GECENİN IŞIĞI

74. BÖLÜM

KEYİFLİ OKUMALAR

--

Bahçe ile uğraşmanın ne kadar yorucu olduğunu anlamam yalnızca bir saatimi almıştı. Bir daha bu bahçeye keyif yapmak haricinde inmeyecektim. Gece de bir an önce bahçe için yardımcı getirse iyi olacaktı. Zira biz bu işten hiçbir şey anlamıyorduk. Ben pert olmuş vaziyette koltukta uyuklarken o çalışma odasında bir şeyler yapıyordu. Bu aralar işe gitmediği için tüm işlerini evden yürütüyordu. Beni koltuktan kaldıracak olan tek kuvvet telefonumun çalmasıydı ve şimdi o melodi... Orta sehpasına uzanıp telefonumu aldım.

URAL arıyor...

Açıp açmamak arasında kaldım. Sonuçta tedavi sürecinde yanımda olmak istediğini söylemişti. Ama açmasam daha ayıp olurdu. Ekranı kaydırıp aramasını cevapladım.

"Efendim Ural?"

"Işık nasılsın?"

"İyi olmaya çalışıyorum. Sen?"

"Ben sana çok önemli bir şey söyleyecektim."

Önemli bir şey mi?

"Seni dinliyorum."

"Yüz yüze konuşmamız gerekiyor."

"Eee şimdi mi?"

"Çok iyi olur." Neydi bu kadar önemli olan şey acaba?

"Tamam yarım saat sonra hastanenin önündeki cafede buluşalım."

"Tamam görüşürüz."

Telefonu kapattığımda yanımda dikilen kocamı henüz görebilmiştim.

"Kimdi o?" diye sordu hemen.

"Ural. Doktor arkadaşım. Bana söylemesi gereken çok önemli bir şey varmış."

"Ben neden tanımıyorum Uralı?"

"Uzun zamandır görmüyorduk birbirimizi. Bana kanser tanısını koyan o," dediğimde şüpheci gözlerle baktı.

"Ne söyleyecek sana?"

"Bilmiyorum hayatım. Yarım saat sonra öğreneceğim," deyip koltuktan kalktım.

"Ben de geliyorum."

"Hayır gelmiyorsun."

Merdivenleri hızla çıkarak cevap vermesine olanak tanımadım. Arkamdan geldiğini anlayabilmiştim. Çünkü merdivenler gümbürdüyordu.

"Seni bir lavukla buluşmaya tek yollamam," diye bağırdı.

"Ne saçmalıyorsun sen?"

Odanın kapısını açıp arkamdan sertçe kapattım. Ardımdan o da odaya girdi.

"Ben de geliyorum diyorum."

Üzerimdeki eşofmanları çıkarıp bir kot ve kazak geçirdim üzerime.

"Yahu ben tek başıma dışarı çıkamayacak mıyım?"