from nerd to spy

~43~

Ik werd wakker in mijn cel.

Alweer.

Het verbaasde me niet heel veel, maar ik was heel blij dat mijn plan had gewerkt. Faken dat de chip weer kapot is en mezelf dan bewusteloos knijpen. De greep had ik echt nog nooit bij mezelf gedaan, alleen bij andere dus het was nog best tricky. Maar het is gelukt! Ik heb het overleefd. En mijn tegenstander ook. Ik heb geen leven verwoest.

De deur van mijn cel ging open. V kwam samen met Bart binnen. Ik deed net alsof ik nog sliep en bleef muisstil liggen.

"Ik weet niet wat er gebeurde Bart. Maar dat ding moet er uit. Het is niet gezond en ook echt een flop. Hij werkt niet eens goed! Hij doet gewoon allemaal rare dingen met haar hoofd! Verdomme! Ik dacht dat ik eindelijk een manier had om haar onder controle te krijgen maar nee.... Al dat geld voor niets verspilt aan die flut dingen." Zei V tegen Bart.

"Ze werken wel, dus zo flut zijn ze niet. Ze zijn alleen niet stootproef. Als ze dat ook waren geweest dan waren ze echt ideaal geweest." Mompelde Bart.

"Ja, maar daar heb ik niet aan. Het moet werken, of niet. Ik heb niets aan soms. Of misschien. Het moet gewoon werken. Klaar. Geen tegenspraak."

"Zal ik dan maar aan de dokter vragen wanneer hij tijd heeft om dat ding eruit te halen?" ik hoorde geen antwoord, maar waarschijnlijk knikte V.

"Wat gaan we met haar doen?" vroeg Bart. "Wil je haar nu laten trainen?"

"Nee, als het weer net zo is geweest als vorige keer dan heeft ze haar rust nodig. Het is nogal energie vretend die angstaanvallen en ze is het ook niet gewend. Dus laat haar nog maar slapen. Mijn kleine konijntje is uitgeput. Misschien dat ik haar vanmiddag nog wat op de loopband laat lopen, maar niet te veel." Mompelde V.

Ik hoorde voetstappen en niet veel later hoorde ik de deur open en weer dicht gaan.

Meteen schoot ik rechtop en keek om me heen. Mijn kussen, of het ding wat ik een kussen moest noemen, haalde ik uit de kussensloop. Gelukkig zat er nog een sloop overheen. Toen ging ik opzoek naar iets scherps om de wond van de chip open te maken. Ik moest die chip eruit hebben voordat hun dat zouden doen... Ik zocht en zocht en uiteindelijk vond ik iets.

~

De kussensloop zat vol met bloed. Gelukkig stond er ook in mijn cel een verbanddoos. Waarschijnlijk hadden ze deze laten staan omdat ik nu zo vaak al ben flauwgevallen. Er zat nog een naald in en een heel klein beetje draad voor de hechtingen. Met een snelle beweging begon ik de wond weer dicht te hechten. Ik deed het heel snel, waardoor de hechtingen er niet uit zagen. Er zou dus sowieso een heel lelijk litteken van komen, maar dat boeide me op het moment echt niets.

V had gelukkig nog wat eten in mijn cel gezet, dit had ik echt nodig aangezien ik aardig wat bloed was verloren en dus ook wat energie. Ik at het eten snel op en ging toen op het matrasje zitten. Uren lang heb ik zitten wachten. Of zo voelde het dan in ieder geval.

Na een lange tijd ging de deur van mijn cel dan eindelijk open. Ik zat met mijn hoofd tegen de muur aangeleund en keek niet op.

"Mijn kleine konijntje..." V... Het was dus V die me kwam halen.

"Het spijt me zo erg... Maar ik ga het oplossen. Voor nu doen we het rustig aan en hoef je alleen maar op de loopband te lopen. Daarna ben je klaar en zouden we misschien nog wat tv kunnen kijken of iets anders..." Ik antwoorde niet en bleef voor me ut staren.

"Oke, kom op. We gaan even naar de trainingshal en dan zien we wel wat we daarna gaan doen." Hij pakte mijn arm en trok me voorzichtig overeind. Met een zucht liep ik achter hem aan naar de trainingshal. Hier gaan we weer...