from nerd to spy

~52~

"Wyatt.... Wat doe je hier?" mompelde ik. Hij liep naar Luca en pakte hem op. Luca begon meteen vrolijk te babbelen.

"Je kunt me niet zo negeren en verwachten dat ik niet mijn best ga doen om er voor te zorgen dat je me niet meer negeert. Ik bedoel, zo zijn we ook begonnen! Niet waar kleine man?" Luca gaf een krijs als antwoord. "Dus wanneer was je van plan om het op te geven?"

Ik beet op mijn lip. "Nooit...Ik was van plan om te slagen, en dan te verhuizen. Weg van dit leven." Ik lachte verdrietig. Dat was mijn plan. Opstaan, inpakken en wegwezen. Waarheen? Geen idee, als ik hier maar weg kon zijn. Dan hoefde ik alle gezichten niet te zien die me aan alles zouden herinneren. Ik wilde gewoon opnieuw beginnen. Een nieuw leven, een nieuw huis, een nieuw thuis en een nieuwe ik.

"Je... wat? Je was van plan om zo weg te gaan? Dat kan je niet maken!" Wyatt had Luca neer gezet en liep nu naar me toe. Hij knielde voor me neer. "En je kan me ook niet negeren. Dat weet je, dat lukte je de eerste keer niet en dat zal je nu ook niet lukken." Ik keek hem strak aan.

"Zulllen we wedden?"

"Oke."

~

En zo begon de ellende. Op school werd ik heel de dag door gestalkt door Wyatt. Iedere les ging hij naast me zitten en wanneer we niet dezelfde les hadden stond hij me wel af te wachten wanneer ik het lokaal verliet. En wanneer ik dacht dat ik eindelijk van hem af was, na schooltijd, dan kwam hij weer bij mij thuis langs. Soms om met Wyatt te spelen en dan probeerde hij mij ook zoveel mogelijk te irriteren. En dat lukte hem. Dat lukte hem maar al te goed.

Op woensdag middag was ik vroeg uit. Meteen ging ik naar huis toe en zag dat mijn moeder net van plan was om weg te gaan.

"Oh laat Luca maar hier, dan let ik wel op hem." Ik pakte Luca over vanuit haar armen en liep naar de woonkamer. Daar zette ik Luca op de grond neer. Terwijl hij ging spelen met een bal liep ik naar de keuken om wat fruit te snijden zodat hij dat kon eten. Voor mezelf begon ik ook wat fruit te snijden.

In de woonkamer aangekomen was het een ramp om Luca het fruit te laten eten. Hij wilde het gewoon echt niet hebben. Wanneer hij het in zijn mond had spuugde hij het weer uit en rende dan onhandig weg. Gefrustreerd moest ik dan weer opstaan om hem weer te pakken. Toen hij de helft van het bakje op had gaf ik het op. Ja je zult nu wel denken van je geeft je over aan een klein kind, en ja misschien is dat wel waar, maar bedenk je ook dat datzelfde kind het helemaal niet gewend is om zoveel te eten. Zijn hele leven lang heeft hij maar kleine beetjes gekregen en nu kreeg hij 's ochtends eten, 's middags eten, 's avonds eten en tussendoor kreeg hij ook iedere keer wel iets. Hij doet het eigenlijk al heel erg goed als je er goed bij nadenkt.

Voor zover ik het heb gezien heeft hij gelukkig geen trauma opgelopen. Natuurlijk konden we dat nog niet met alle zekerheid zeggen, het kon zijn dat hij er jaren later last van zou gaan krijgen. In dat geval zou ik er alles aan doen om hem te begeleiden. Ik zou er alles aan doen om hem te helpen.

Maar dan ook echt alles... Dat had ik beloofd. En ik zou me daar ook aan houden ook.

Nadat k zelf ook mijn fruit had opgegeten stond ik op en bracht de bakjes naar de keuken. Vervolgens liep ik weer naar de woonkamer en pakte Luca op.

"Zullen wij maar eens naar buiten gaan?" Luca begon vrolijk te babbelen. Ik grinnikte en gaf hem een kus op zijn voorhoofd.

"Nou, meneertje, dan zal ik jou even je jas en schoentjes aantrekken en dan kunnen we zo vertrekken!" Ik maakte Luca klaar en zette hem alvast in de buggy. Daarna deed ik zelf mijn schoenen en mijn jas aan en deed de deur open. Toen ik alles goed had afgesloten begon ik rustig mijn weg naar de speeltuin te maken.

Terwijl we naar de speeltuin liepen bleef ik goed op mijn omgeving letten. Je weet maar nooit wat je te wachten staat...

Bij de speeltuin aangekomen liet ik Luca uit de buggy. Meteen begon hij rond te hobbelen, op zoek naar iets wat hij kon doen. Niet heel veel later plofte hij in het zand neer en begon er mee te spelen. Ik keek toe hoe hij met het zand bezig was. Geen enkele zorg aan zijn hoofd. Het enige wat er voor hem nu bestond was hijzelf en het zand waarmee hij bezig was.

"Je moet dat vaker doen." Ik draaide me met een ruk om.

"Doe. Dat. Niet!" Ik keek Wyatt strak aan.

"Je weet! Je weet dat ik daar niet tegen kan! Dus besluip me niet!!" Wyatt grinnikte.

"Gelukkig heb ik genoten van dat moment..." mompelde hij hard genoeg zodat ik het ook nog kon horen.

"Welk moment?" vroeg ik aan hem terwijl ik weer naar Luca keek.

"Het moment waarop je lacht. Ik heb je nog nooit zo ontspannen gezien." Ik snoof.

Ontspannen? Zei hij nou echt ontspannen?

"Ik ben nooit ontspannen." Zei ik terwijl ik Luca nog steeds strak in het oog hield. Wyatt was een tijdje stil.

"Wel als je bij hem bent. Als je met Luca bent dan ben je wel ontspannen."

Ik stond op en liep naar luca. Ik hoorde Wyatt nog net iets zeggen.

"En ik hoop dat je ooit ook zo bij mij kunt zijn."

Toen ik Luca vast had draaide ik me naar Wyatt om.

"Nooit."

Ik zette Luca weer in de buggy en nam hem mee naar huis. Wyatt liep het hele stuk mee. Wat ik ook probeerde op hem af te schudde, niets had zin. Net voordat ik naar binnen liep hield Wyatt me tegen.

"Zeg nooit nooit..." fluisterde hij zachtjes in mijn oor. En om de een of andere reden kreeg ik kippenvel door de manier waarop hij het in mijn oor fluisterde.

En ik heb geen idee of dat een goed of een slecht teken was....