Old but gold (Dutch Niall Horan fanfiction)

Hoofdstuk 38. Kate's revenge

(Wattpad doet t weer!! kon niet updaten, voor de mensen die t niet wisten. SORRY!)

Langzaam stapte ik de deur uit terwijl ik mijn portommonee weer in mijn tas propte en mijn sleutels eruit te halen. Ik stak de sleutel in het slot en deed de deur met een draai beweging op slot.

Ik draaide me om en liet mijn sleutel weer in de tas vallen. Ik zuchtte en begon aan de gewoonweg te lange wandeling van tien minuten naar het winkelcentrum.

Mijn tatoeage brandde nog altijd waardoor ik hem dus had ik hem niet bedekt en ik voelde me heel erg bekeken door de voorbijgangers. Wat is er toch mis met een tatoeage?

Ik liet mijn hoofd weer zakken zodat mijn lange haren voor mijn gezicht vielen. Ik liet me door mijn voeten leidde in de richting van het winkelcentrum.

Nu ik niet meer in mijn vertrouwde omgeving was leek mijn chaggerijnigheid weer terug te zijn geschakeld naar de staat van daarvoor, ongelukkig.

Ik pakte mijn mp3 speler uit mijn tas en stopte de bijbehorende oortjes in mijn oren. Het eerste liedje op was meteen van One Direction, het liedje half a heart om precies te zijn, maar daar had ik nu geen zin in. In plaats daarvan zette ik het album van 5 seconds of summer op.

Het eerste liedje begon af te spelen en dat was rejects. Och, toepasselijk. De harde gitaargeluiden speelde door de oortjes en al gauw kwam er een stem op.

Back at school they al thought I was an out cast car crash. Hopeless fool, they said to me.

Helemaal mee eens, stemde ik toe. Op school werd ik gezien als een buiten beentje als een niemand. Altijd maar eenzaam. en wat ik toch vaak gehoord dat ik een 'hopeless fool' ben? Antwoord: vaak, echt heel vaak.

And my girlfriend said I messed up will I ever grow up. But in the end, I'm not gonna!

De hardere muziek gemengd met stemmen dreunde door mijn hoofd, aangezien ik hem eigenlijk te hard had staan, en ik bewoog mijn hoofd zachtjes op de maat.

What was I thinking?  Everyone sees it! It's not a secret that I'm just a reject!

Yes, I am a reject. Hoe vaak ben kk wel niet verlaten geweest? Hoe vaak hebben mensen me gevraagd hoe het met me was? Echt om me ging? Niemand, niemand gaf om me.. toen. Mijn ouders vroegen wel eens: 'hoe haat het?' maar na mijn gebruikelijke antwoord 'I'm fine' keken ze niet meer om naar mij. Niemand kent mijn betekenis van I'm fine. Voor mij betekend het:

'I'm forgotten, I'm in pain, I'm never good enough. I'm empty.'

Ik liet mijn schouders hangen en drukte op het doorspoel knopje van het apparaat en het schakelde over naar amnesia, ook een prachtig nummer.  Ik begon weer het deuntje van amnesia te neuriën en sloot mijn ogen, terwijl de muziek door mijn oortjes mijn hoofd vulde.

 Mijn pijnlijke benen leidde na een kort tijdje de stoep af naar de overkant, terwijl het grote winkelcentrum met daarin de supermarkt in zicht kwam. De grote schuifdeuren rezen op door het naderen en al gauw liep ik door de grote schuifdeuren het centrum binnen.

Ik passeerde de gebruikelijke kledingwinkel New Yorker, waar een stel jonge tieners van rond de veertien een paar korte broeken en topjes in een tas gooide, en schoenenwinkels, waar weinig personen op het moment waren en de caissières een beetje verveeld.voor zich uitstaarden, spelend met de toetsen van de kassa.

Ook kwam ik langs een klein cafeetje en overwoog om zodra ik klaar was in de supermarkt daar heen te gaan voor wat koffie en appelgebak. Het café straalde een warm, knus gevoel uit door de bruinige kleur dat het cafeetjes omarmde, of misschien door de kleine openhaarddat zich in het midden van ruimte bevond en een warme gloed vormde op de houten stoelen en tafels.