Old but gold (Dutch Niall Horan fanfiction)

Hoofdstuk 10. Het concert

(A/N hoi iedereen, hier deel 1 van het concert!sorry dat het zo lang duurde ik heb het 20 x verwijderd enzo, het lukte maar niet... ik ben er nogsteeds niet blij mee maar nou ja..)

Langzaam kwam het concert gebouw in zicht en hoe dichterbij het gebouw ging, hoe sneller mijn hart ging kloppen. Over een half uur zag ik die verrader weer, Niall, zijn droom waargemaakt. Ongelukkig begon ik weer met mijn armband te friemelen.

Ik dacht weer terug aan de tijd dat Niall weg was gegaan, al meer dan vier hele jaren geleden, ach hij herkende me vast toch niet. Ik was veranderd nadat ik hier naar London was verhuisd, ik had mijn bril weggedaan, mijn acne was verdwenen, beugel er uit, ik ben naar de sportschool gegaan en ik ben volwassener geworden. De jaren lange gepest had zijn vruchten afgeworpen.

Ik sta sterker in mijn schoenen, ik heb nieuwe vriendinnen gemaakt en ik ben gelukkig, dacht ik en ik ging trots rechtop zitten, nee geen zorgen ik ben niet opschepperig, maar voor iemand die zijn/haar hele leven maar één vriend heeft gehad en zijn/haar hele leven gepest werd.

Ik heb Niall niet nodig, dacht ik trots. "Sorry wat? Heb je Niall niet nodig?" hoorde ik Mona naast me vragen en ik schrok op uit mijn gedachten. Ow shit, zei ik dat hardop? Ik keek naar Mona's verbaasde blik en ik probeerde net zo verbaasd terug te kijken, wat trouwens heel erg moeilijk is!

"Wat Niall nodig hebben? Hahaha, nee natuurlijk niet hoe kom je daar nou weer bij?" lachte ik, wat is het super moeilijk om te liegen tegen een van je allerbeste vriendinnen en ik kreeg een schuldgevoel, Mona verdient het niet om tegen gelogen worden.

"Ow ja ehm oké," antwoordde ze een beetje argwanend, ze kon me gewoon lezen als een open boek en ze zag dat ik aan het liegen was, maar ze stopte toch haar oortje weer in haar oor en luisterde weer verder naar haar muziek, van One Direction natuurlijk.

Ineens stopte de auto en Jake riep: "we zijn er, babes!" "Hahaha heb je het tegen ons of tegen al die meiden voor het concertgebouw." "Wat denk jij dan, zie die meiden daar!" Mona en ik lachte en Jake gaf ons een knipoog. Ik zette mijn zonnebril op voor de zon en zette mijn hoodie op zodat het wat minder koud zou zijn als ik buiten stond.

"Jullie hebben nog maar een kwartier, als ik jullie was zou ik alvast gaan, straks krijgen jullie de plaatsen voor aan niet." Mona knikte en riep: "Jaa helemaal mee eens Jake!" en ze trok me ruw de auto uit.

"Aaaaah Mona nee!" gilde ik toen ik bijna op de grond viel. "Iee," piepte ik en wachtte tot ik de harde stenen grond zou raken, maar die kwam niet, in plaats daarvan voelde ik twee sterke warme armen om mijn middel die me opvingen.

"Ow oeps sorry," piepte ik, nog steeds geschrokken en hij lachte heel vriendelijk naar me, wat trouwens het enigste was dat je van zijn gezicht kon zien door zijn bril, sjaal en beanie. "Geeft niet babe," zei hij lief, terwijl hij zijn, misschien een Welsh of Ierse, accent probeerde te verbergen  en hij zetten me rechtop.

Hmmm, dacht ik, waar ken ik die, super schattige,  lach van? "Ga je naar het concert?" vroeg hij na een ongemakkelijke stilte. "Ja, ik ben meegesleept door mijn vriendin. We hebben kaartjes op de eerste rij." "Ow dus je bent geen fan of zo?" vroeg hij met een totaal niet vrolijke lach, maar hij pakte zichzelf weer samen en gaf me nu een oprechte glimlach.

"Nou kijken of je nog steeds zo over ze denkt na het concert," zei ik met een grinnik en hij liep weg. Apart persoon, met een aparte kledingstijl, maar wel met een super lieve glimlach..

Ik keek hem na en zag hoe hij om de hoek verdween, richting een steegje. "Ow, het spijt me zo erg Iona, ik moet echt leren voorzichtiger zijn!" zei Mona, je on horen dat het haar spijt maar ik glimlachte en schudde mijn hoofd. "Geeft niks joh, ik weet hoe lang je al naar dit concert wilt!"