from nerd to spy

~26~

Met een diepe zucht zet ik mijn koffer neer op de grond. Het was raar om thuis te zijn. Echt thuis deze keer. Ik voelde me totaal niet op mijn gemak. Ik had verwacht dat het een stuk makkelijk zou zijn, die verandering. Maar niet dus.

Ik moest wennen aan het huis, aan de aandacht die ik van iedereen kreeg... En mijn uiterlijk. Ik zag er nu natuurlijk weer normaal uit. Doordat je de uitgroei van mijn haar al een tijdje kon zien heb ik een tijdje met een pruik opgelopen. Nu is de kleur er helemaal uit en heb ik eindelijk mijn eigen haarkleur weer terug. En toch was het weer heel erg wennen, niet op een vervelende manier hoor. Iedere keer als ik in de spiegel kijk verwacht ik alleen de zwarte kleur en niet de bruine.

De aandacht die ik van iedereen kreeg was wel iets wat ik liever niet had. Tuurlijk ik was blij dat ik weer bij mijn ouders was, maar door de jaren heen heb ik mezelf helemaal afgesloten van andere mensen, je zult je dan misschien wel kunnen voorstellen hoe het voelt als mensen om de zoveel tijd jouw persoonlijke ruimte instappen om je een knuffel of een kus op je voorhoofd te geven. Vanmorgen kreeg ik dan ook bijna een paniekaanval toen ze dat voor het eerst deden. Carter had er voor gezorgd dat pap, mam en Ariana allemaal thuis waren.

Flashback

Nerveus frunnikte ik aan de onderkant van mijn trui. Ik zat in de auto van Carter en we waren onderweg naar het huis van mijn ouders. Ze wisten nog niet dat ik er aan kwam. Heck, ze wisten nog niet eens dat ik nog leefde! Wie weet hoe ze zullen reageren!

We reden de straat in waar mijn ouders woonde.

"Oke, stop! Ik kan dit niet!" Ik klampte me vast aan de autodeur.

Carter schrok zich rot en ging vol op de rem.

"What the hell?!?! We hadden dood kunnen gaan Vanes!" Hij ademde een paar keer diep ik. Ondertussen drukte ik op het knopje van mijn gordel en wilde uitstappen.

"Nee. Je blijft gewoon in de auto zitten en we gaan naar onze ouders toe." Carter vergrendelde de deur zodat ik er niet uit kon komen.

"Waarom wil je niet meer?" vroeg Carter nu een stuk rustiger.

"Wat als ze teleurgesteld zijn? Ik ben niet meer zo als vroeger... De brave nerd die alles deed wat mensen van haar verwachtte..." fluisterde ik zachtjes en keek naar mijn handen.

Carter zuchtte en pakte mijn handen vast.

"Vanes, kijk me aan..." voorzichtig keek ik hem aan. "Ze zullen niet teleurgesteld zijn... Ze zullen blij zijn dat ze je terug hebben. het zal ze helemaal niets boeien dat je bent veranderd. Ze hebben hun kleine meisje weer terug, iets wat ze jaren geleden al hebben opgegeven. Ze dachten dat ze je nooit meer terug zouden krijgen Vanes, ze zullen dus dolgelukkig zijn dat ze je terug hebben, hun kleine meisje."

Ik gaf een knikje en Carter startte de auto weer. Het duurde niet lang voordat hij de auto parkeerde en uitstapte.

Carter liep voor me uit naar de voordeur en deed deze alvast open. Ik liep achter hem aan en deed de voordeur zachtjes achter me dicht. Ik liep achter Carter de woonkamer in en zag daar mijn ouders aan de eettafel zitten. Ariana, mijn zusje, zat op de bank en keek naar de tv.

Carter kuchte en kreeg meteen van iedereen de aandacht. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik mijn ouders aankeek.

"Mam... Pap... Ik heb iemand meegenomen..."

Mijn moeder stond voorzichtig op.

"Vanessa?" Ik knikte terwijl de tranen over mijn wangen stroomde.

"Oh mijn kleine meisje!" ze rende naar me toe en sloeg haar armen om me heen. Ik raakte in paniek. Alles schreeuwde dat dit niet goed was, dat het niet veilig was om door andere aangeraakt te worden. Door aanraking komt pijn. Ik dwong mezelf om rustig te blijven. Dit is mijn moeder!

"We hebben je zo erg gemist! I-ik dacht dat je dood was! Dat ik je nooit meer zou zien, mijn kleine meisje!" Ze was aan het snikken. Mijn vader zat nog steeds aan de tafel en keek met 2 grote ogen toe hoe mijn moeder en ik beide aan het huilen waren. Toen mijn moeder me los had gelaten en zei dat ze iets te drinken ging pakken voor ons allemaal stond mijn vader pas op. Ook hij had tranen in zijn ogen.

"Je bent het echt... Mijn prinsesje is weer terug..."

"Ja... Ik ben terug..." fluisterde ik zachtjes.

einde Flashback

Na duizenden vragen van mijn ouders en nog veel meer leugens van mijn kant werd ik eindelijk even met rust gelaten. Ik was blij om weer bij mijn ouders te zijn, maar ook heel bang. Bang dat ze ook betrokken zouden raken in mijn rotzooi. Daarnaast voelde ik me ook opgesloten. Wat ik ook deed, ik had altijd ogen op me. Als het niet mijn moeder was dan was het mijn vader wel en als het mijn vader niet was dat was het wel Carter of Ariana... En ze bedoelen het allemaal goed maar ik ben hier niet aan gewend. Niet meer inn ieder geval. Bij V werd ik natuurlijk ook overal en altijd in de gaten gehouden. Het laatste jaar was dit alleen niet zo en kon ik staan en gaan waar ik wilde. Of nouja bijna dan. En nu wordt ik weer helemaal in de gaten gehouden...

Ik mocht niet meer alleen naar buiten, omdat ze bang waren dat ik weer werd meegenomen. Ik mocht niet eens alleen in de tuin zitten! Ik had nooit verwacht dat ik dit zou zeggen maar ik zou blij zijn als ik weer op school zou zijn... Even rust... Dan kan ik even alles op een rijtje zetten. Alles even verwerken. Want als ik dat niet kan doen dan ontplof ik. Dan slaan alle stoppen door...

**********************

Hey Fighters!

Weer een nieuw hoofdstuk!

Ik hoop dat jullie hem leuk vonden!

-xxx- love yaa