XLVII

227 5 0
                                    

Chapter Forty-seven

Spending my one day-off with these guys wasn't really that bad. Puwede naman akong manood ng K-Drama sa ibang araw since hindi naman mawawala ang mga iyon pero ang makasama ang BTS, ang makasama si Jimin, though it was like betraying myself all over again, it was just a once in a lifetime because, because still nothing changed.

Jimin still was my once in a lifetime. He still was my once in a blue moon. My rarely. My impossible. My beautiful dream.

Matapos nilang sumayaw sa harap ko ay pagod silang nagsibagsakan sa carpeted floor ng living room. Though Taehyung still managed to go near me and rest beside me, his head leaning preciously on my shoulder. Kahit na pawisan siya ay nanuot pa rin sa ilong ko ang matamis niyang amoy, he still smelled like the sweetest chocolate I had ever tasted.

Na-miss ko rin ang pagiging clingy ni Taehyung, iyong gagawin talaga niya ang lahat para lang makapuwesto siya sa tabi ko. I remembered before, he would really pick a fight with Jimin or Jungkook just to win the space beside me every meal time. They would always play rock-paper-scissor to win anything that regarded me, such babies.

Only if I could adopt him and register him as my baby brother, albeit our age gap, I would cross it.

"Ah, jeongmal bogoshipo, misseu!" He breathed beside me, chest moving rapidly up and down as sweat on his forehead streaming all over his face and neck.

Hindi ko napigilan ang mapangiti ng malapad saka ko ginulo ang buhok niya. "I missed you too, Taehyungie."

Sa tingin ko nga ay bagong choreography ang ipinakita nila sa akin dahil hindi ko pa nakikitang sinayaw nila iyon. Balita ko rin kasi ay malapit na ang comeback nila. Suwerte ko lang dahil napanood ko na ang choreography nang hindi pa ito nai-ri-release. Well, should I say, perks?

Ilang sandali lang ng pagpapahinga nila ay bumalik na naman sila sa pagiging extra. I could really film them right now and send it to Holly to make it up to her. Paniguradong buong buhay niya akong pasasalamatan.

Now that I thought of it, Holly was the sole reason why I had come to idolize BTS. Sa kaniya ko unang nakilala ang BTS, dahil sa pagiging hard stan niya, dahil sa sobrang kabaliwan niya ay nakilala ko ang BTS. I remembered, I didn't like their songs that much. Sa tuwing nagkakaroon kasi ng family celebration sa bahay noon at umuuwi ako ay hindi mawawala ang mga kantahan ng BTS.

My parents were just too oblivious to even mind the songs dahil madalas ay hindi sila nakikisali at kausap lang ang mga Tito at Tita ko sa living room. My brother was too busy with his own while my cousins were also liking it and I didn't get along with them very well. I started giving interests to the BTS when my sister played one of their music video and when I had watched them all dance and sing.

Really, it wasn't hard to ignore such talents. Talagang worth it silang paglaanan ng oras at effort.

"Ah hyung!" wika ni Jimin sa gitna nang pagbubugbugan nina Joon at Jin. The two stopped and stared at him curiously. Kahit ako ay nagtatakang napapatitig na rin sa kaniya dahil sa pagputol niya sa daloy ng isipan ko.

"Aren't we going to give her the shoes?" wika niyang muli. He suddenly looked too excited and sounded so intrigued as he shortly glanced at me with those pair of gleaming eyes before looking back at the two older guys.

Maging ang ibang miyembro ay natigilan na rin. Taehyung beside me stayed laying on my shoulder though, too comfortable to even move a muscle or maybe, he was still tired.

"Ah, right!" ani Namjoon at masaya akong nilingon na nagbigay sa akin ng ideyang ako ang pinag-uusapan nila.

Pinagtaasan ko lang siya ng kilay, clueless sa mga pinagsasabi nila. Ang ibang miyembro ay mukhang alam din ang sinabi ni Jimin kaya't nilingon din nila ako nang pare-parehong mga nakangiti.

[Her] Beautiful Dream [BTS Fanfiction] ✓Where stories live. Discover now