LV

197 4 0
                                    

Chapter Fifty-five

Damnation.

My heart pounded hard inside as I nervously heard the soft but confused voice of Jimin from the other line. Mariin kong kinagat ang pang-ibabang labi ko habang pinapa-ulanan ng mura ang sarili ko sa isipan ko.

How could I be so careless?

["Misseu, is someone bothering you?"] untag niya sa akin gamit ang napakalambot ngunit pagod pa ring boses, kalakip ang hindi ma-itatagong pag-aalala.

I just wanted to get drowned into a deep sleep to be honest but I had waited for his calls. I had waited to hear his voice again and to talk to him again. I should have checked the number combination first! Pareho kasi ng country code, hindi ko na napapansin ang pagkaka-iba ng mga numbers nila.

"Y-Yes, Jimin. A stranger has been calling me but don't worry, I h-handled him already," sagot ko para hindi na siya mag-alala pa. I could actually sacrifice a night video call with him in exchange of his rest. Kaya kong ignorahin ang paghihintay ko sa tawag niya at ang kagustuhan kong maka-usap pa siya para lang makapagpahinga na siya.

I didn't want to bother him by saying that Jiro was being a freak-ass and was bothering me or I might say, making fun of me. This shouldn't even be in the least of his priority because he had a lot of important things to think and care about. Plus, I, myself, didn't want to make a big deal out of it.

["Don't answer strange calls,"] aniya na halos hindi na umabot sa pandinig ko. Hindi ko alam kung sadyang mahina lang ba ang boses niya o pagod siya pero ramdam kong kailangang-kailangan na niya ng pahinga. Kagagaling lang nila sa biyahe at sumabak na agad sila sa isang broadcast.

Nagtungo ako sa kama ko at pabagsak na humiga, bahagya pa akong tumalbog dahil sa lambot. Nanatiling nasa floor ang mga paa ko at hawak ko ang phone sa tainga ko. I sleepily stared up the galaxy-inspired ceiling and imagined Jimin's handsome face on that flat surface. His perfectly sculpted face, smiling at me like I was the most beautiful girl in this world.

Crap, I missed him already. I missed my boyfriend!

"I just thought it was you, that's why I answered it," sagot ko, matter-of-factly. Nanatiling nasa isipan ko ang imahe ng mukha ni Jimin. Sobrang miss ko na siya kaya malamang nakikita ko siya ng malinaw sa isipan ko nang bukas ang mga mata ko.

Wala pang isang araw kaming magkahiwalay ni Jimin at nagkakaganito na ako, paano na ako sa mga susunod pang mga araw?

I silently sighed, careful so that he wouldn't hear. "Anyway, congratulations to your win. I'm so happy for all of you!" bati ko sa kaniya nang maalala kong nanalo sila kanina para ma-ibaling sa iba ang usapan.

I didn't want to talk about Jiro, about that immature annoying freak-ass.

["You watched. I'm sorry, misseu,"] malungkot niyang sabi, hindi pa rin nilulubayan ng pagod ang tono ng boses niya.

Suddenly, I felt sad for him. I should be letting him rest by now. Malay ko ba kung mahaba-haba pa ang gabi niya. And of course, what happened at the show earlier pained me but I wouldn't let him know that. Hindi na rin niya dapat pang isipin ang tungkol doon. It shouldn't bother him.

I had handled Jiro already, and if he ever tried again to mess with me, I wouldn't ever tell Jimin about it. He didn't need to know...

"Why are you sorry?" tanong ko kahit na alam ko na kung para saan iyon at nakaka-inis kasi nasasaktan ako, nasasaktan ako para sa aming dalawa. We were a hopeless case. Handa kaming ipaglaban ang kung anong mayroon kami pero may mga variables, and those variables were limiting us from doing everything. Sally was one of the biggest variables, next to his dreams.

[Her] Beautiful Dream [BTS Fanfiction] ✓Where stories live. Discover now