from nerd to spy

~43~

In de trainingsruimte was het niet al te druk. Ik had al door dat ze me nooit op het zelfde momenten als de andere vechters lieten trainen. Waarom? Geen idee.

V liep meteen naar de loopband en gaf me een gebaar om erop te stappen. Voorzichtig stapte ik erop en wachtte tot V het ding helemaal had geïnstalleerd. Toen het ding tot leven kwam begon ik te lopen. Hij stond nog niet heel hard waardoor ik nu nog gewoon kon lopen. Meestal bleef dit een paar minuten zo om mijn spieren een beetje los te maken en na een paar minuten zou de snelheid omhoog gaan.

"Je mag zelf bepalen wanneer je hem harder zet. Ik ga zelf ook maar even trainen. En nog wat andere dingen doen. Over een half uur kom ik je ophalen." Nadat hij dat had gezegd liep hij weg. Met een diepe zucht bleef ik stevig doorlopen. Na een paar minuten besloot ik dat het tijd was op de snelheid te verhogen.

Ik was net op volle snelheid aan het rennen toen er een alarm af ging. En nee niet een wekkerradio alarm. Deze was veel harder. Ik schrok er zo erg van dat ik struikelde en van de loopband af viel. Doordat de loopband nog op een hoge snelheid stond werd ik er met een behoorlijk hoge snelheid vanaf gegooid. Met een klap kwam ik op de grond terecht. Door de impact kreeg ik een aantal seconden geen lucht meer en lag ik dus als een vis op het droge naar lucht te happen.

"Iedereen terug naar zijn cel, of verblijfplaats of wat dan ook. De mensen die ik nodig he weten dit en weten ook waar we verzamelen!" schreeuwde V. Niet veel later knielde hij naast mij neer. Ik lag nog steeds naar lucht te happen.

"Rustig adem halen mijn kleine Speedy. Adem in.... Adem uit...." Hij legde zijn hand op mijn buik. Ik deinsde achter uit en keek wild om me heen. Wat was er allemaal aan de hand? Waarom ging dat alarm af?

Plotseling stonden er nog 2 andere mannen naast me.

"Neem haar mee naar haar cel. Wees wel voorzichtig... Ze is net hard gevallen en die chip doet nog steeds raar. Dat alarm helpt er ook niet bij dus het kan zijn dat die chip weer aan gaat." De mannen knikte en tilde me op.

"Oke en nu gaan we verzamelen zodat we opzoek kunnen gaan naar de indringers."

Indringers? Daar was dat alarm dus voor. Maar wie zou nu hier naar binnen ga-... Charles... Hopelijk dan.

Ik herkende de weg naar mijn cel... Dat betekende dus dat ik iets moest verzinnen om vrij te komen. Anders zou ik weer worden opgesloten in mijn cel. Tijd om te acteren dus...

Langzaam hief ik mijn hoofd omhoog. Mijn ogen werden groot.

"Nee... Nee..." mompelde ik.

"Laat me los! Laat me met rust!" Ik begon te spartellen met mijn armen en benen en probeerde zo uit de armen van de man te komen die me vast had.

"Wat is er met haar aan de hand?" mompelde een van de mannen.

"Die chip is waarschijnlijk weer geactiveerd. Verdomme! Laten we maar snel verder lopen voordat het allemaal uit de hand loopt." De mannen begonnen sneller te lopen. Ik begon steeds meet te spartellen totdat ik de man vol in zijn gezicht raakte met mijn elleboog. Ik hoorde iets kraken en wist dat ik zijn neus had gebroken. Bloed begon al snel uit zijn neus te lopen, nog voordat hij de pijn voelde.

"F*ck." Hij liet me los waardoor ik met een klap op de grond kwam. Ik kroop meteen naar achteren.

"Laat me met rust. Ik heb niets gedaan... Ik zal niets doen... Niets vertellen..." zei ik smekend. Ze moesten natuurlijk nog wel denken dat het allemaal door die chip komt. De chip die veilig in mijn cel ligt. Verstopt onder mijn matras samen met de bebloede kussensloop.

De man met de gebroken neus had zijn hand tegen zijn neus aan. De andere liep nu heel voorzichtig op me af.

"Speedy? Het is al goed... We doen je niet. We brengen je weer veilig naar je cel toe. Daar kan niemand je iets doen. Is dat goed?" Hij deed een stap in mijn richting. Mijn reactie was hierop dat ik weer naar achteren kroop. De man deed nog een stap naar voren en stopte daar niet bij. Hij liep gewoon door en probeerde mijn arm te pakken. Ik greep naar zijn arm en trok er hard aan. De man verloor zijn evenwicht en viel op de grond. Ik sprong zelf overeind en liep naar de man met de gebroken neus. Ik sloeg hem nog een keer en binnen no-time lag hij bewusteloos op de grond. E andere man stond nu weer overeind. Hij liep voorzichtig naar me toe.

"We willen je niets aandoen Speedy. Alleen maar meenemen naar je cel, zodat niemand je pijn kan doen. Zodat je veilig bent." Ik schudde mijn hoofd en keek om me heen.

"Laat me met rust!" schreeuwde ik hard. Ik rende op de man af en voor hij kon reageren kneep ik hem in zijn nek. Precies op de goede plek. Ik zag hoe zijn ogen zijn hoofd in rolde en voelde hoe zijn lichaam zwak werd. Nu moest ik een plek vinden om ze te dumpen. In de gang waar ik nu was waren een paar deuren. Ik wist totaal niet waar ze voor waren maar daar zouden we dan wel snel achter komen. Ik trok de eerste deur open en dag tot mijn grote opluchting dat het een schoonmaakkast was. Grijnzend liep ik op de mannen af en trok ze één voor één de kast in.

Toen de twee mannen waren opgeruimd rende ik door de gangen heen opzoek naar iets. Naar wat wist ik nog niet precies. Een uitgang misschien. Of Charles en de rest. Het zou me überhaupt heel erg verbazen als ik hier iets vind aangezien dit net een doolhof is. Alle gangen zien er precies hetzelfde uit. Grijs met zwarte deuren. Ik rende door de gangen heen hopend dat ik iets zou vinden. Het alarm was nu uit maar de lichten die aan de muur hingen waren nog wel rood. Waarschijnlijk het teken dat de "indringers" nog steeds binnen waren. Ik bleef door rennen.

Plotseling hoorde ik voetstappen. Ik bleef stil staan. Bart kwam opeens de hoek om. Hij bleef abrupt staan toen hij mij zag.

"Speedy? Wat doe je hier?" Ik zette mijn act meteen voort.

"Laat het stoppen... LAAT HET STOPPEN!!" Ik keek achter me en gaf een gil. Meteen rende ik naar voren en werd opgevangen door Bart.

"Wat is er aan de hand? Vertel me wat er aan de hand is Speedy." Ik keek hem aan.

"Ze zitten achter me aan... Ze willen me precies hetzelfde aandoen als wat ik hun heb aangedaan. HELP ME DAN TOCH!!!" Ik greep Bart vast.

"Speedy. Het is niet echt. Diep adem halen en vecht je weg erdoorheen. Je weet dat het niet echt is. Het zit allemaal in je hoofd." Ik schudde mijn hoofd. Plotseling duwde ik Bart van me af.

"Jij bent het niet..." mompelde ik. "Je wilt me voor de gek houden, maar dat gaat je niet lukken!" Ik sprong op Bart af en gaf hem eerst een knal in zijn gezicht. Ik wilde het niet al te lang laten duren en kneep al snel in zijn nek waardoor ook hij bewusteloos op de grond viel. Ik sleepte hem mee naar de eerste de beste deur die ik zag. Het was mijn eigen cel. Mooi.

Ik keek eerst of hij misschien nog wat wapens op zak had. Hij had niet veel, eigenlijk alleen een mes, maar alles was beter dan niets. Ik pakte het mes en duwde Bart mijn cel in. De deur trok ik snel dicht.

Met een zucht draaide ik me om.

Nu was het tijd voor het echte werk.

Mijn vrijheid vinden en hier weg zien te komen.

***************************

Hey Fighters

jaja weer een nieuw en lang hoofdstuk van maar liefst 2000 woorden!! Dat verdiend wel een applaus, niet waar?

Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden!!

-xxx- love yaaa