UFAKLIK (TAMAMLANDI)

Ufaklık bölüm:1

Birinci kitap güncellenmiştir.

Bilinmeyeni sevmek istiyorum. Sevmeyi öğrenmek ve yaşamak istiyorum. Ben aşık olmak istiyorum. Kuşlara benzetirler sevenleri bende kuş olmak istiyorum. Karanlıkta ıssız gökyüzünde rüzgara karşı direnmek istiyorum bütün engelleri yok edip yeni bir hayat kurmak istiyorum.

Avcılardan korkmuyorum kaç kere ölebilirim ki... Aşk vurulma tehlikesi olan ama yinede özgürce uçan bir kuşmuş. Ben uçmak için ölmeye razıyım. Sınırsız olmak istiyorum, kuralsız, korkusuz ben 'ben' olmak istemiyorum biz olmak istiyorum ama ben uçamıyorum benim kanadım kırık, aşk sanmışım uçmayı ama aşk vurulmakmış bile bile avcısına yem olmakmış. Kim avcısına onu öldüreceğini bile bile aşık olur ki?

Ben Ayra Kırca, peki neden ismim Ayra? Annemin ve babamın kullanmadıkları ikinci isimlerini anladırmak için baş harflerini birleştirip adımı Ayra koymuşlar. Ve sonuç olarak ayrılıp bana onların kullanmayı bile tercih etmediği isimlerden bir hayat oluşturdular. Benim adım bile anlamsız. Bir hiç!

Bundan bir hafta öncesine kadar babamla birlikte sorunsuz bir şekilde yaşayan kızdım. Ya da sorunlarımızı görmezden gelerek yaşayan bir kızım. Bu daha doğru olur sanırım. Zengin ve gösterişli hayatımın içinde kaybolmuş ve hayatımı babamın tasarladığı gibi bir yaşayan biriydim. Taki babam onunla parası için evlenmek isteyen kadın yüzünden bana 'Onu istemiyorsan annenin yanına git.' diyene kadar. Peki ya annem? Beni daha bebekken bırakıp gidip Harabe adında bir çöplükte yaşayan kadın. Beni değil bir kere aramak adımı bilmediğine bile eminim. Ve siz klişe hayatıma hoşgeldininiz...

Dün akşam çok yorucu bir akşamdı ve gözümü açmaya bile zorlanıyordum. Babamla yine kavga etmiştik. Bir türlü sonu gelmeyen kavgalar...Tam anlamıyla bir çıkmazdayım. Bir yandan babam bir yandan o kadın. Babam beni bırakmayı nasıl kabul ederdi. Eğer o anne bozuntusunu kabullenirsem hayatıma devam edecektim ama bu kadar kolay değildi. Ne babamdan ayrı kalıp ne de o kadınla aynı evde kalmak istemiyordum. Babama ne kadar anlatsamda anlamamıştı. Bu kadar kör olduğuna gerçeklere gözünü kapandığına inanamıyorum. Bir kadının onu bu kadar zehirlemesine inanamıyorum. Resmen gözü ondan başka hiçbir şey görmüyordu.

Beni bırakmayı bu kadar göze almışsa yapacak hiçbir şey yoktu. Ömrümde hiç görmediğim kadının yanına, annemin yanına gidecektim. O çöplükte nasıl yaşayacağım peki? O kadınla yaşamaktansa annemle yaşamak daha cazip geliyordu. O sırada kapı çaldı, yatağımdan değil kalmak telefonumu bile açmak istemiyorum.

"Ayra konuşabilir miyiz? "Diye sorarak babam odama girdi. Onunla konuşmak istemiyorum hatta yüzünü görmek bile istemiyorum. "Hayır"dedim net bir şekilde yine de bana aldırış etmeden odama girdi ve yavaş adımlarla yatağımın ucuna oturdu. Eliyle ayağıma dokununca ayağımı geri çekip dizlerimi karnımda birleştirdim ve yatakta biraz doğrularak duvara yaslandım.

"Yapma ,benden uzaklaşma"ona ciddi misin bakışlarımı atıp daha fazla kendimi kandıramayacağımı fark ettim.

"Asıl sen yapma, kendini benim yerime koy o kadını seçtin sana o kadınla yaşamayı istemiyorum dedim sense annene git o zaman dedin. Bu kadar mı bıktın benden keşke önceden söylesiydin baba.  "dedim.

"Bunu söylemek istemediğimi biliyorsun bu zamana kadar hep yanındaydım ve olacağım da. Ben o kadın dediğin kişiye aşığım bunu kabullensen olmaz mı? " O kadın ona sadece parası için aşık olan bir kadın ve babam ise bunu göremeyecek kadar kör. " Bu aşk değil baba. Eğer o kadının amacı seni sevmek olsa yemin ederim sesimi çıkarmazdım ama görmüyorsun. O kadın seni paran için kullandığını görmüyorsun. Bir yalan uğruna beni yok sayıyorsun. Allah aşkına uyan artık" eğer yine beni anlamazsa babam için yapacak hiçbir şeyim yoktu. İşte o zaman bu şehirde benim yerim yoktu. Ben çok bağırdım bana kulaklarını kapatan oydu sonuçta. Beni görmezden gelen de oydu.