from nerd to spy

~44~

Het leek wel een doolhof en volgens mij liep ik alleen maar rondjes. Keer op keer zag ik weer dezelfde deuren en dezelfde muren. Nooit een verschil. Het irriteerde me. Ik durfde ook niet l te veel deuren te openen aangezien ik niet wist wat er achter elke deur zat. Elke deur was hetzelfde dus V zou ook achter één van de deuren kunnen zitten. Plotseling hoorde ik voetstappen. Scheldend rende ik naar een deur toe en waagde het erop. Met een ruk trok ik de deur open en liep snel naar binnen. Toen ik zag wat er binnen was schrok ik me rot. Kooien... En in die kooien zaten kinderen...

Ik wist dat ze dit met kinderen deden. Ik wist ook dat dit met mijn eigen kind had kunnen gebeuren. Vaak is het namelijk zo dat de vechters worden verkracht. Iets waar ik maar al te goed het bestaan van kende. V heeft het zelf ook bij mij gedaan. Gelukkig ben ik niet zwanger geworden. En gelukkig heeft hij het ook maar 1 keer bij mij gedaan. Ik ben er nog makkelijk mee weg gekomen.

Sommige vechters worden dagelijks verkracht. En sommige worden ook zwanger. Meestal gebeurd het met vechters die geblesseerd zijn en niet verder kunnen vechten. Ze hebben er dus eigenlijk niets meer aan en willen dus kinderen van deze vechters, in de hoop dat deze kinderen ook goed zouden kunnen vechten. Vechters die wel gewoon kunnen vechten willen ze niet zwanger hebben. Als dat wel gebeurd dan vermoorden ze het kind zodat de vechter gewoon door kan vechten.

2,5 jaar geleden sliep ik niet alleen in een cel. Nee, ik had een celmaatje. Na een half jaar in de gang dachten ze dat ik het wel aankon om bij iemand anders in de cel te zitten. Iemand die zwakker was en nergens tegen in opstand kwam. Dat zou mij ook rustiger maken, dat dachten ze dan. Maar niets bleek minder waar. Mijn celmaatje was bij lange na niet zo'n goede vechter als dat ik was. Ze had er gewoon de instelling niet voor. Ze was veel te lief, veel te onschuldig. Ze wilde niemand pijn doen, ook al betekende dit dat ze zelf dood zou gaan. Haar naam was Rosalynn. Ook zij werd verkracht. Ze deden het heel stiekem, iedere keer als ik aan het trainen was da kwamen ze naar haar toe. Ze vertelde het ook nooit aan me. Dat durfde ze niet. Ze schaamde zich dat ze zichzelf niet kon beschermen. Ik kwam er pas achter toen het al te laat was. Ze was al zwanger. Ik wist het en zij wist het ook, maar we wilde het beide niet geloven. We konden het niet geloven.

*flashback*

"Rose? Gaat het? Dit speelt zich nu al 2 weken lang voor... Wat is er aan de hand?" De deur van de badkamer ging open. De enige luxe in onze cel. Een badkamer. Verder was alles heel armoedig, maar wat wil je als gevangenen... We mochten al blij zijn met deze badkamer.

Tranen stroomde over Rosalynn's gezicht.

"Rosa.... Wat is er aan de hand?" vroeg ik bezorgd.

"V-volgens mij ben ik zwanger..." mompelde ze snikkend. Ze durfde me niet aan te kijken.

"M-maar hoe? Hoe is dat geb-" ze begon nog harder te snikken. En toen besefte ik me pas wat dat betekenden.

"Oh Rosa..." ik sloeg mijn armen om haar heen. Nu was ze pas echt aan het huilen.

"Wat moet ik doen Vanes... I-ik kan dit niet. Ik ben hier niet voor gemaakt." Volgens mij had ze het nu niet alleen over het zwanger zijn.

"Kijk me aan Rosa... Je gaat dit halen. Wij gaan dit halen. Je bent sterk. Je kunt je hier doorheen vechten. En als het echt waar is, dan vecht je niet alleen voor jezelf." Ze snikte.

"Ik heb dan liever dat mijn kind dood gaat. Dit gun ik niemand. Ik heb het nu al erg, laat staan een kind dat hier in dit gekkenhuis wordt geboren. I-ik durf dat niet aan hoor. Ik wik mijn kind kunnen beschermen maar dat kan ik hier niet. Ik kan mezelf niet eens beschermen. Laat staan een baby. Mijn baby..." Ik tilde haar kin op.

"Dan doe ik dat. Ik bescherm jullie." Ze glimlachte en schudde haar hoofd.

"Dat lukt niet... Dat kan niet en dat ga ik ook niet van jou vragen. Wat ik je wel ga vragen is of je voor mijn kind zou willen zorgen als ik...." Ze slikte. "Als ik het niet kan doen..." Tranen vormde zich nu ook bij mij. Ik slikte ze snel weg.

"Ja, ja dat zal ik doen, maar dat gaat nooit gebeuren. Jij zal er zijn. Je gaat voor jouw eigen kind zorgen Rosa..." Ik keek haar diep in haar ogen aan zodat ze wist dat ik het meende. En dat deed ik ook, niet wetend dat ik die belofte niet waar kon maken. Beide niet.

*einde flashback*

Ik keek op en keek in precies dezelfde ogen als Rosalynn. Ik knipperde een paar keek maar ze verdwenen niet. Het was een klein jongetje, in de armen van een meisje. Het jochie had blauwe ogen, net zo blauw als dat Rosalynn's ogen waren. Het meisje dat hem vast had keek mij strak aan. Ik zette een stap in haar richting. Meteen deinsde ze terug. Ik deed mijn handen in de lucht.

"Ik doe jullie niets. Ik wil jullie helpen... Helpen ontsnappen."

Ze bekeek me van top tot teen.

"Jij zit hier ook gevangen..." mompelde ze. Meer tegen zichzelf dan tegen mij. Ik knikte.

"Klopt... Er is een indringer en ze zijn allemaal druk bezig om die persoon of personen te vinden. Dit is dus de ultieme kans om te ontsnappen. En nu ik weet dat jullie hier zitten kan ik jullie hier niet achterlaten." Het meisje keek me aan. Ze was de oudste hier. Om de andere te overtuigen moest ik jhaar dus eerst overtuigen.

"M-maar wat als ze erachter komen? Wat als ze ons weer te pakken krijgen? Ik kan dat hun niet aandoen. Ik ga het risico niet nemen." Ik begreep haar, eerlijk dat deed ik echt. Ik zou precies hetzelfde doen in haar positie. Maar ik zat niet in haar positie en ik wist meer van de situatie dan dat zij deed.

"Geloof me, ik snap dat je ze wilt beschermen. Maar als jullie hier blijven dan zullen die kinderen mishandeld worden. Ze worden geestelijk en lichamelijk mishandeld omdat ze vechters moeten worden. Dan zijn ze nog slechter af. Je hebt nu de kans om ze te redden en ik zal er alles aan doen om jullie te beschermen. Echt alles. Het gaat ons lukken. Daar geloof ik in." Het duurde een tijdje voordat ik haar eindelijk had overtuigd. Met grote passen liep ik op de cel af en maakte hem open. Gelukkig hing de sleutel gewoon nog inde ruimte, alleen een heel stuk van de cel af zodat de kinderen hem zelf niet konden pakken. Het meisje stapte voorzichtig uit de cel. Ik was blij dat het ding gemaakt was van ijzer en dat je gewoon door de ijzere spijlen kon kijken. Anders had ik nooit geweten dat ze hier zaten. Nadat ik de kinderen had bevrijd draaide ik me om en liep naar de deur. Voorzichtig deed ik de deur open. Ik keek of er iemand op de gangen liep en gelukkig was dat niet het geval.

Ik wenkte de kinderen dat ze door konden lopen. Gelukkig was het niet een hele grote groep. Het waren maar 6 kinderen waaronder het meisje en het kleine jochie. Zij waren waarschijnlijk de oudste en de jongste. De rest van de kinderen kon allemaal al lopen maar één kon het nog niet echt heel stabiel. Ik stopte met lopen en keek het meisje aan.

"Iemand moet hem optillen. Als we moeten rennen dan zou dat niet kunnen, of in ieder geval niet snel genoeg als hij blijft lopen." Ze knikte en gaf mij het jochie dat ze al vast had. Ze pakte het andere jochie op en knikte naar me. Ik glimlachte en drukte het jongetje tegen mijn borst aan zodat ik hem kon beschermen.

Ik zou er alles aan doen om deze kinderen te redden... Echt alles.

***********************

Hey Fighters

Ja ja weer een gloednieuw hoofdstuk.

Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden!

-xxx- love yaaa