from nerd to spy

~27~

I used to fear dying, but I've grown wiser. No one is escaping, not a single surviver.

Instead, fear living. Of which some are deprived. Not all those breathing are truly the alive.- Jamie Levley

Toen ik die maandag eindelijk weer op school was voelde ik me opgelucht, ondanks dat ik me totaal niet op mijn plek voelde. Ik had mijn pruik weer op en was weer Nerdy Maddy. En toch voledei k me niet zo. Ik wist totaal niet meer hoe ik me moet gedragen nu Bart wist wie ik echt was.

Ik ging meteen naar mijn les toe. Tot mijn grote verbazing was ik niet de eerste die in het lokaal was. Brad, Bruce en Jane waren er ook.

"Uhm... Hey..." mompelde ik en zette mijn spullen op mijn tafel neer.

"Goh, eindelijk! Je bent laat voor jouw doen!" Jane sprong uit het raamkozijn en liep in mijn richting. Ik rolde mijn ogen.

"Probeer jij maar eens uit huis te glippen, verkleed en al, terwijl je ouders je 24/7 in de gaten houden."

"Oeeee.... Ja ik ken het! Dat is zwaar k*t. Mijn moeder heeft me maanden lang achtervolgd naar school toe." Ik keek Jane met grote ogen aan.

"Ulg... Ik haat dit... Maar dat is niet ons grootste probleem. Dat weten we allemaal wel. Ik moet vanavond weer vechten. En nu Bart weet wie ik echt ben kan dat nogal veel problemen met zich meebrengen."

"Charles wilt je vandaag spreken. Hij heeft een idee hoe we altijd kunnen weten waar je bent, dus stel dat ze je wel te pakken krijgen, dan weten we waar je bent en kunnen we je een stuk makkelijker bevrijden." Ik knikte. Dat zou wel fijn zijn. Ik zit er namelijk echt niet op te wachten om dadelijk weer 4 jaar gevangen te zitten. Een hele dag bij die verschrikkelijke gang is al afschuwelijk. Ik zou het mijn ergste vijanden niet toewensen... Alhoewel V mijn ergste vijand is... En hij is de leider van de gang... dus...

"Oke, is goed. Ik zal langskomen." zei ik.

"En er gaat ook iemand mee naar het gevecht. Natuurlijk niet echt mee, maar een van ons zal in de zaal zitten om alles in de gaten te houden." Gelukkig. Daar was ik wel heel blij mee, niet omdat ik wist dat ik Bart niet aan zou kunnen. Nee, Bart kennende zou hij niet alleen komen. Als hij me zou komen halen dan zou hij met een hele grote groep komen zodat ik geen kans zou hebben.

"Ik ga niet mee naar de wedstrijd..." hoorde ik Jane mompelen. Dat had ik al verwacht.

Sinds Jane niet meer bij een gang zit, en dus ook niet meer hoeft te vechten, wilt ze er ook niets meer mee te maken hebben. Iets wat ik aan de ene kant wel begreep. Jane is nooit een nerd geweest. Voordat ze bij de gang kwam was ze een lief meisje. Een echt meisje, die van allemaal meidendingen hield. Zoals make-up en rokjes. Ik ben nooit zo geweest. Vroeger speelde ik niet heel veel buiten. Ik las liever een boek of deed wat huiswerk. Wanneer ik wél buiten speelde, speelde ik veel liever met mijn broer. Ik had nooit echt zin in mijn buurmeisje die altijd maar met haar poppen wilde spelen. Poppen vond ik maar saai. Ik voetbalde veel liever of stoeide met mijn broer en zijn vrienden waarna ik helemaal vies thuis kwam.

"Dat hoeft ook niet. Bruce of Brad kan komen. De 2 die over blijven kunnen misschien in een auto buiten zitten om de boel daar in de gaten te houden. Misschien dat Bart uiteindelijk weg rijd, dan kunnen jullie er met een auto achteraan." Jane knikte.

"Oke, Charles zal je vanmiddag wel vertellen wie er precies in de auto blijft en wie er in de zaal gaat zitten." zei Bruce. Hij keek even op de klok en ging toen verder. "We moeten gaan, er zullen zo wel andere komen..." Jane en Brad knikte. Met z'n alle liepen ze richting de deur. Brad stopte net voordat hij de deur uit liep. Jane en Bruce waren toen al naar buiten gelopen.