from nerd to spy

~31~

Dagen gingen voorbij. Deze dagen veranderde in weken en de weken veranderde in maanden.

En al die tijd heb ik in spanning lopen afwachten. Ik wist dat het ging gebeuren. Ik wist dat hij wist waar ik nu was.

Maar na een paar maanden heb ik nog steeds helemaal niets gehoord. Of gezien.

Ik was ook alweer helemaal opgeknapt na het hele incident met V en de andere. Ik was ondertussen ook alweer thuis en Charles had ervoor gezorgd dat er een safe room in het huis was waarvan alleen wij het bestaan wisten. Mijn ouders en broer wisten ook niet waar het was en mijn zusje al helemaal niet.

Geïrriteerd liep ik naar buiten met een beker met koffie in mijn hand. Normaal houd ik niet heel erg van koffie maar ik had het nu echt nodig. Ik voelde me dood op en zag er uit als een zombie. Niet dat het veel uitmaakte aangezien ik toch als een nerd naar school toe moest. De andere leerlingen zullen waarschijnlijk verwachten dat ik heel de nacht heb door geleerd. Iets wat totaal niet het geval is. Het enige wat er aan klopt is dat ik amper heb geslapen, maar dat komt niet omdat ik heb geleerd. Nee, de laatste paar maanden kan ik gewoon bijna niet slapen. Dit komt allemaal door V. Bij het kleine geluidje wordt ik wakker omdat het V kan zijn die me opnieuw wilt ontvoeren. En als hij het zelf niet is dan kan Bart het zijn of een ander gang lid.

Er werd getoeterd.

Ik schrok op en keek voor me uit. Carter wenkte me en gooide de deur aan de passagierskant alvast voor me op.

"Wat was dat nu weer?" vroeg hij fronsend.

Ik haalde mijn schouders op. "Gewoon... Ik zat even diep in gedachten." zei ik terwijl ik instapte.

"Oke... Nouja als je ergens over wil praten dan weet je waar je me kunt vinden. En twijfel niet. Kom meteen naar me toe."

"Mmm.." Ik luisterde niet echt meer en leunde met mijn hoofd tegen het raam van de auto aan. Onderweg naar school moesten we over een weg waar aan de zijkanten veel struiken en een paar bomen stonden. Er stond een figuur tussen de struiken. Mijn hele lichaam verstijfde. Dit was het moment... Ik knipperde met mijn ogen en opeens was het figuur verdwenen. Ik dacht dat het wel oké met me ging, maar nu weet ik dat zo net niet meer. De hele weg bleef ik uit het raam kijken, hopend dat er een teken kwam dat ik toch nog helemaal gek aan het worden was.

"Vanessa!" Ik schrok op en draaide mijn hoofd naar links om Carter aan te kijken.

"Wat? Je hoeft niet zo te schreeuwen! Ik zit verdomme naast je!"

"Vanes, ik heb je naam al 5 keer gezegd. We staan hier nu al bijna 5 minuten..." Ik knipperde. Dat kan niet. Ik ben nooit zo onoplettend. Als iemand mijn naam alleen al fluistert dan hoor ik het al! Carter zal zich wel hebben vergist... Dat moet wel.

"Ik begin me echt een beetje zorgen om je te maken Vanes..." Ik keek Carter aan.

"Maak je nu maar geen zorgen om mij. Het komt wel goed, ik ben gewoon een beetje nerveus... Het duurt gewoon veel te lang en ik word er gek van." hij keek me onderzoekend aan. Langzaam knikte hij. Ik glimlachte.

"Oke, dan ga ik maar..." ik drukte mijn gordel los en deed de deur open. Met mijn rugzak over één schouder heen liep ik naar de ingang van de school. Snel pakte ik mijn boeken uit mijn locker en liep naar mijn eerste les.

Geschiedenis... Jippie..

Ik was natuurlijk weer de eerste in de klas, de andere komen negen van de tien keer net voordat de tweede bel gaat. En natuurlijk komt de andere 10% gewoon te laat binnen. Ik pakte dus maar een boek uit mijn tas en begon te lezen. Zo nu en dan betrapte ik mezelf erop dat ik even uit het raam gluurde, op zoek naar iemand die me aan het bespieden was. Ik schudde dan mijn hoofd en ging snel weer verder met lezen.

De tweede bel ging en de klas was nu al aardig vol. Er miste nog een paar mensen maar dit verbaasde niemand. Dit waren de mensen die altijd te laat waren, waaronder Wyatt. De docent begon met de les en vertelde wat we allemaal gingen doen. De deur ging open en Wyatt kwam binnen gelopen. Hij grijnsde naar de docent en gaf haar een knipoog. Ik rolde mijn ogen en bleef naar het bord kijken. Het verbaasde me niets toen Wyatt naast me ging zitten. Wat me wel verbaasde was dat hij zijn arm om mijn schouder sloeg. Ik fronste en keek hem aan.

"Wat denk je dat je aan het doen bent?!" fluisterde ik. Wyatt keek me met een grijns aan.

"Ik ben aan het opletten, of was totdat jij er doorheen praatte." Ik kneep mijn ogen dicht en ademde diep in.

1...2...3...4...5...6...7...8..9... 1-

"Nou? Krijg ik nog een r- au!" Ik had hem in zijn arm gebeten.

"Heb je me nu gebeten?" En nu kneep ik hem hard in zijn arm.

"Au!"

"Nouja je voelt de pijn, dus je slaapt niet. Dan kan je ook tot de conclusie komen dat ik je inderdaad heb gebeten. Nu ik dat gezegd heb... Hal je arm van me af en stop met praten!" fluisterde ik.

"Jij begon met praten..." mompelde Wyatt terwijl hij zijn arm van me af haalde.

De les leek wel uren te duren. De docent bleef de hele les maar kletsen over van alles en nog wat... Het was behoorlijk vervelend en saai.

Toen de bel eindelijk ging gooide ik mijn spullen in mijn rugzak, gooide de rugzak weer over mijn schouder en liep door naar de volgende les.

~

Toen het eindelijk pauze was ging ik buiten zitten. In de kantine was het veel te druk. Ik pakte mijn boek weer uit mijn tas en ging er weer uit lezen terwijl ik ook wat aan het eten was. Af en toe hoorde ik geritsel inn de struiken. Ik stopte dan met lezen en keek om me heen. Niemand.

"Hey!" ik schok zo erg waardoor mijn kont een paar centimeter van de grond af kwam.

"Wyatt! Jij idioot! Je liet me schikken!" Ik gaf hem een harde klap tegen zijn arm aan.

"Waarom ben je zo jumpy vandaag?" Wyatt ging naast me zitten. Ik keek hem aan.

"Waar heb je het over? Jumpy? Dat ben ik helemaal niet! Jij bent jumpy!" Wyatt rolde zijn ogen.

"Oke, vertel het dan maar niet." Hij sloeg zijn benen over elkaar en staarde voor zich uit. Ik ging ondertussen gewoon verder met het lezen van mijn boek. Na een tijdje betrapte ik mezelf er weer op dat ik nerveus om me heen keek. Vooral wanneer ik geritsel vanuit de struiken hoorde of wanneer ik een takje hoorde breken. Ik legde mijn boek naar en keek naar de struiken.

"Wat is er Vanes?"fluisterde Wyatt.

"Er is daar iets... Ik hoorde geritsel..." Wyatt stond op en liep naar de struiken. Na een tijdje kwam hij weer terug. "Er is daar niets... Het was waarschijnlijk gewoon de wind."

Ik schudde mijn hoofd. Wyatt pakte mijn hoofd tussen zijn handen.

"Vanes, het was de wind. Niets anders. En ook als het iemand was, ik ben hier om je te beschermen. Mijn kleine nerd." Ik keek Wyatt aan en ontspande me een beetje.

"Ik heb geen bescherming nodig..." mompelde ik terwijl ik mijn armen over elkaar heen sloeg.

"Dat weet ik, maar toch doe ik het." Hij boog voorover en gaf me snel een kus op mijn voorhoofd.

"En dat zal ik ook voor altijd blijven doen, of je nu wilt of niet. Gewoon om je te irriteren."

Langzaam gin hij staan en liep in de richting van de ingang van de school. Ik volgde hem met mijn open en zag dat Bruce naar buiten kwam gelopen. Hij was nu dus mijn oppas...

Dit gaat nog een lange dag worden. En heel de dag zal ik gevolgd worden. Sowieso door Brad, Bruce, Jane en Wyatt. Maar misschien ook nog wel door andere mensen...

******************************

GELUKKIG NIEUWJAAR!!!!!!

misschien iets later dan dat ik beloofd had, maar hij is er! Het nieuwe hoofdstuk.

Omdat het nu 2017 is zit ik een beetje na te denken over een winactie. Ik heb nog niet besloten wat de winactie wordt maar dit horen jullie vanzelf wel.

Ik hoop dat jullie het hoofdstuk leuk vonden!

-xxx- love yaaaa