Dating Rio Lhoyd Salazar

Twenty Two

Twenty Two

Hindi ko maiwasang hindi mapangiti habang magkahawak ang aming kamay at sa huling pagkakataon ay pinagmasdan ang napakagandang tanawin at Kubo. It is our last day here in Surigao at ayoko mang sabihin, but I will miss our time together here. Sa natitirang 10 days ay dito namin ginugol ang bawat oras namin, we were living like a happy couple or newly married.

Hindi namin inisip ang mga problemang haharapin namin pagbalik ng Manila para lang maging payapa ang lahat.

Inaalalayan niya ako pagbaba ng bundok na iyon, sila Mama at Papa naman ay nakasunod saamin.

"Kailan kayo ulit babalik dito?" Tanong saamin ni Mama.

"Hindi pa po namin alam Ma, kilala mo nman si Dad." Tahimik na ulit ang naging pagbaba namin. Mahigpit lang akong hinahawakan ni Rio.

Pagkarating sa bahay ay nakaayos na kaagad ang nga gamit ko. Isa isa ko lang silang pinaghahalikan at tuluyan ng nagpaalam. Hinayaan kong ipasok ni Rio ang mga gamit sa compartment at tsaka ako pinagbuksan ng pinto sa tabi niya.

Mas lalong lumapad ang mga ngiti ko ng siya ang magkabit ng seatbelt ko. Hinalikan pa niya ako sandali sa labi at tska nag-umpisa ng magmaneho.

Bago tuluyang magtungo sa Airport ay may dinaanan muna kami sa bayan, dinala niya ako sa tatlo. Kila Ben, Jirvie at Zayn. Hinayaan niya akong isa-isang pagyayakapin yung tatlo. Kitang kita ko pa nga ang pagkabusangot ng mukha niya at halatang ayaw pumayag.

Patungong Airport, hawak hawak niya lang ang kamay ko na animoy wala ng bukas para saaming dalawa. Tiningnan ko siya.

"Is it okay if I stay here with you?" Anang niya. Napangiti ako.

"Sabihin mo yan kay Dad." Sagot ko

Napasimangot siya at itinuon na lamang ang sarili sa pagmamaneho. Napansin ko ang hindi matigil na pagtunog ng phone niya. Simula ng makakababa kami sa bundok hindi na ito matigil. Hindi rin naman niya magawang tingnan.

Sinilip ko kung sino ang tumatawag ngunit kaagd nanlaki mata ko ng makita kong "Babe" ang nakalagay.

Napatingin ako sa kawalan habang hindi magawang tingnan siya. I suddenly felt hurt inside.

And asking myself all over again. Nagiging mababaw na din ata ang luha ko dahil may namumuo na naman rito.

Napahinga ako ng malalim as we reach the Airport here in Surigao. Hawak niya parin ang kamay ko kaya nagpanggap nalang muna ako na okay at wala lang iyong nakita ko.

But ang hirap.

Ilang beses akong nagcr para lang maitago ang pamumuo ng aking luha. I know that they are already broke up but I cannot accept that she is still waiting for him.

They love each other when I am gone and I know shomehow he love her a little and it triggered me, it hurt me. Because, it was all my fault.

Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin.

I pity myself. And I hate myself for that. Kailan ko ba sisisihin ang sarili ko sa paghihirap ng ibang tao?

I dont know.

"Ches, are you in there, tinatawag na ang flight natin." Rinig kong sambit niya sa labas ng restroom.

"Lalabas na, sorry." Sagot ko. Inayos ko na ang mga gamit na dala ko at nakangiting sinalubong siya.

Katulad kanina ay inangkin niya ang aking mga kamay hanggang sa makapasok kami sa loob ng plane at pagdating ng Manila. Tuluyan niya lang pinakawalan ito ng nasa tapat na kami ng bahay namin.

"It this is it, I am sure hindi na kita ganuon ka makakasama because of our work." Aniya habang nasa driver seat.

Nginitian ko siya. "But I will find a way just to see you everyday." Dugtong niya pa. Hinampas ko ang braso niya dahil sa ka-kornihan ng mga sinasabi niya.

Mabilis ko siyang hinalikan sa kanyang labi at tuluyan ng nagpaalam. Bigo kong ibinagsak ang aking katawan sa malambot na couches sa aming Sala at kinuha ang phone kong kanina pa tunog ng tunog dahil kay Dad.

"Are you home?" Unang text niyang bungad saakin.

"Yes Dad." Sagot ko.

"Okay, rest well. Gonna see you tonight. Baby." Tipid akong napangiti dahil sa sinabi niya at umakyat na sa kwarto ko.

Ibinalandra ko lamang ang aking mga gamit at hinayaang si Manang na ang bahalang mag-ayos nun mamaya. Ipinilit kong ipikit ang mga mata ko ngunit paulit ulit ko lamang nakikita ang kanyang pangalan sa Phone ni Rio.

"Babe"

Ano ba dapat ang maramdaman ko? Kailangan bang ganito? I keep sighing. Panay ang sulyap ko sa phone na kanina pa tunog ng tunog.

He's calling me again.

Tinitigan ko ng matagal ang phone kong paulit ulit na tumutunog hanggang sa kusa ng gumalaw ang kamay ko at sinagot ito.

"Did you fall asleep? Tagal mong sinagot ang phone." Bungad niya.

Huminga ako ng malalim bago magsalita. "Yup."

"Where are you?" Tanong niya

"Room" Tumayo ako at hinawi ang kurtinang nagtatago saakin sa liwanag.

"Are you free tonight?" tanong niya.

"Nope." Nagisip ako ng isasagot.

"Why?"

"I have a dinner date with Dad." pagsisinungaling ko.

Narinig ko ang malalim na kanyang paghinga at tsaka ko tuluyang pinatay ang tawag niya. Napadiin ako sa pagkakahawak sa aking cellphone at napahalukipkip.

I am still doubting, Rio.

About you, about Jean, about me and everything.

Napangiti ako ng makita ko si Dad na nakangiting winawagayway ang kamay saakin.

Maybe I am also afraid that in the near future you will be like Dad and that is the scariest thing I don't want to see to see.

Living in the world without your love of you life.

VOTE, COMMENT