Undercover Agents [Book 1/2/3]

7. Justin

7. Justin

Na het gevecht werden de eerstejaars losgelaten in de Academie. Ze mochten een kijkje nemen in hun nieuwe thuis. Op hetzelfde moment zitten wij, de laatstejaars, in één van de tuinen rond het gebouw. Een bak bier voor ons. " je hebt hem echt een goed pak slaag gegeven " Shane geeft me een stoot met zijn elleboog. " Hij droop echt af als een zielig hondje " Ik neem een slok van mijn bier en haal ondertussen kort mijn schouders op. " Als? Hij is een zielig hondje "

De andere rondom ons begonnen ook te lachen. Nick kan nu eenmaal niet tegen zijn verlies en iedereen weet dat hij dat niet kan verbergen. Net dan komt Nick voorbij lopen en ik zwaai met een voldane grijns naar hem. " Nog zin in een pak slaag? " Opnieuw gelach. Nick daarentegen rolt met zijn ogen en zet zich op een afstandje van mij, bij een paar van zijn vrienden. Ze beginnen meteen een gesprek, waarschijnlijk een update over wat hier allemaal gezegd geweest is.

Zijn gezicht ziet nog wat blauw, vooral zijn neus en zijn oog. Hij zal wel een hele tijd een ijszakje op zijn gezicht gehouden hebben. Toen hij zich neerzette, keek hij nogal pijnlijk. Die slag in zijn ribben zal hem ook wel geen deugd gedaan hebben.

" Vanavond overwinningsfeestje in mijn kamer " zeg ik, terwijl ik mijn flesje omhoog hou. Iedereen doet hetzelfde, Nick iets minder uitbundig. Het zou me verbazen als hij zou komen vanavond.

En hij verbaasde me inderdaad die avond. Hij stond, samen met een meisje uit het tweede jaar, voor mijn deur. " kom je je verlies wegdrinken, Nick? " vraag ik hem, terwijl ik tegen de deurpost aanleun. Zijn gezicht blijft in de plooi. " Natuurlijk niet Justin. Maar gratis drank sla ik niet af, dat zou je toch moeten weten " Hij loopt langs me heen de kamer in.

Ik kan het toch niet laten om zijn vriendin even te bekijken. Lang blond haar, stiletto-hakken. Duidelijk een meisje voor één nacht. Of avond beter gezegd. Niet dat mij het veel kan schelen. Hij doet maar.

De deur sla ik terug dicht en ik loop weer naar Shane toe, die ik had achtergelaten bij een paar vrienden. Nu staan er eerstejaars bij hem. Meisjes. Ik kan me niet herinneren dat ik hen heb uitgenodigd. Ik haal mijn schouders op als ik me bedenk dat het kan me echt niet kan schelen en loop naar de andere kant van de ruimte.

A/N: Vote/Comment/Follow