Old but gold (Dutch Niall Horan fanfiction)

Hoofdstuk 26. Stalker van het verleden

(Iona p.o.v.)

Ik rende, ik rende alsof mijn leven ervan af hing. Tranen vloeide over mijn wangen en er leek geen eind aan te komen. Mijn uithoudingsvermogen had het opgegeven en de steek in mijn zij was ondraagelijk, maar niks weerhield mij van door te rennen.

Waarom! Waarom moest IK dit nou weer hebben? Kon ik niet een gelukkig leven hebben? Een liev vriendje, geen onbereikbare popster, twee kinderen, daarna een mooie bruiloft,  goede baan en een 'they lived happily ever after'.

Maar nee hoor, dat bestond niet. Waarom kon ik niet klein zijn, toen ik nog o zo naïef was. Een klein kind dat altijd in sprookjes geloofde. Helaas hebben de jaren mijn gedachten veranderd. De jaren hebben mij veranderd. Ze hebben me geleerd dat geluk niet bestaat, happily ever after niet bestaat en boven al dat ik nooit een rustig leven zou kunnen leiden.

Ik had zo gehoopt een gewoon gelukkig leven te kunnen hebben.. weg van de mensen die eens mijn leven hebben vernield, die ik heb verlaten. Ik heb ze verlaten en nu is zij er weer.. waarom? Waarom moet ze mijn leven verwoesten!? WEER!

Ik greep naar mijn zij. Ik had Niall afgeschud. Ik hou van hem, echt, en ik weet dat hij me goed kan troosten. Maarik wil alleen zijn. Ik wil weg van de bewoonde wereld. Gewoon een uurtje rust. Tijd.. tijd om alles op een rij te zetten.

Ik liet mezelf tegen de muur aanzakken. Weer liet mijn 'sterke kant' me in de steek en ik begon te huilen. Ik voelde een steek in mijn hoofd, een verscheurd gevoel van binnen en nog meer. Pijn.. onbeschrijvelijke pijn, dat me uit elkaar rukte.

Ik probeerde de grijze steeg door te kijken, kijken of Niall er was. Maar ik zag alleen een waas. Mijn ogen gevuld met tranen, mascara waarschijnlijk uitgelopen, zo zat ik daar. Ik voelde mijn ogen prikken, maar mijn tranen stopte niet.

Ik keek naar mijn handen, daarna naar mijn polsen en ik brak. Mijn littekens staken fel af tegen mijn witte koude huid. Ik trok mijn benen op en sloeg mijn armen eromheen. Ik legde mijn hoofd tegen mijn benen, nog altijd huilend.

Ik voelde mijn mobiel ineens trillen, hoogst waarschijnlijk Niall, die zich afvroeg waarom ik ineens wegrende en wou weten waar ik was. Langzaam haalde ik mijn mobiel uit mijn zak en ik wreef wat tranen uit mijn ogen zodat ik de letters kon lezen.

Ik typte mijn wachtwoord in en bekeek mijn SMS'jes. Van schrik liet ik mijn mobiel vallen. Nee.. nee.. nee! Hoe komt ze aan mijn nummer! Het textje bleef door mijn hoofd spoken..

Heii meisje! remember me porkie? als ik jou was zou ik mijn vette poten van mijn liefje afhalen! Hate you xx K

Ik dacht weer terug aan de eerste dag met haar op school...

-Flashback-

Ik liep zo langzaam mogelijk naar mijn school toe. De meiden zouden mij opwachten als ik optijd zou zijn. ik voelde een paar tranen in mijn oen prikken. Het ging nu al een jaar zo, zondet Niall die me tegen die rotpesters op school inging. Nu heb ik niemand meer en dat vreet aan me.. heel erg. De gat in mijn borstkast werd groter en de dagen leker steeda langer en pijnlijker te zijn.

Nu tien minuten heel langzaam lopen kwam het schoolplein in zicht. Ik zag de pesters al staan. Mijn hart zat te racen en mijn handen werden klam van angst. Ow nee daar gaan we, dacht ik bang. "Hey loser!" riep Kristen, de 'leider' van de groep en ze pakte mijn bril af. Ik probeerde hen terug te pakken, maar ik miste steeds doordat ik geen bril had en dus bijna niks kon zien.

Ik hoorde ze lachen, om mij, om mijn leed. Wat een afgrijselijke meiden!  "Maar serieus.. Hoe komt het dat jij ooit een vriendin van de fucking Niall Horan bent geweest? Je bent gewoon zo.. zo dik en lelijk, vooral lelijk. Toch meiden?" lachte ze gemeen en een stuk van mijn hart brak af. Elke keer als ze jet over Niall hadden leek het lege gevoel waar ooit mijn hart zat nog groter te worden. Ik voelde achter mijn ogen tranen opborrelen, maar ik duwde ze meteen weg.

Ik moest sterk blijven ze niet laten winnen. De andere meiden zaten nu hysterisch mee te lachen. Ik griste op gok naar mijn bril die ik gelukkig te pakken kreeg. Ik probeerde weg te lopen maar ik voelde een harde duw tegen mijn schouder waardoor ik voloo tegen de kluisjes aankwam.

"Auw!" riep ik in reflex, wat ik niet had moeten doen. De vier meiden begonnen nog harder te lachen, ze hielden ervan als ik pijn had. Celine gaf me een trap tegen mijn schenen waardoor er een pijnscheut door mijn been trok. Ik beet op mijn lip van de pijn en helaas begonnen mijn ogen zich te vullen met tranen. Waarom moeten ze mij hebben?

Ik keek rond, er waren zoveel mensen,  maar niemand leek tijd voor mij te hebben. Ja goh, ik ben ook maar gewoon de nerd, de nietsnut,  onbelangrijk en alles wat daarbij hoort. Met overal pijn rende ik naar de wc's,  waar ik me in een hokje verstopte. Ik hield het niet meer, de tranen vloeide over mijn wanger terwijl ik mijn nieuwe blauwe plekken bestudeerde.

Ik ging op de wcbril zitten en ik krulde mezelf op. Ik wil hier weg, was het enigste waar ik aan kon denken.

Helaas, na een korte tijd heerlijk in mijn eentje zitten hoorde ik de bel en ik zuchtte. Langzaan foceerde ik mezelf omhoog. Ik stapte het hokje uit en bekeek mezelf in de spiegel. De meiden hadden wel gelijk. Ik was rood van de puistjes, dik en gewoon lelijk.

Met een eenzaam gevoel vertrok ik naar het klaslokaal, waar ik als een van de laatste aankwam. Ik liep naar mijn plek, alleen natuurlijk. Niall zat vroeger bij elke les naast me.

"Oke klas we gaan beginnen, maar eerst," begon de docent en hij wenkte een meisje. Ik had haar nog niet gezien. Het blonde meisje kwam voor aan de klas staan en keek met een arrogante blik rond.  Haar blik beviel me niet, vooral niet toen ze bij mij even bleef hangen. Ik zweer, iets in haar ogen maakte me bang. Bang voor iets dat nog zal moeten komen. Ik zag iets duisters in haar ogen en wendde vlug mijn blik.

Ze grijnsde en ging weer verder. De meiden die mij altijd pestten keken haar aandachtig aan. Ze paste goed bij elkaar. Zelfde hoeveelheid, zelfde ijdelheid, zelfde arrogantheid, maar boven al de zelfde duivelse lach en blik, wat, grotendeels voormij, niks goeds kon betekenen.

"Ik ben Kate."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

hoi hoi, weer een stukje.  sorry dat ie zo laat kwam en zo kort is. ik ben echt he-le-maal kapot! het was een hele zware (mentaal) dag en im voel me echt gesloopt, maar ik doe alles om nog een stuk erop te krijgen eb voila! Ik beloof dat de volgende (morgen) beter word aangezien ik dan weer recht kan denken xp ff ol jeb 1660 lees aaaahh jeej happy! Thank you so much! vooral aan iedereen die heeft gestemd (keb nu 341 joepie)! morgen doe ik de toewijding, zit op mobiel kan dus nie of ik weet in ieder geval nie hoe t moet.

xxxx astrid

ps. pleeeaassee vote en reageer dat ik echt heeeel leuk! ♡♥♡♥

pps. keb de laatste paar hoofdstukjes op mn mobiel getypt, vandaar de vele foutjes sorry.. :(