from nerd to spy

~28~

"Ik heb geen idee waar je het over hebt."  zei ik en draaide me meteen om.

"Ik heb het gesprek gehoord. En het zag er niet naar uit alsof Bart een leugen vertelde. Dat kon ik ook aan jouw reactie wel zien." Ik bleef stil staan.

"Oke... Je hebt me door, gefeliciteerd."

"En ik weet nu ook dat je niet Madison heet. Maar iets van Vanes, dus ik gok op Vanessa." Ik sloot mijn ogen en ademde diep in.

"Dat is dus een ja. Dat betekend ook dat jij het meisje bent waar V helemaal gek op is. En dat betekend weer dat ik er voor moet zorgen dat V je niet te pakken krijgt. Hij kan een meisje zoals jij helemaal vergiepen." Ik grinnikte.

"Vergiepen? En jij denkt dat ik nog niet vergiept ben? Dan heb je het mooi mis. Dat heeft hij jaren geleden namelijk al gedaan." Langzaam draaide ik me om. Ik keek Wyatt aan. Hij keek me met grote ogen aan.

"Dus jij bent dé Speedy waar V het altijd over had? Hij zei dat je dood was. H-hoe? Hoe kan het zo zijn dat je nog leeft?" Ik grijnsde nu.

"Ik was hem te slim af. Iets waar hij totaal niet tegen kan, dus waarschijnlijk zit hij nu als een tweejarige de hele boel bij elkaar te schreeuwen." Ik kon mezelf niet bedwingen en begon te lachen.

"Je weet hoe gevaarlijk hij is hè? Hij zou je zo kunnen vermoorden." mompelde Wyatt.

"Oh maar dat doet hij niet. Hij heeft mij levend nodig. En daarnaast, ik ben niet bang voor hem. Je zou eens moeten weten hoe gevaarlijk ik ben." Ik keek hem met een schuin hoofd aan.

 "Nou, ik heb je net anders wel moeten redden."

"Ja en normaal hoeft dat niet. Als het niet zo onverwacht had geweest dan had ik ze makkelijk beide aangekund. Normaal red ik mezelf wel, daar heb ik jou en niemand anders bij nodig."

"Je kan dit niet aan. Je kan niet altijd klaar zijn voor een aanval. Zo kan een mens niet leven, ook jij niet. Het is niet erg als mensen je helpen, iedereen heeft dat nodig. Je kan niet helemaal in je eentje de hele wereld aan. "

"Hij heeft gelijk." klonk er van achter mij vandaan. Ik draaide me om en zag Brad staan.

"Tuurlijk heeft hij gelijk, ik zal er aan denken wanneer ik iemand heb gevonden die ik voor 100% kan vertrouwen. Nu back to the topic. Wat gaan we met hun doen?" Ik wees naar Bart en de andere gast die op de grond lag.

"Laat ze maar liggen. Ik zag ze uit de auto stappen, heb meteen een chip onder de auto gedaan zodat we ze kunnen volgen. Wanneer ze in die auto stappen en wegrijden kunnen wij ze zo volgen." Ik fronste.

"Dat lijkt me niet verstandig... Dat klinkt veel te makkelijk... Meestal hebben zij ook een plan B."

"Je moet niet altijd te ver doordenken Vanes, niet alles gaat zo moeilijk soms kan het ook makkelijk gaan." Ik klemde mijn kaken op elkaar.

"Ja, en soms kan het eenmaal alleen op de moeilijke manier." Hij rolde zijn ogen.

"Ja soms, maar vandaag is dat dus niet zo. Dus pak je spullen zodat we kunnen gaan." Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, haalde diep in en draaide me om. Ik had een naar gevoel in mijn buik en nee dat kwam niet doordat ik ongesteld was of zoiets. Het was gewoon puur een teken dat mijn lichaam me een teken wilde geven om dit niet te doen. Alle alarmbellen gingen ook meteen in mijn hoofd af. Maar wat kan ik er precies aan doen? Helemaal niet. Ik kan ze moeilijk zelf meenemen wanneer ik geen auto heb, en daarnaast kost het veel te veel tijd. Eer ik de eerste in de auto heb getild is de ander waarschijnlijk weer wakker.

Ik had mijn spullen vast en liep zo langzaam als ik kon terug naar Brad en Wyatt.

"Schiet eens op Vanes! Straks worden ze weer wakker!" Brad keek geïrriteerd naar me. Ik rolde mijn ogen en begon iets harder te lopen.