To nie jest miłość || Yoonmin

32. Hoseok

Jimina obudził dźwięk dzwonka do drzwi. Początkowo nie był pewny czy dobrze usłyszał, ale gdy dzwonienie rozległo się po raz drugi już nie miał wątpliwości. Niechętnie otworzył oczy i z prędkością żółwia zwlekł się z łóżka. Skrzywił się gdy poczuł delikatny ból w okolicy rany pooperacyjnej. Mimo zapewnień lekarza rana goiła się bardzo wolno i ciągle dawała o sobie znać, przez co Jimin czuł się jak gówno. Yoongi niestety musiał wrócić do pracy więc nie mógł już mu pomagać. Przeklął tego kogoś kto stał za drzwiami, i który dzwonił do drzwi po raz trzeci, i swoim ślimaczym tempem kierował się w jego kierunku. 

Przekręcił klucz i otworzył drzwi, za którymi ujrzał szeroko uśmiechniętego Taehyunga. Choć początkowo Jimin planował go zamordować za budzenie go o dziewiątej, to uśmiech przyjaciela jak zwykle poprawił mu humor i już kilka sekund później sam się uśmiechał.

- Tae. Mogę wiedzieć co ty tu robisz?

- Jak to co? Przyszedłem zobaczyć się z moim cierpiącym przyjacielem, którego nie widziałem już dwa tygodnie. Nie wpuścisz mnie?

Jimin odsunął się by przepuścić gościa i zamknął za nim drzwi. Zaczekał aż Taehyung zdejmie buty po czym skierował się do salonu, gdzie z gracją słonia zasiadł na kanapie i odetchnął ciężko. Tae podążył za nim, ale zamiast usiąść koło Jimna, poszedł do kuchni.

- Chcesz coś pić?

- Herbatę z mango poproszę. Choć to chyba ja powinienem się ciebie spytać.

- W porządku. Nie powinieneś się wysilać. 

Jimin posłał mu w odpowiedzi uśmiech pełen wdzięczności i zamknął oczy by choć jeszcze przez te kilka minut, kiedy przyjaciel będzie robił napoje, się zdrzemnąć. Na jego nieszczęście Tae wrócił zbyt szybko. 

- Jak się dziś czujesz? 

- Jak widać. Choć może to być też kwestia niewyspania. Jeszcze nie zdecydowałem. 

- Może powinieneś pójść z tym do lekarza?

- Byłem wczoraj. Nie powiedział mi nic nowego. Tylko jak zwykle: " Będzie coraz lepiej. Proszę się nie martwić. Rany się goją. Nic złego się nie dzieje" - Jimin przewrócił oczami i wziął łyka herbaty. - Co z tego, że ledwie się ruszam i nie mogę spać w nocy. 

Taehyung tylko głośno westchnął. Jimin doskonale go rozumiał. No bo w zasadzie co miał mu powiedzieć? Będzie dobrze? To byłyby i tak puste słowa. No bo to jasne, że będzie dobrze. Tylko kiedy? Z resztą, Jimin wcale nie chciał pocieszania. I tak już miał dość, że wszyscy traktują go jakby miał się zaraz rozpaść na kawałki. Fakt, było to miłe i przydatne. I zdecydowanie ułatwiało parę spraw. Ale będąc szczerym to wolałby być w pełni zdrów i robić wszystko samemu niż być w stanie takim jak jest teraz. No i tęsknił za tańcem. Przez wszystkie ostatnie wydarzenia nie miał na niego zupełnie czasu. A teraz nie ma sił. 

- A właśnie. Prawie bym zapomniał. Mama kazała cię pozdrowić i obiecała, że w weekend zrobi twoje ulubione takoyaki. 

- Och. To miło z jej strony. Jak poczuję się lepiej to na pewno ją odwiedzę. 

- Na pewno się ucieszy. Wiesz jak ona cię uwielbia. Czasem zastanawiam się czy nie kocha cię bardziej niż mnie. 

- Z całą pewnością. W końcu jak tu mnie nie kochać? 

- No właśnie. Jak? 

- A tak przy okazji miłości, znalazłeś w końcu kogoś?

- Jak to w końcu? Jestem jeszcze młodym, niewinnym chłopcem.