Old but gold (Dutch Niall Horan fanfiction)

Hoofdstuk 4. Gedwongen

(Niall's p.o.v.)

Wakker worden slaap kop!! Riep Louis in mijn oor. Verschrikt sprong ik uit mijn bed. Wat wat is er? Nu al vergeten?  We hebben over een paar uur een interview en we gaan naar je vriendin toe,  remember?

Ow ja,  ging er door mijn hoofd. Ehm misschien ia het handiger als we het uitstellen tot morgen dan hoeven we niet te haasten.  Louis keek me boos aan je had het beloofd Nialler dus nu gaan we ook. 

Ik zuchtte en zei. Goed dan ik kleed me ff om. Ik deed mijn best me zo langzaam mogelijk om misschien was er dan geen tijd meer om naar Iona toe te gaan. Helaas niet langzaam genoeg ik trok een simpele spijkerbroek en top met vest aan.

Toen ik beneden kwam had Lou al ontbijt gemaakt en het in een zakje gedaan.  Louis wou dit liever dan ik dacht ik. .. nou er was dus geen twijfel mogelijk ik moest naar Iona en Louis zou er alles aan doen dat ik er niet onderuit kon komen.

Een tijdje later zat ik al in de auto aan mijn broodje met ham en kaas. Gestrest zat ik heen en weer te wiebelen op de autostoel was Louis duidelijk zat te irriteren.  Man stop eens met zo gestrest doen je leidt me af! Sorry Lou.

Wat nou als ze me haat? Wat nou als ze me niet herkend, ow kom op Niall je staat op heel veel posters en billboards, hoe kan ze je niet herkenen. Wat nou als ik HAAR niet meer herken! Zo lang geleden...

Ik keek bang opzij en zag dat Louis mij alweer chagrijnig aankeek. Zonder het te merken was ik begonnen met mijn voet op en neer te wippen. Ik gaf hem een sorry glimlach en hij glimlachte naar mij. Hij wist waarom ik zo deed.

Louis leek misschien altijd de grappige, totaal niet zorgzame persoon van de band, maar dat is echt totaal niet waar. Louis was weliswaar heel grappig en vatte heel veel dingen luchtig op, maar bij ergere dingen was hij zo zorgzaam als Liam.

Ik verloor mezelf in mijn gedachten en ik merkte niet dat we ondertussen al in mijn oude straat in Ierland waren. 

"We zijn er volgens mij!" riep, hard zoals altijd, Louis en hij sprong in een noodvaart de auto uit waardoor ik bijna van de schrik een meter de lucht in sprong em daardoor mijn hoofd redelijk hard tegen de bovenkant van de auto aanbeukte.

"Auw!" schreeuwde ik uit terwijl ok over de pijnlijke plek op mijn hoofd wreef. Moest Louis nou serieus zo hard schreeuwen! Lichtelijk geïrriteerd keek ik Louis aan die een schuldige blik op mijn gezicht had staan.

"Sorry Nialler," zei hij beschaamd en hij keek naar de grond terwijl hij met de veters met zijn vest speelde. Ik glimlachte zo lief mogelijk, ik had veel pijn dus ik deed mijn best, naar hem om hem niet schuldiger te laten voelen.

Op dit soort momenten leek Lou zo erg op een klein kind dat per ongeluk een vaas had omgegooid. Ik snapte wel waarom Eleanor hem zo leuk vond. Die twee waren gewoon voor elkaar gemaakt.

Ik zakte bijna weer weg in mijn gedachten, maar Louis maakte me alweer snel wakker door ongeduldig heen en weer te springen en te roepen: "Nihhiaaall kom je nu?" Zoals ik al zei, echt een klein kind.

Ik stapte een beetje trillend uit de auto en ik bestudeerde de plek waar ik al meer dan vier jaar geleden woonde. Het was echt niet veranderd. 

Het witte redelijk grootte huis was mog steeds niet opnieuw geschilderd, wat nu echt nodig was, en de grote kastanjeboom stond nogsteeds in de grote verwilderde achtertuim, exact hetzelfde als ik me herinner, met een klein boomhutje erin.

Ik glimlachte weer bij de gedachten aan de leuke tijden die ik en Iona hadden in die boomhut.

-Flashback-

"Neeeee geen jongens toegestaan in de meisjesboomhut!" gilde de tienjarige brunette hysterisch en ik bleef lachend onder aan de boom staan.

(A/N Niall heeft bruin haar maar begon het te verven toen hij 12 was als ik het goed heb dus voordat mensen erover gaan zeuren wat ik al in redelijk veel fanfics heb gelezen. Het komt namelijk later in mijn boek vast wel voor ;) )

"Maar Iooonaahh!" zeurde ik. "Ik wil er ook in!" Het kleine meisje bleef koppig in de raamopening staan met haar armen voor haar borst over elkaar geslagen.

Ik lachte en pakte toch het touw dat je gebruikte om naar boven te komen. Iona slaakte een klein gilletje, maar aan haar stem kon je hoten dat hij niks ervan meende.

Terwijl ik omhoog probeerde te komen viel het me op dat Iona niet meer koppig in de raamopening van de hut stond en ik haalde mijn schouders op, ze had het waarschijnlijk al opgeheven, Iona kennende.

Alleen inplaats van een warm welkom toen ik eindelijk boven was, zag ik Iona met een gemene glimlach naar me kijken, dit kon onmogelijk iets goeds betekenen. ..

Toen viel mijn oog op de emmer naast haar en ik vroege me af wat erin zat. Die vraag werd al snel beantwoord toen Iona's hand in de emmer verdween en er weer uitkwam met een klein ballonnetje... maar niet zomaar een ballonnetje,  nee een waterballoon!

Al gauw voelde ik een koude, natte plens tegen me aan en ik schreeuwde het uit: "koud!!" Iona viel lachend achteruit op de grond en om eerlijk te zijn vond ik het ook heel grappig, maar dat moest ik natuurlijk niet laten merken.

Zonder echt na te denken sprong ik naar Iona toe, verder in de boomhut en pakte een grote hand vol met gekleurde waterballonen, die ik vervolgens op een noodvaart op het lachende 10-jarige meisje afvuurde.

Meteen kreeg ik een paar in mijn gezicht gegooid en toen brak de hel los, Iona en ik gilde en lachte keihard. Het was gewoon zo koud en zo super leuk!

Na een tijdje droop ik helemaal,  mijn bruine haren hingen als een gordijn voor mijn ogen en mijn kleren waren ook helemaal doorweekt.

Iona was er niet veel beter aan toe. We keken elkaar aan en schoten direct weer in de lach. "Hahaha je lijkt wel een verzopen kat Iona!" lachte ik en Iona antwoordde: "hahahaha heb je jezelf al gezien dan."

Tranen van het lachen gleden uit mijn ogen tot we de stem van mijn moeder hoorde, helaas... "Iona, Niall!  Komen jullie het eten wordt koud!"

-Einde flashback-

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hey hoi,

weer een nieuw stukje. Ik wou stoppen met mijn verhaal omday ik dacht dat niemand het las maar dankzij het lieve berichtje van LittleDirectioner400 ga ik toch maar verder. Heeeeeeeeeeeeeeeel erg bedankt!! De dedication (zo heet dat toch) gaat ook naar jou zodra in op mn laptop zit (ben op mn mobiel vandaar die typefouten en ik weet niet hoe dat hierop werkt) Maar ja ben al vanaf 11 uur aan t schrijven,  ik was maar niet tevreden maar hier is ie toch, hopelijk is hij niet te saai ;)

xx astrid