from nerd to spy

~28~

"We zijn er bijna kleine meid, bij je nieuwe tijdelijke huis." de man achter het stuur begon te lachen. En niet op een vriendelijke, hart verwarmende manier.

Ik wilde schreeuwen, gillen voor mijn leven... Maar ze hadden zich goed voorbereid en tape over mijn mond heen geplakt waardoor er alleen maar gemurmel uit mijn mond klonk. Mijn handen waren achter mijn rug vastgebonden.

Eindelijk na uren in de auto zitten kwamen we tot stilstand. De auto was geparkeerd voor een grote boerderij. De man stapte uit de auto en liep naar mijn deur. Ik probeerde mezelf zo ver mogelijk van de deur te krijgen maar doordat ik was vastgebonden lukte dat niet. De man had me al snel te pakken en trok me uit de auto. Hij gooide me over zijn schouder en liep in de richting van de boerderij. Ik probeerde mezelf los te wurmen maar natuurlijk lukte dit niet.

Binnen aangekomen werden mijn ogen groot. Dit was geen boerderij... In plaats van een stallencomplex voor koeien of andere boerderij dieren waren er allemaal hokken gemaakt van tralies. Deze hokken waren niet voor dieren... Maar voor mensen. Vrouwen. Mannen. Zelfs voor kinderen!

Ik werd helemaal gek en deed mijn uiterste best om los te komen. Gillend schudde ik mezelf heen en weer. Tranen stroomde over mijn wangen. Ik was hysterisch op dit moment. Het enige wat er door mijn hoofd heen ging was het ontsnappen uit de armen van de man die me vast had.

Ik werd op de grond gegooid. Pijn scheuten schoten door heel mijn lichaam heen. Het enige wat ik op dit moment voelde was pijn en paniek.

"Je pakketje is afgeleverd! Ze is helemaal voor jou, V"

*Einde Flashback*

Ik haalde diep adem. De motor stond naast de boerderij. Op het terrein van de boerderij was het stil. Doodstil. Veel te stil. Misschien had ik het mis, maar misschien verwachtte ze me wel en waren ze nu ook op mij aan het wachten.

Stilletjes deed ik de deur van de boerderij open. Binnen was het donker alleen de lampjes van de nooduitgangen zorgde voor een beetje licht. Voor zover ik kon zie was alles nog hetzelfde. De hokken stonden er nog, alhoewel ze nu leeg waren.

Ik liep verder tussen de hokken door. Plotseling bleef ik stokstijf staan. Daar, precies op de plek waar ik was neergegooid door de man die me naar V had gebracht al die jaren geleden, zaten nu Jane, Brad en Bruce, vastgebonden op een stel stoelen.

"Grappig niet waar, hoe we altijd weer terug komen bij het begin." Ik draaide me met een ruk om. Haat en woede... Dat was het enige wat ik op dit moment kon voelen.

"Oh Bart.... Je zou beter moeten weten dat me rond dit uur wakker te maken. En waarvoor? Om je weer knockout te slaan?" Ik keek hem strak aan met mijn armen over elkaar.

"Maar Speedy toch, we weten allebei dat jij mij niet kunt verslaan. Dat kon je toen niet, dat kon je gister niet en vandaag zal het je ook niet lukken. Heb je het niet door gehad? Je denkt dat je de sterkste vechter bent van V. En ja dat is ook zo. De sterkste VECHTER! Ik ben geen vechter, en ben dus verder getraind.  Ik ken betere technieken. Kan harder slaan en weet daarnaast ook jouw zwakke punten." hij keek me grijnzend aan. "Je hebt geen schrijn van kans. Nooit gehad en zal je nooit hebben ook."  

"En dat heb je dus mis." Ik rende op hem af en begon op hem in te slaan. De eerste klap had hij aan zien komen. Deze kon hij dan ook ontwijken. Hij had alleen niet verwacht dat ik zó snel was geworden. Vroeger was ik dan al snel, vandaar ook de naam. Maar nu deed ik de naam echt eer aan.

Ik gaf Bart nog een laatste klap en duwde hem toen in een van de hokken. De deur deed ik dicht. Je hoorde hem in het slot vallen en ik wist dat de deur alleen vanuit de machinekamer kon worden opengemaakt. Ik liep naar Brad, Jane en Bruce toe en begon de touwen waarmee ze vast waren gebonden van ze af te halen.

"Wat doe je hier Vanes?! Dit was een valstrik. Ze wilde ons niet hebben... Ze willen jou!" fluisterde Brad naar me.

"Alsof ik dat niet weet. Schiet nu maar op dan kunnen we hier weg." Ik beet mijn kaken strak op elkaar. Hij liep naar Bruce en begon hem te helpen met het losmaken van Jane. Ik ging ondertussen op de uitkijk staan.

Er was niemand te zien.

"Schiet nu verdomme op!" fluisterde ik naar Brad en Bruce.

"Die touwen zitten veel strakker dan dat die van ons zaten. Het lijkt net alsof z-"

"Ze mij en Jane willen hebben, weet ik. Schiet nu op. Hier heb je mijn zakmes." ik gooide mijn zakmes naar Bruce toe.

Plotseling klonk er geklap. Ik bleef stokstijf stil staan. Er ging een rilling over mijn rug.

"Welkom terug Speedy. We meet again."

*************************

hello my little Fighters!

hopelijk hebben jullie een leuke week gehad en hopelijk hebben jullie va dit hoofdstuk genoten!

Ik weet niet precies wanneer er weer een hoofdstuk komt, hopelijk snel weer in ieder geval!

-xxx- love yaaa