from nerd to spy

~47~

Ik zat in een klein kamertje. V liep te ijsberen terwijl hij af en toe tegen iemand begon te snauwen.

"Al gevonden?" de jongen tegen wie hij het had schudde zijn hoofd.

"Nee, geen enkel spoor..." V klemde zijn kaken op elkaar en draaide zich met een ruk om naar mij.

"Speedy. Ik vraag het je nog één keer. Dit is je laatste kans om het me te vertellen. Waar. Is. Het. Joch." Ik keek hem strak aan.

"Bij Wyatt. Denk ik. Ik weet het niet zeker aangezien er in de tussentijd veel dingen veranderd kunnen zijn." Ik haalde mijn schouders op.

"En waar is die Wyatt waar je het over hebt?" Ik haalde opnieuw mijn schouders op. V keek me boos aan.

"Waar. Is HIJ?!?!"

"Weet ik niet!"

"Oke, that's it! Neem haar maar mee." Ik werd door 2 jongens vastgepakt. Ik had geen idee waar ze me mee naartoe namen.

Ik probeerde tegen te stribbelen maar wist dat het niet heel veel zou veranderen. Ik was nog steeds zwak. Ik had nog steeds niet genoeg energie om terug te vechten. Om écht terug te vechten in plaats van dit onnozele gespartel.

Ik werd meegesleept door de gangen. Plotseling bleven de jongen stil staan en deden ze een deur open. Toen ik zag wat er precies achter de deur zat werden mijn ogen groot. Ik kreeg even geen lucht meer en was in pure shock. Het duurde gelukkig niet heel lang voordat ik uit de staat was en een adrenaline boost schoot door mijn lichaam. Van spartelen ging ik over in vechten. Maar het was al te laat. Ze duwde me op de ijzeren tafel en bonden zo snel mogelijk mijn armen vast. Gefrustreerd begon ik met mijn benen te trappen, hopend dat ik in ieder geval nog iemand zou kunnen raken. Het duurde echter niet lang voordat ze mijn benen ook vast hadden gebonden.

"En nu? We moeten wachten op V toch?" Vroeg een van de jongens aan de ander.

"Jupp... Ik ga niet bij deze gekke griet wachten. Ze ligt vastgebonden en verder vind ik het helemaal mooi. We moesten haar alleen maar vastbinden en dat hebben we gedaan." Pratend liepen de gasten de kamer uit.

Ik begon aan de touwen te trekken, misschien hadden ze ze niet goed vastgemaakt en kon ik ze los trekken. Het lukte niet. Ze zaten te strak. Ik spande mijn buikspieren aan en keek naar mijn handen. Met een zucht boog ik mijn lichaam naar rechts en probeerde me zo ver te buigen dat ik mijn rechterhand misschien met mijn mond los kon maken. Met mijn ogen dicht boog ik mezelf naar rechts. Ik voelde hoe het touw steeds strakker rond mijn linker pols ging zitten maar negeerde het gevoel. Ik deed mijn ogen open en zag dat ik er bijna was. Ik probeerde mezelf een klein stukje naar beneden te schuiven zodat ik er nog net iets beter bij kon.

"Nog een... klein... stukje.." ondertussen liepen er al verschillende zweetdruppels over mijn voorhoofd.

"Hebbes!" mompelde ik. Ik begon aan het touw trekken. Na een tijdje ging hij losser zitten en kon ik mijn hand er uit trekken. Ik liet mezelf even achterover vallen en sloot mijn ogen. Ik gunde mezelf even de tijd om weer wat rustiger te worden. Ik wist dat ik niet alle tijd van de wereld had en dat ik snel weer verder moest, maar ik had het gewoon even nodig. Even een paar seconden rust.

Een minuut later ging ik weer rechtop zitten en begon mijn andere arm ook los te maken. Daarna volgde mijn voeten. Toen ook deze los waren sprong ik snel van de ijzeren tafel af. Snel keek ik de kamer rond om misschien iets te vinden om mezelf mee te verdedigen. Het was makkelijk om iets te vinden. Ook wel logisch aangezien ik in een martel kamer was. Een soortgelijke kamer als de kamer waarin V me toen der tijd heeft gebrandmerkt. En dat was waarschijnlijk opnieuw zijn bedoeling. Hij wilde me weer brandmerken. Weer een litteken geven. Nog een aandenken aan hem. Aan deze hel.