! mijn toewijding (zo heet dat blijkbaar gaat naar BooHazzaBears en jenashworth voor het lezen en de votes en de lieve reacties!!! (het boek impossible Harry van BooHazzaBears is trouwens echt een aanrader, ik ben er verslaafd aan)

vote en blijf vooral lezen xxxx