from nerd to spy

~7~

"Grow stronger from the pain, don't let it destroy you."

~hoofdstuk7~

Toen er geklopt werd op de deur van de fitness ruimte zei ik helemaal niets. Ik bleef alleen maar stil staan.

"Uhm... mogen we binnen komen?" hoorde ik Blake zeggen. Ik zuchtte.

"Ja... Alleen niet te dichtbij." Ik hoorde de voetstappen in mijn richting komen. Ik zat op de grond bij de kapotte boksbal en was al begonnen met opruimen. Mijn rug had ik naar Blake en Brad toegekeerd, waardoor de ze de littekens op mijn buik niet konden zien. Ik was daar wel blij mee want nu kon ik me tenminste een beetje voorbereiden.

Op mijn buik had ik namelijk een van mijn ergste littekens. Het litteken had ik gekregen doordat V me daar met heet ijzer had gebrand. Het litteken zag er best slecht en pijnlijk uit, en geloof me dat was het toen der tijd ook. Nu heb ik er gelukkig geen last meer van, maar ik kan me nog heel erg goed herinneren hoe het voelde...

*Flashback*

Ik werd langzaam wakker en wilde me op mijn zij rollen, maar merkte dat dit niet kon. Er was iets verkeerd, ik was nog niet wakker geroepen.... Ik deed mijn ogen open en wilde opstaan maar ook dit lukte niet doordat mijn handen en voeten waren vastgebonden. Ik begon heen en weer te bewegen, in de hoop dat ik los kwam. Dit gebeurde echter niet...

Na een tijdje, geen idee hoelang het had geduurd, ging de deur open.

"Zozo, is de schone slaapster eindelijk wakker?" Ik voelde de angst toenemen en mijn ademhaling was nu sneller dan eerst.

"Je bent gister heel stout geweest, Speedy... Daar ben ik niet blij mee, en nu verdien je straf." Er verscheen een misselijk makende lach op zijn gezicht. Ik slikte diep en probeerde de tranen uit mijn ogen weg te knipperen.

"Uh uh uh, geen emotie's." zei V.

Opeens voelde ik iets rond mijn nek. Ik keek op en zag dat het een riem was. Ik begon heen een weer te bewegen om er aan te ontsnappen, maar wist van tevoren al dat dit helemaal geen zin zou hebben. Nadat de riem rond mijn nek aardig strak was aangetrokken, maar niet strak genoeg om mijn luchtpijp af te sluiten, voelde ik dat er nog een riem net onder mijn borsten werd aangespannen, en daarna nog een bij mijn heupen en mijn knieën. Ik deed mijn best om zo rust mogelijk te blijven, iets waar ik totaal in faalde maarja...

Een paar minuten later kwam er nog iemand de kamer in gelopen.

"Mmm... Dit zal misschien een heel klein beetje gaan branden, zie het maar als je straf." nadat V dit had gezegd hoorde ik dat hij naar de deur van de kamer liep.

"Doe het maar." zei hij net voordat hij helemaal weg liep.

"Het spijt..." hoorde ik een zware stem zeggen, net voordat er iets op mijn buik werd geplaatst waardoor ik zo'n intense pijn voelde dat ik mijn longen uit mijn lijf begon te gillen.

*eind flashback*

"Vanessa? Gaat het wel?" Vroeg Blake bezorgd. Ik fronste.

"Ja, ja het gaat." Antwoordde ik. Ik had geen idee waarom hij dat vroeg.

"M-maar een paar seconden geleden was je nog aan het huilen en stond je te trillen?" Zijn stem klonk verwart.

Huilen? Ik huil niet... Dat heb ik al jaren niet meer gedaan, dus dan zal ik het nu ook zeker niet doen. Toch?

Ik voelde met mijn hand aan mijn wang en kwam tot de conclusie dat die inderdaad nat waren, en dat betekende dus dat hij gelijk had. Blijkbaar heb ik tijdens die flashback een breakdown gehad. En dat is iets wat nooit had mogen gebeuren. Nooit.