from nerd to spy

~48~

Rook.... Zwarte rook wolken.

Het deed me denken aan de eerste keer dat ik ontsnapte. Het moment waarop ik Jane en Charles leerde kennen. Het moment dat ik mijn vrijheid tegemoet ging, niet wetend dat ik daardoor mijn familie weer zou gaan zien. Niet wetend dat ik met mijn ex-beste vrienden moest samenwerken. En niet wetend dat ik zo'n grote groep mensen moest gaan vertrouwen. Want ja, ik besefte me nu pas echt goed dat ik ze inderdaad een beetje ben gaan vertrouwen. Nog niet helemaal voor 100% maar de eerste stap is er.

Ik keek voor me uit naar de zwarte wolk die door de gangen heen zweefde. Gek genoeg was ik er niet bang voor. Ik was niet bang om er dood door te gaan. Niet bang om hier achter te blijven. Ik was niet bang om levend te verbranden... Dan kon ik mezelf misschien alvast voorbereiden voor de echte hel. Aangezien ik toch niet in de hemel terecht kom. Ik heb mensen pijn gedaan, zelfs vermoord! Zulke mensen kommen niet in de hemel terecht. Als de hemel bestaat...

Ik ben niet gelovig maar toch geloof, of eigenlijk is het eerder dat ik het hoop, ik dat er een hemel is. Of in ieder geval iets na de dood... Ook al zou ik er zelf helemaal niets aan hebben...

"Schiet op! Wil je hier dood gaan ofzo?!" schreeuwde V. Ik wilde iets terug roepen maar ademde alleen maar rook in. Ik begon te hoesten en struikelde over mijn eigen voeten heen. Ik viel op de grond en moest opnieuw hoesten. Het voelde heel vervelend. Alsof mijn keel van schuurpapier was gemaakt.

"Sta verdomme op! Speedy!" Ik bleef doorhoesten. Maar probeerde toch om op te staan. Ik moest het wel proberen. Ik mocht dan wel niet bang zijn om dood te gaan, maar dat zou niet betekenen dat ik niet vechtend ten onder zou gaan. Ik ben tenslotte een vechter. Mijn hele leven lang al. En dat zou ik dus voor altijd blijven. Ook op het moment dat ik dood zou gaan.

Ik duwde mezelf overeind. Of dat was eigenlijk het uiteindelijke doel. Halverwege viel ik weer om en kreeg ik weer een hoestaanval. Keer op keer probeerde ik weer om op te staan. Maar ik kwam steeds niet verder dan mijn rechtervoet op de grond. Het moment dat ik helemaal rechtop wilde gaan staan was ook het moment dat ik weer heel hard begon te hoesten en weer omviel.

"I-ik kan niet meer!" piepte ik. Meteen nadat ik dat had gezegd begon ik weer te hoesten. V bleek er nog niet zo extreem veel last van te hebben. Van al die rook.

"We zijn er bijna. We zijn bijna bij de uitgang. Nog even volhouden klein konijntje. Alsjeblieft. I-ik kan je niet opnieuw kwijtraken."

Opnieuw...

Zou het niet komisch zijn als ik nu wel dood ga in een brand? De eerste keer is het niet gelukt, dus nu proberen ze het maar nog een keer. Geen idee, wie die ze precies is. Misschien is het god, misschien is het het lot. Of misschien wel karma of de duivel. Ik weet het niet.... Het boeit me eigenlijk ook niet echt. Het punt is dat ze me willen hebben. Ze willen me dood hebben

Ik voelde hoe V mijn armen vastpakte en me half mee begon te slepen. Ik wist dat hij ook zwakker was. Door alle rook die hij had ingeademd. V probeerde zo laag mogelijk te blijven om er zo voor te zorgen dat we beide zo min mogelijk rook zouden inademen, maar ik wist dat het voor mij al te laat was. Ik voelde mijn ogen zwaar worden terwijl mijn longen in brand leken te staan.

Het duurde ook niet heel lang meer voordat alles zwart voor mijn ogen werd.

***************************

Yess

sneller dan ik had verwacht een nieuw hoofdstuk!!

Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden, ondanks de cliffhanger ( alweer, #sorrynotsorry)

-xxx- love yaaaa