from nerd to spy

~10~

De eerste schooldag ging.... Hoe kan ik het omschrijven... Gewoonweg afschuwelijk.

Ten eerste was er vandaag nog niet echt iets wat ik zelf kon doen. Charles had me van tevoren namelijk verteld dat de eerste week voor mij juist is om een beetje onopvallend te worden, of te blijven, en zo dus eigenlijk zonder dat iemand het echt doorheeft uiteindelijk mijn werk te kunnen doen.
Je vraagt je nu waarschijnlijk af of dat gelukt is. Nou nee. Dat is niet gelukt. Die "bad boy" heeft me tijdens elke les wel een keer lastig gevallen. En nee, oke hij praatte dan misschien niet tegen me. Maar hij gooide propjes en tikte me iedere keer aan op mijn schouder. Ook kwam hij bij elke les wel te laat en moest mij ook echt iedere keer een knipoog geven...

Ten tweede heb ik mijn broer nog niet gezien. En ja ik weet dat hij hier eigenlijk niet meer op school hoort te zitten, aangezien hij twee jaar ouder is maar als hij op de lijst staat dan moet hij hier toch wel vaak komen.

En ten slotte, Nog even terugkomend op de "bad boy"dankzij hem heb ik nu ook al meisjes die me de hele tijd boos aankijken. Dat is juist niet de bedoeling! Het is de bedoeling dat ze Jane boos aankijken! Zij is de populaire van ons twee! Niet ik! Is dat nu zo moeilijk te begrijpen? Nerds zijn niet populair en willen dus ook niet te veel aandacht. Cheerleaders daarentegen wel. Ulg... stomme bad boy.

Anyway... Mijn laatste lesuur is net afgelopen en het enige wat ik nu nog moest doen was naar mijn locker gaan en mijn spullen pakken. En dat is dan ook precies wat ik ging doen. Ik versnelde mijn pas en was opgelucht toen ik eindelijk bij mijn locker was. Grappig hoe zo'n ding je blij kan maken aan het eind van de dag. Ik pakte voor de vakken waar ik huiswerk voor had uit mijn locker en de rest liet ik er gewoon in liggen. Nadat ik mijn locker dichtdeed en me omdraaide botste ik tegen iets hards aan. Ik deinsde achteruit en wreef over mijn voorhoofd.

"Ouch...." What the hell.... Waar liep ik tegenaan?! Langzaam keek ik omhoog en toen ik zag waar-, beter gezegd tegen wie, ik aanliep moest ik mijn best doen om niet met mijn ogen te gaan rollen. In plaats daarvan deed ik een stap naar achter en boog mijn hoofd.

"H-het spijt me..." Kon deze gast me niet gewoon een keer alleen laten! Is dat nu echt te veel gevraagd?! Ik deed een stap opzij en wilde langs hem heen lopen maar hij had blijkbaar hele andere ideeën.

"Er is iets aan jou dat anders is dan al die andere nerds hier op school. Ik weet niet wat, maar daar kom ik nog wel achter. En je bent trouwens ook heel anders dan de andere "normale" mensen hier op school..." Hij bekeek me van top tot teen terwijl ik mijn best deed om me zo bang mogelijk te gedragen maar toch op een manier waardoor het geloofwaardig is.

Toen ik niks zei en alleen maar "bang" om me heen keek zuchtte hij en deed een stap opzij. Zonder te twijfelen rende ik de school uit. Net voordat ik bij de deur was keek ik nog snel achterom en zag dat niet werd gevolgd. Voor de zekerheid rende ik gewoon verder, iets wat ik waarschijnlijk beter niet had kunnen doen aangezien ik opnieuw tegen iemand aan botsten.

Door de impact verloor ik mijn evenwicht en viel ik hard op de grond. Ik vloekte binnensmonds en probeerde mezelf in te houden. Nu is niet het moment..

Er werd een hand naar me uitgestoken maar zonder ook maar op te kijken stond ik zelf, mompelde een snelle sorry, en liep toen weer door.

"Oke, dan niet." hoorde ik de person mompelen. Bij het horen van deze stem bleef ik stokstijf stil staan. Ik herkende die stem. Oke, hij was misschien iets zwaarder dan de laatste keer dat ik hem hoorde maar alsnog wist ik precies van wie de stem was. Langzaam draaide ik me om en probeerde mijn emoties in bedwang te houden.

"H-het spijt me... Het w-was niet mijn bedoeling!" Ik keek naar de grond. Te bang was ik om hem aan te kijken. Ik kón hem niet aankijken. Alles zou weer terug komen. Alle fijne momenten. Alle fijne herinneringen die ik zo graag weer terug wil, maar wat niet kan. Ik kan ze niet in gevaar brengen alleen maar omdat ik zelf zo egoïstisch ben.