LXIV

168 3 0
                                    

Chapter Sixty-four

Mahigpit kong hinawakan ang braso ni Chelsea gamit ang isa kong kamay habang umiiling sa kaniya rito sa loob ng infirmary. Gamit ko sa paghawak sa kaniya ang kamay kong injured-free habang naka-upo ako sa kama, ang mga paa ko ay nakalaylay lang sa baba at hindi abot ang sahig. I needed to still her firmly because she was raging.

"Bitiwan mo ako, Hanselle! Kakalbuhin ko talaga ang lalaking iyon! At talagang ang kapal ng mukha niyang magpunta rito!" halos pasigaw na sabi niya habang sinusubukan niyang kumawala sa hawak ko.

"Huwag na, Chelsea. Okay n-na ako!" I hiccuped that reached her ear. I tried so hard to stop myself from crying, luckily, after a couple of minutes, only hiccups remained. I couldn't let Chelsea out of this room or else, she would beat the hell out of James. Baka kung  anong gawin niya roon sa tao.

Okay naman na ako. Nagamot na ni nurse Chin ang paso ko sa kamay at sinabihan niya akong ipahinga na lang ang kamay ko para mas mabilis gumaling. At this rate, I didn't think I could do jobs with this hand. She also gave me medicine prescription to help me heal this burn fast.

"Hanselle…" Parehong naagaw ang atensyon namin ni Chelsea ng mahina ngunit puno ng pag-aalalang boses na iyon.

I held Chelsea's arm even tighter to keep her beside me because she started reaching for James again, seemed like ready to claw at the poor guy.

"Aba naman! Look at what you did to her, James!" singhal ni Chelsea habang galit na nakatingin kay James. Since I was holding tightly on her, she could only glare at James while pointing my burnt hand that was now properly covered with a gauze.

James ignored Chelsea and walked slowly towards us, eyes only fixed intently on me. Somehow, I could again see the old James I knew, the James I had treated once as a friend. Kaibigan pa rin naman ang tingin ko sa kaniya kaya hindi talaga ako makapaniwalang nasabi niya ang mga iyon sa akin, pero ngayon, hindi ko na alam.

I didn't know if it was him that I had lost or that it was me that he had lost.

"I'm truly sorry, Hanselle. Hindi ko s-sinasadya…" He apologetically told me in a very soft and regretful voice.

Nag-iwas ako ng tingin at mas humigpit ang hawak ko kay Chelsea. Sa lagay ng tingin niya kay James, sigurado akong kapag binitiwan ko siya ay hindi niya palalabasin si James ng buhay rito, pero hanggang doon lang ang kaya kong gawin para sa kay James. I didn't think I could easily forgive him after what he did.

He had ruined the only friendship I could still offer him. May chance pa sana dahil gusto ko rin namang ibalik iyong dati naming pagkakaibigan. No, I was not mad over my burnt hand, I was not that shallow, I was mad because of how he thought of me, of how he had considered his feelings just as a stupid competition.

"Okay na ako, James. Don't worry…" I blandly told him. Bumaba ako ng kamang inuupuan ko at hinarap na ang kaibigan kong nanggagalaiti pa rin. "Let's go, Chels." Bumaba ang kamay ko sa kamay ni Chelsea at hinila na siya para lagpasan si James. Hindi nakalagpas sa gilid ng mga mata ko ang pagbubuntong-hininga ni James habang yumuyuko.

I hoped, he learned from his mistakes. Competition? Kailanman ay hindi ko inakalang maiisipan niya ang ganoon.  I really hoped, I just really hoped he learned.




Matamis na nginitian ko ang kapatid ko nang masulyapan ko siyang bumababa ng abong Cadillac na huminto sa parking lot ng airport habang nakatayo ako sa isang gilid ng waiting area. Bumukas rin ang pinto ng driver's seat at lumitaw mula roon si Papang na naka-itim na coat at asul na tie.

My father immediately went to the tank and took out Holly's stuff for her. Hindi rin nakalagpas sa paningin ko ang dalawang itim na sasakyang nasa likod ng sasakyan ni Papang. Bodyguards. I really couldn't afford having someone following me and watching after me. It was safe alright but I wouldn't feel private at all.

[Her] Beautiful Dream [BTS Fanfiction] ✓Место, где живут истории. Откройте их для себя