Old but gold (Dutch Niall Horan fanfiction)

Hoofdstuk 36 Scars for life

(PLEASE READ SOUL EN ZET M IN JE BIEB!! HIJ KOMT BINNEKORT!)

Ik wreef zachtjes in mijn, nog altijd prikkende, ogen en veegde wat tranen van mijn wangen. Ik kroop wat in elkaar toen een koude windvlaag me raakte. Het donker van de steeg omhulde me, ook al was het niet nacht, geen een greintje licht kon in de benauwde smalle weg van de steeg komen.

Ik was uit de wc's gerend in de hoop dat niemand me kon zien, vooral Niall niet. Ik wil niet dat hij me zo ziet, zo breekbaar, zo zwak, want dat is alles wat ik niet wou laten zien.

Ik kon er alleen niks aan doen. De angsten waren te groot. Mijn jeugd heeft littekens achtergelaten. Niet alleen de fysieke littekens van al die krassen, die ik 's avonds bij mezelf aanbracht, op mijn polsen, maar vooral de littekens op mijn ziel.

Het verandert je. Wonden die nooit meer zullen helen. Woorden als messensteken in mijn ziel. De angst nooit verlaten. Littekens zijn voor eeuwig, littekens zullen je altijd herinneren aan die tijd. Littekens kunnen vervagen, ze kunnen verborgen worden door make-up en kleding, maar ze zullen nooit compleet verdwijnen.

Het deel van je leven waarin alles zo slecht was. Het deel waarin vreugde een onmogelijke doel lijkt. Het deel dat sommige mensen nog nooit hebben meegemaakt, maar dat wel zal komen. Of juist niet. Maar toch... de meesten hebben het wel meegemaakt. De een erger dan de ander, maar allemaal genoeg voor de littekens.

Mensen proberen het opzij te zetten, het te vergeten, maar ooit zullen ze merken dat dat niet kan. Dat het wegstoppen in een kluis in je hoofd en op slot doen niet werkt. Het is een deel van je en dat kan niet worden vergeten. Het zal voor altijd op je netvlies gebrand staan.

Scars for life.

Dat wou ik op mijn arm tatoeëren, maar ik heb nooit de lef gehad het te doen. Misschien nu, nu al de pijn terug is moet ik het echt doen. Ik ga het gewoon doen.

Ik duwde me van de koude stenen vloer en ik ging met behulp van de muren van de steeg overeind staan. Mijn benen trilde en voelden zwak. Net als ik zelf. Allemaal van een bericht.

Mensen die nooit zo erg gespest zijn geweest dat ze een eind wouden maken, of mensen die nooit erg gepest werden begrijpen dit niet. Vinden vast dat ik er een te groot drama van maak, maar zij voelen mijn pijn niet.

Ik forceerde mijn benen om kleine stapjes te maken. De kou had werkelijk wonderen verricht met mijn spieren, alleen dan niet op de goede manier, want elk spiertje deed pijn en was stijf.

Ik keek naar mijn pols, de plek waar ik mijn tatoeage wou hebben. De rozige lelijke lijnen staken dit keer scherp af van mijn door kou verbleekte huid. Ik voelde een traan over mijn wangen rollen, net op het moment dat ik dacht dat ik kon stoppen met dit zwakkr gedrag.

Ik keek even naar boven. Vogels zweefde vreedzaam over de huizen, zo rustig, zo vrolijk. Waarom kon ik geen dier zijn? Dieren hadden geen problemen, ze hadden geen pijn, veroorzaakt door anderen. Alles ging precies zoals de natuur het had bepaald.

Ik voelde hoe de zon mijn gezicht verwarmde en ik keek om naar de nauwe steeg. Ik vond het fijn om even lekker in de zon te zijn, niet in het weggetje van een halve minuut geleden, waar de zon niet in kon komen en dus koud was.

Ik voelde een lichte tinteling door mijn benen, die eindelijk besloten hadden om wakker te worden. Ik haalde mijn portommonee uit mijn tasje, die ik voor het weglopen had meegenomen. Alle moed was inmiddels weggeëbd, maar ik dwong mezelf naar de tattoo parlor te gaan.

Ik kende eentje niet ver weg. Ik was er wel eens heen gehaan met Mona, die wou ook een tatoeage, maar van een hart in haar nek. Ik heb haar nooit vertelt over mijn wens, maar binnenkort zou ze er toch achter komen.