from nerd to spy

~53~

Wyatt heeft me daar ook mee geholpen. De eerste stap die we maakte was dat ik gewoon het huis in liep om iets te pakken terwijl Wyatt bij Ariana en Luca bleef. De volgende stap was dat Wyatt ze ook een tijdje de tuin uit ging. Het begon bij een minuut, vervolgens werden dat er 2. De 2 minuten veranderde in 3 en zo kwam er iedere keer een minuut bij. Een uur volhouden was nogal moeilijk. Bij de 45 minuten wilde ik alweer naar buiten om even te kijken.

*Flashback*

"Ik wil toch heel even kijken..." mompelde ik en stond op vanuit de bank. Ik wilde naar de deur lopen maar kwam helaas niet heel ver.

"Vanes... Nee. Je hebt nog een kwartier te gaan. Ik snap dat je wilt kijken, maar er is niet aan de hand." Ik knipperde een paar keer en keek naar het raam.

"Maar wat als ze iets nodig hebben? Misschien hebben ze wel dorst, of willen ze een... stukje fruit!" Ik probeerde om langs hem heen te lopen, helaas had hij al door dat ik dat wilde doen en pakte mijn hand vast.

"Vanes, geloof me. Ze hebben niets nodig. Als dat wel zo was geweest dan waren ze wel naar binnen gekomen om het te vragen. Kom op, nog een kwartiertje volhouden." Ik knikte en wachtte heel even.

"Volgens mij hoorde ik mijn naam! Ja, ik hoorde mijn naam. Ik ga even kijken of ze iets nodig hebben." Ik duwde tegen Wyatt aan in de hoop dat ik hem omver kon duwen. Wyatt kreeg mijn polsen vast en grijnsde.

"Nope, dat dacht ik niet. We gaan gewoon op de bank zitten en kijken samen wat tv."

Ik deed mijn mond open en wilde weer iets zeggen om er onderuit te komen. Hier was Wyatt het blijkbaar niet mee een en trok me naar zich toe. Zijn lippen kwam op de mijne en zo bleven we een tijdje staan.

Als je me dit een jaar geleden had verteld dat ik dit gewoon toe liet, dan had ik je vierkant uitgelachen. Nu was ik eerder verbaasd. Ik had het niet verwacht. Toen hij terug trok en mijn polsen voorzichtig los liet knipperde ik een paar keer en keek hem verbaasd aan. Voorzichtig raakte ik mijn lippen aan.

"W-waarom... Waarom deed je dat?" fluisterde ik zachtjes. Hij haalde zijn schouders op.

"Het was het enige wat in me op kwam op je stil te krijgen." Ik stond perplex en wist totaal niet wat ik moest doen. Hoe moest ik hier op reageren? Moest ik er überhaupt wel op reageren.

"Ennn..... misschien had ik het helemaal niet moeten doen... Sh*t." hoorde ik Wyatt mompelen.

"Nee. Dat niet... Je deed het gewoon onverwachts...." Zei ik voordat ik er erg bij had. En het was ook waar. Ik vond het gek genoeg niet erg, ik had het alleen niet verwacht...

"Wat?" hij keek me vragend aan. Blijkbaar had hij dat niet verwacht. Ik haalde mijn schouders op en glimlachte.

"Je hoorde me wel." Ik liep op hem af, gaf hem snel een kus op zijn wang en glipte langs hem heen. Meteen rende ik naar de keuken en keek naar buiten.

Luca en Ariana waren nog gewoon aan het spelen, precies op dezelfde plek waar we ze hadden achter gelaten.

En voor het eerst gooide ik niet meteen de deur open. Ja ik gooide wel een deur open, maar de deur van de koelkast in plaats van de tuindeur. Ik schonk voor mezelf wat te drinken in en nam een slok.

Toen Wyatt de keuken in kwam gelopen keek hij verbaasd op toen hij mij zag drinken.

"Je bent niet meteen naar buiten gegaan?" ik haalde mijn schouders op.

"Was niet nodig, ze zaten nog gewoon te spelen. En ik kan ze gewoon zien vanaf hier." Ik zette het glas op het aanrecht.

"Wauw... Uhm, dat had ik niet verwacht." Ik glimlachte en pakte wat fruit. Voorzichtig begon ik het fruit in stukjes te snijden en gooide het in 3 verschillende bakjes.

Toen alles klaar was deed ik de keukendeur open en liep naar Luca en Ariana. Een voor een gaf ik ze een bakje en liep vervolgens met het laatste bakje naar de loungebank die we in de tuin hadden staan.

Wyatt kwam naast mee zitten en terwijl we daar zaten en af en toe een stukje fruit uit het bakje pakte, keken we naar de twee spelende kinderen.

*eind flashback*

Dat moment, het moment waarop we samen naar de twee spelende kinderen keken, dat moment was toch wel heel belangrijk voor me. Dat moment was het eerste moment waarop ik me echt besefte dat ik eindelijk gelukkig was. En tuurlijk. Het kon altijd beter, niet alles was perfect op dat moment. Maar dat was wel het punt waarop ik me besefte dat het oké was om van de kleine dingen, de kleine momenten en de kleine gebeurtenissen te genieten.

Ook besefte ik me toen pas echt dat het niet erg was om Luca en Ariana even alleen te laten. Tuurlijk het voelde niet fijn, en alles in me vertelde me om terug naar ze te gaan, maar ik moest ook leren dat het goed was om los te laten. Niet alleen de kinderen. Maar ook mijn verleden.

En dat heb ik gedaan.

Ik heb mijn verleden achter me gelaten, of dat probeer ik in ieder geval. Het gaat niet altijd even makkelijk. De ene dag ga ik met sprongen vooruit en de volgende zet ik weer 3 stappen terug. Maar zo is het leven nu eenmaal. Het is geven en nemen. En ik weet dat ik er alleen maar sterker van wordt.

En gelukkiger.

En dat is waar het om draait.

EINDE

*********************

yesss, daar ben ik weer.

En dat was, dat was het einde!

Niet getreurd, ik ga nog wat extra hoofdstukken doen. Waaronder een hoofdstuk dat zich een aantal jaren verder afspeelt, en ik ga nog wat hoofstukken doen die juist in de tijd die er tussen hoofdstuk 52 en 53 in zat.

Ik hoop dat jullie genoten hebben van dit hoofdstuk en van het boek. De Q&A plaats ik als ik dit boek helemaal klaar heb, dus als je nog vragen hebt, je kunt ze nog stellen in dat hoofdstuk.

Als laatste, voordat ik dit hoofdstuk afsluit, wil ik nog even sorry zeggen. Sorry voor de late upload. Ik voel me al een tijdje niet echt lekker. Vorige week had ik koorts en vandaag kon ik bijna niet lopen van de buikpijn -.- dus tja dat was ook weer een feest. Ik hoop dat het volgende hoofdstuk in ieder geval sneller online komt, en hier ga ik ook echt mijn best op doen.

-xxx- love yaaa