The Campus Heartthrob Kings And Me (Book 1 of Kings Trilogy)

Chapter 30: Baby Boy ♥

30.

Kitian POV

Nagdadalawang isip ako kung sasagutin ko ba ang tawag ni mom sa akin o hindi. Wala na akong ibang pagpipilian pa kundi ang sagutin na lamang ang tawag niya.

Suminghap muna ako bago sagutin. "Yeah, what?!" bungad ko sa kaniya nang masagot ko na ito. Wala naman ding sasabihing maganda ang mom ko. Aasa pa ba akong mababati ako? ("Kit? Are you mad at me?") she asked.

"Isn't obvious? And one more thing stop calling me Kit. Binigyan mo ako ng pangalan kaya tawagin mo ako sa pangalan na iyon." malamig kong sumbat sa kaniya. "And please remind dad about my favor." dagdag ko.

Tanging buntong hininga lang ang naririnig ko sa kabilang linya. Naiinip na ako at gusto ko ng patayin ang tawag ngunit meron sa aking parte na hayaan ko lang kahit wala kaming conversation. I missed them, but they are not doing their responsibility as my parents. Parang lang nila akong kapatid o kaibigan. Laging si lolo ang dumidikta sa akin at ang magulang ko? Wala, wala silang magawa. Sumasang ayon na lamang sila lagi sa suhestyon ni lolo kung anong makakabuti sa akin.

("Son?")

"If you have nothing to say, can I end this call now?" may gusto akong sabihin but my mouth can't say it directly. Papanindigan ko na ang pagiging ma-pride sa mga magulang ko. Akmang papatayin ko na para sana makapasok na ako sa classroom ngunit nang bigla siyang nagsalita.

("Son, I just want to greet you. Happy happy birthday son! We're very sorry cause we can't celebrate your birthday again together. I heard also to your dad that you're living with your classmate's house na kaibigan din ng papa mo 'yong papa niya, saka babae daw yong anak nila.") narinig ko pa ang mahinang pagtawa ni mom sa kabilang linya na parang may alam siya. Napangisi na lamang ako at hinayaan ko ang sarili kong makinig. ("Uhm, mag-iingat ka dyan palagi, at 'yong gift namin sa'yo ni Dad mo nasa bahay na ng pansamantala mong tinitirhan. And about sa favor mo kay dad mo, we'll do our best na bilhan ka 'non. I love you son. Pwede mo ng patayin ang tawag dahil nasabi ko na ang sasabihin ko.")

I feel guilty when I heard those words from my mom. Nako-konsensiya ako sa pagiging bastos ko sa kanila simula 'nong mas pinili nilang sumama sa States kaysa alagaan ako. At ang buong akala ko nakalimutan na nila ang special day ko.

("Take care of yourself there. Nasa school ka right? Study well son.") at ibaba na sana ni mom ang tawag nang bigla akong nagsalita. Hindi ko na kayang pigilan.

Parents is still your parents, kahit napakadaming pagkukulang nila sa 'yo, kahit pinpairal mo na ang pride mo para hindi sila kausapin but you cannot do it for so long. I am not here without them.

"Mom," bahagya akong tumigil upang suminghap. "Sorry for being rude. Thank you mom, I love you and I miss you too, also with dad. Always take care also. Good bye." huling salita ko bago ko patayin ang tawag. Ibinalik ko sa bulsa ko ang phone ko at naglakad.

Napapakunot na lamang ang aking noo sa tuwing may titingin sa akin at ngingitian ako ng napakalapad. Sanay naman ako pero this time iba. May clue na ako kung bakit, pero nagpatay malisya na lamang ako. Hindi ko kasi gawain ang ipasabi sa lahat na birthday ko, bakit? Pagulo lang ang mga bisita, magpapalibre pa sila.