from nerd to spy

~45~

We waren al een aantal minuten aan het lopen. De kinderen zeurde helemaal niet en maakte ook helemaal geen geluid. Het verbaasde me dat het zo makkelijk ging. Ik had verwacht dat een van de kinderen zou gaan huilen, of dat we V als heel snel tegen zouden komen. Maar geen van dit alle was waar. Het ging eigenlijk verrassend soepel.

Deur na deur trok ik open. Tot mijn verbazing en teleurstelling vond ik iedere keer helemaal niets. Ja een schoonmaakkast of een lege vergaderruimte... Maar daar had ik niet heel veel aan. Maar ja, ik mocht niet zeuren. Het had veel erger gekund. Heel veel erger. Het had bijvoorbeeld ook een volle vergaderruimte kunnen zijn. Of misschien een trainingshal, of een rustruimte voor de bewakers. Je weet het maar nooit. Ik beende aardig door. Af en toe keek ik achterom om te zien of de kinderen me nog bij konden houden en daar leken ze tot nu toe geen problemen mee te hebben. Nouja dat was natuurlijk tot het moment dat ik voetstappen hoorde. En deze voetstappen waren niet van de kinderen. Ik rende naar de hoek toe en keek voorzichtig langs de muur. In de andere gang zag ik een groep mannen. V liep voorop met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht.

"Sh*t..." Ik draaide me om en begon te rennen.

"Om draaien en rennen. Ze zijn er bijna." Ik pakte nog een van de kleinere kinderen op en begon te rennen. Het meisje deed precies hetzelfde waardoor we nu beide met 2 kinderen in onze armen rende. Hierdoor waren we dus nog maar met z'n drieën aan het rennen. Ik wist dat we het niet lang gingen volhouden. Binnen no-time zouden ze ontdekken dat we voor ze liepen. En wanneer ze dat door zouden hebben zou het niet lang meer duren voordat ze ons te pakken zouden hebben.

"Kom op.... Nog even...." Mompelde ik.

Ik hoorde nu nog meer voetstappen... Ik begon binnensmonds te vloeken toen ik een groep de hoek om zag komen. En nee ze liepen niet achter ons, maar voor ons. Ik stopte abrupt en keek wild om me heen. Er waren geen deuren... Helemaal niets om ons in te verbergen... We zaten in de val. De groep kwam op ons afgelopen terwijl ik de kinderen stevig tegen me aan drukte. Ik durfde niet op te kijken.

"Vanessa?" Bij het horen van deze stem keek ik wel op. Ik ademde opgelucht.

"Jullie zijn er..." mompelde ik. Op dat moment kwam ook de groep van V de hoek op gelopen. Hij stopte abrupt toen hij mij zag.

"Speedy. Wat doe je uit je cel." Ik keek hem strak aan maar zei niets. Zijn blik week naar het jochie dat ik in mijn armen had.

"Ah, zo te zien heb je de baby van Rosalynn ontmoet. Beeldschoon kind, niet waar? Jammer dat ze het zelf niet zou kunnen zien opgroeien." Woede borrelde in me op.

"Ik ben blij dat ze niet hoeft te zien hoe jij haar zoon mishandeld. Alhoewel ik niet blij ben dat het kind het heeft overleefd. Als hij dood was geweest zat hij niet in deze hel opgesloten." Ik keek hem strak aan. "Iedereen hier had beter dood kunnen zijn, dan hadden we dit niet meegemaakt. Dan hadden we geen bloed aan onze handen gehad."

V keek me strak aan. Ik lette heel goed op hem. Hij was heel sluw op dit soort momenten. Ik zag zijn pink een beetje bewegen en wist meteen al dat dit zijn signaal zou zijn. En inderdaad. Zijn mannen liepen naar voren. Ik draaide me met een ruk om.

"Brad! Haal die kinderen hier weg!" gilde ik. Ik duwde het oudste kind dat ik in mijn armen had in zijn armen. Jane liep heel voorzichtig naar het meisje. Voorzichtig pakte ze een van de kinderen over en begeleide haar en het kind dat gewoon op de grond liep weg van V. Bruce kwam naar me toe gelopen om het kleine jochie van me over te pakken. Op dat moment werd ik aan mijn rechterarm naar achter getrokken. Gelukkig had ik het jochie met mijn linkerarm stevig vast. Ik struikelde achteruit en voelde al snel een pistool tegen mijn slaap aan. Iedereen bleef stil staan. Gelukkig waren Brad, Jane en de kinderen de hoek al om en konden ze me niet zien.

"V.... Laat het jochie gaan. Je wilt mij hebben. Laat. Hem. Gaan." Ik hoorde hem grinniken.

"Ach maar mijn kleine Speedy toch... Je snapt toch ook wel dat ik hem niet kan laten gaan. Niet nu jij me eigenlijk laat zien dat hij het enige is wat je kan breken." Ik kneep mijn ogen dicht. Ademde diep in en deed toen mijn ogen weer open. Tussen de groep met mensen van Charles zag ik Wyatt staan. Wat deed hij hier nu weer? Hij hoorde niet bij het team. Hij was geen spion...

Met een ruk trok ik mijn rechter arm los en gaf V een stoot met mijn elle boog. Mijn elle boog kwam hard tegen zijn neus aan.

"f*ck!" schreeuwde V. Ik zette meteen weer een paar stappen in de richting van de groep met spion en liep naar Wyatt.

"Waar is Bruce?" vroeg ik.

"Achter de groep met kinderen aan. Om ze meer bescherming te bieden." Ik knikte. Gelukkig. Als de kinderen het zouden overleven dan was ik in ieder geval blij.

Samen met Wyatt rende ik door de gangen. Het jochie had ik stevig tegen me aangedrukt. De groep van Charles bleven achter om ons te verdedigen. Adrenaline stroomde door heel mijn lichaam heen. Et duurde niet heel lang voor ik alweer voetstappen achter ons hoorde.

"Weet jij waar de uitgang is?" vroeg ik aan Wyatt terwijl ik bleef rennen.

"Uhm... Niet helemaal. We moeten de uitgang gewoon zoeken of een van hun mensen te pakken krijgen en het antwoord van hun krijgen." Ik struikelde over mijn eigen voeten heen. Gelukkig viel ik niet op de grond en kon ik overeind blijven.

"WAT? Je weet niet waar de uitgang is? Hoe komen we hier dan uit? Moeten we al die tijd blijven rennen? Dat kan ik niet... Ik... Dat houd ik niet uit." Ik voelde nu al at ik moe werd. Ik had al 2, of misschien wel 3 dagen, bijna niets gegeten. Heb daarnaast ook nog bloed verloren. Door al deze factoren moest ik het rustig aandoen en niet onnodig mijn energie verbruiken. Anders val ik neer.

En dus moest ik iets verzinnen.

En dat deed ik.

Ik stopte met rennen en bleef stil staan. Wyatt keek me verbaasd aan.

"Vanes, we moeten gaan." Ik knikte.

"Jij moet gaan. En je moet me beloven dat je hem beschermt en er alles aan doet om hem te redden." Wyatt schudde zijn hoofd.

"Nee, ik bescherm jullie wel. Jij gaat rennen en ik blijf hier om te vechten." Ik glimlachte.

"Dat gaat niet. Ik kan niet rennen, niet lang meer in ieder geval. Jij kan wel rennen. En V wilt mij. Dus als ik het niet red dan zal hij jullie waarschijnlijk laten gaan..." Hij keek me aan.

"Vanes, we zijn hier gekomen om jou te redden. En dat gaan we dan ook doen." Ik knikte.

"Oke, maar wat ik belangrijker vind is dat jullie dit kleine mannetje redden. Ik heb beloofd aan iemand dat ik hem zou redden, dat ik voor hem zou zorgen. En die belofte heb ik gebroken... En nu moet ik het doen. Ik moet hem redden. Jullie moeten hem redden. Wat er met mij gebeurd boeit me niets, als jullie hem en die andere kinderen maar redden dan ben ik blij. Dan ben ik gelukkig." Ik keek Wyatt aan. '

"Alsjeblieft..." smeekte ik hem. Wetend dat we niet heel veel tijd meer hadden.

"Oke... Maar alsjeblieft. Beloof me dat je voorzichtig doet." Hij pakte het jochie van me over. Ik glimlachte en knikte. Voordat hij zich omdraaide zette ik voorzichtig een stap in zijn richting en gaf hem een knuffel.

"Doe voorzichtig, alsjeblieft." Hij knikte.

"Jij ook." Hij trok het jochie stevig tegen zich aan en begon te rennen. Ik draaide me met een zucht om en ademde diep in.

Here we go again...

************************

Hey Fighters!

Hier weer een nieuw hoofdstuk. Hopelijk vonden jullie het een leuk hoofdstuk!

-xxx- love yaa