UFAKLIK (TAMAMLANDI)

Ufaklık 2 bölüm:17

Masal'dan

Ufak bir plan nelere sebeb olmuştu. Hepsi benim suçumdu. Ayra şuan benden nefret etse haklıydı. Can'nın evinde koltukta oturmuş Can'ın yüzüne boş boş bakıyorum. Benden bir açıklama bekliyordu. Ama benim diyebilecek bir şeyim yoktu.

"Masal sinirleniyorum." dedi uyarmak istercesine. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. "Tam kabul ediyorum büyük bir saçmalıktı. Oraya gitmemeliydim. " dedim. Can bana ters bakış atıp "Neden gittin?" diye sordu üçüncü kez. Ayağa kalkıp tam karşında durdum. "Biri için değil. " dedim. Sanki onu aldatmışım gibi davranıyordu. Ve bu durum şuan beni aşırı rahatsız etti.

"Bunu ima etmedim." dedi sert bir ses tonuyla. "O zaman neden üstüme geliyorsun? Bir hata yaptım ve gittim. Konu fazla uzadı. " dedim. Fevri bir şekilde konuşunca Can gözlerini kısarak "Ne oluyor? Sana ilkez hesap sormuyorum." dedi. Bilmiyorum gerçekten ama boğuluyor gibi hissediyorum.

"Yanlız kalsam iyi olacak." dedim ve Can'dan uzaklaştım. Kolumu tuttuğu gibi beni kendine çekti. "Ben varken sen yanlız kalamazsın. Neden değişik davranıyorsun? Ne oldu?" diye sordu. Kolumu geri çekip "Bırak!" diye bağırdım. Can şaşkın bir şekilde bana bakıyordu. Bu tepkiyi bende kendimden beklemiyordum. Şuan ben gerçekten ne yapıyordum? O benim sevdiğim adamdı. Neden böyle davranıyorum?

"Masal" dedi sessiz bir şekilde. Derin bir nefes aldım. Can'a yaklaştım. "Bana zaman ver. " dedim. Elimi yavaşça tutup beni kendine yaklaştırdı daha nazik bir şekilde. "İyi misin güzelim sen? Benden neden uzaklaşmak istiyorsun?" diye sordu. Başımı göğsünün üstüne koydum. Şuan istemsizce burada olmak istemiyorum. "Can ben bilmiyorum. Ama gitmek istiyorum." dedim. Eliyle saçımı okşayıp "Gitme" dedi.

"Can gitmek istiyorum." dedim. "Masal gitme" dedi ısrarla. "Lütfen" dedim. Şuan buradan koşarak uzaklaşmak istiyordum. İyi değildim hemde hiç. "Nereye gideceksin?" diye sordu. Yutkundum. "Çağlar'a" dedim. Yüzünü göremesemde sinirlendiğine adım gibi eminim. Bir kaç dakika sessiz bir şekilde durdu."Peki" dedi ve beni kendinden uzaklaştırdı. Gözlerime bakmıyordu. Bunu yaptığım için kendimi asla affetmeyeceğim. Koltuğun üstündeki  ceketimi alıp evden çıktım.

Kafayı yemiştim yoksa yaptığımın bir açıklaması olamaz. Çağlar'ı arayıp telefonu kulağıma götürdüm. "Söyle prenses" diyerek telefonu açtı. Çağlar ve prensesleri. Güldüm. "Nerdesin?" diye sordum ciddi bir ifadeyle "Evde, ne oldu?" diye sordu. Sesi endişeliydi.

"Yanına gelmek istiyorum. Birşey olmadı." dedim. Biranda kötü hissetmeye başlamıştım. Böyle ansızın. Belkide bu birikimdi. Çok kötü günler geçirdim. Ayra'yı düşünmektem kendimi düşünmez hale geldim. "Evdeyim gel hemen. Yada dur ben seni gelip alayım. Nerdesin?" diye sordu. Duvara yaslandım. "Can'nın evinin önünde."dememle telefonu kapattı. Hava kararmıştı. Sokakta bir kaç kişi vardı. Başımı yukarı kaldırıp Can'nın evine baktım. Bakışlarımız kesişti. Camdan bana bakıyordu. Yüzü ifade edemeyeceğim bir şekildeydi. Kızgın değildi ama sakin hiç değildi. İçten içe deliriyordu. Gözlerimi ondan çekmeden sevdiğim adamı izlemeye başladım. Onu seviyordum. Kalbime ondan başkası haramdı.

On dakika içinde Çağlar arabayı yanımda durdurdu. Bakışlarımı Çağlar'a çevirdim. "Masal bin" dedi. Başımı kaldırıp son kez Can'a baktım. Kaşları sinirle çatılmıştı. Bakışları beni bulunca dudaklarımı oynatarak 'seni seviyorum' dedim. Perdeyi çekip içeri girdi. Bende arabaya bindim. Pişman olacaktım hemde çok.

Çağlar kapıyı açınca içeri girdim. Ayakkabılarımı çıkarıp oturma odasında geçtim. Koltuğa oturup üstümdeki ceketi çıkardım. Çağlar tam yanıma oturdu. "Anlat" dedi. Özlemle ona bakıp kollarımı boynuna doladım. Çağlar da hemen sarılmıştı. Gözlerim anında dolmuştu. Ağlamak için yer arıyorlardı. "Masal iyi misin? Can'la kavga mı ettiniz?" diye sordu. Gözümden bir damla yaş düştü. "İyi değilim yorgunum ben Çağlar hemde çok yorgunum. Ben aklımı yitirdim. Ayra için o kadar korktum ki. Kendime gelemiyorum. " dedim.