Destinesia | JeonJungkook

XVIII

**Bol bol satır arası yorum ve oy istiyorum Mochi'lerim**
💜💜Lütfen beni üzmeyin💜💜

"Lütfen Amca, beni oraya kapatma." Kolumdan sürükleyerek beni kilere doğru sürükleyen amcama yalvarmaktan başla bir şey yapamıyordum. Teyzem yine gece nöbeti için hastaneye gitmişti. En sevmediğim günler teyzemin nöbete gittiği günlerdi. Her defasında gitmemesi için Tanrı'ya yalvarıyordum ama dualarımı görmezden geliyordu. Her geçen gün Tanrı'ya olan inancım toz zerreleri gibi havaya karışıp giderken, ben çocuk aklımla ona sığınmaktan başka çare bulamıyordum.

Bileğim amcamın pis elleri arasında kaybolup gitmişken hala beni kilere doğru sürüklüyordu.

"Amca ne olur beni oraya kilitleme. Ne istersen yaparım."

Küçük bedenim ona daha fazla direnemezken dengemi kaybedip yere düşmüştüm.

"Yettin sende be! Şimdi yürümeyi de mi unuttun!"

Bileğimi bıraktığında yerde cenin pozisyonu almış bedenime doğru yönelmişti. Karnıma doğru acımadan tekme savurduğunda acıdan yüzümü buruşturmuştum. Bağıra bağıra ağlamak istiyordum fakat yapamazdım.

Ben bunların hepsini yaşamayı hak ediyordum.

"Seni küçük asalak! Böyle yaparak kurtulabileceğini mi sanıyorsun? Bizimle kalman yetmiyormuş gibi birde bana karşı mı geliyorsun?!"

Yerden kalkmama izin vermeden beni kilere doğru sürüklemeye devam ediyordu.

Sonunda küçücük bedenimi kilere sürüklemeyi bitirdiğinde yüzündeki o iğrenç gülüşüyle bir kez daha karnıma tekme atmıştı.

" Burada ki hiç bir şeye dokunmayacaksın! Özelliklede portakallara! Anladın mı beni?!"

Portakalları çok sevdiğimi bildiği için özellikle portakalları kilere koyuyor, yememe izin vermiyordu. Bir gün o kadar acıkmıştım ki ağlaya ağlaya yemek zorunda kalmıştım.

Portakalı yediğimi gören amcam o gün bana hiç vurmadığı kadar fazla vurmuştu.

"Anladın mı beni dedim!?" Daha yüksek sesle bağırdığında yerde yatarken sadece kafamı sallamakla yetinmiştim.

Sonunda o iğrenç gülüşüyle kilerin kapısını yüzüme doğru kapattığında yine karanlığa gömülmüştüm.

Sürünerek kapıya kadar gittiğimde küçük ellerimi yumruk yapıp kapıya vurmaya başlamıştım.

"Amca lütfen beni burada bırakma." Ağlamaya başladığımda hala inatla kapıyı yumruklamaya devam ediyordum. "Amca yalvarırım beni burada bırakma. Ben karanlıktan korkuyorum."

Kapıyı açmayacağını bile bile yumruklamaya devam ediyordum..

Bedenimin biri tarafından sarsılmaya başladığını fark ettiğimde gerçek dünyaya hızla çekiliyormuş gibi hissetmiştim. Gerçeklik algım yavaş yavaş yerine gelirken, gözlerimin üstünde tonlarca ağırlık olduğunu hissettiğimden açamıyordum. Duyularım yavaş yavaş yerli yerine gelirken buğulu bile olsa konuşulanları algılamaya çalışıyordum.

"Neden kendine gelmiyor? Ambulansı aramalı mıyız?" Taehyung'un sesini andıran ses kaşlarımı çatmak istememe sebep olurken bu kadar basit bir eylemi bile yapamıyordum.